Από την πρώτη ημέρα που έκλεισαν τα σχολεία, ονειρευόμουν -ή έτσι νόμιζα- τη μέρα που θα ξυπνούσαμε και θα είχαμε κερδίσει τη ζωή μας πίσω. Το ξυπνητήρι θα ξανα-αποκτούσε χρήση, θα ξυπνούσαμε με τον γνωστό πρωινό πανικό, θα φώναζα λίγο αυτό το κλασικό "πιο γρήγορα παιδάκια φάτε θα αργήσουμε - ακόμα να ντυθείτε; Πότε πήγε 9 παρά"- θα μπαίναμε στο αυτοκίνητο και θα σας πήγαινα όλο χαρά στο σχολείο.
Στα μάτια μου η στιγμή του re-opening των σχολείων είχε μια δόση απελευθέρωσης. Έμοιαζε με λύτρωση, ειδικά όσο οι μέρες περνούσαν και ήρθε ο Απρίλιος, το Πάσχα, ο Μάιος...
Στην πορεία, δέχτηκα μέσα μου πως τα σχολεία δεν θα ανοίξουν και σταδιακά είχαμε βρει τους ρυθμούς μας.
'Αφησα στην άκρη την τρέλα μου για DIY κατασκευές, αποδέχτηκα τη χρήση του tablet για κάποια ώρα μέσα στην ημέρα, δημιουργήσαμε νέο πρόγραμμα και βρήκαμε τα πατήματά μας.
O Mάιος ήταν -απίστευτο που το λέω τώρα- ο καλύτερος μήνας της ζωής μας! Η προσαρμοστικότητα του ανθρώπου, το βασικό μας χαρακτηριστικό που μας εξελίσσει και μας δίνει δύναμη για επιβίωση είχε δημιουργήσει έναν μανδύα ευτυχίας. Ξαφνικά, μέσα σε λίγες εβδομάδας είχα γνωρίσει καλύτερα τα παιδιά μου.
Σας είχα μάθει όπως ποτέ ξανά δεν θα είχα την ευκαιρία να το κάνω. Τώρα είχα τον χρόνο να παρατηρήσω τι σας αρέσει πραγματικά, συζητήσαμε τα άγχη και τις αγωνίες σας, κάναμε ατελείωτες πρωινές αγκαλιές στο κρεβάτι.
Σήμερα το πρωί το ξυπνητήρι χτύπησε.
Πετάχτηκα -αν και όλο το βράδυ αισθάνομαι ότι δεν κατάφερα να κοιμηθώ κανονικά- και σαν να μην είχε περάσει μια μέρα, ξεκίνησα την πρωινή ρουτίνα.
Έτρεξα στα δωμάτιά σας όμως οι τύψεις κατέκλυσαν το μυαλό μου. "Τώρα γιατί να τα ξυπνήσω έτσι που κοιμούνται σαν αγγελουδάκια" σκέφτηκα, αμέσως "αυτο-χαστουκίστηκα" και ξεκίνησα τα κλασικά πρωινά mommy λόγια που συνδυάζουν με μοναδικό τρόπο τρυφερότητα και αυταρχικότητα! Αυτές οι προτάσεις που λένε "μωρό μου ξύπνα, σε αγαπώ τόσο, είσαι κούκλος όταν κοιμάσαι" και το ίδιο δευτερόλεπτο "αν δεν σηκωθείς στα επόμενα 30 δευτερόλεπτα θα πρέπει να βάλω τις φωνές".
Σαν μικροί υπνοβάτες σηκωθήκατε από τα κρεβάτια σας και χωρίς να παραπονεθείτε -πόσο σας ευχαριστώ για αυτό- εκτελέσατε το γνωστό/άγνωστο πλέον πρωινό πρόγραμμα κατά γράμμα. Δόντια, τουαλέτα, πρωινό, ρούχα, παπούτσια, τσάντα στον ώμο και φύγαμε.
Στη διαδρομή ήσασταν κάπως μουδιασμένοι. Σας εξήγησα τα νέα μέτρα που θα ισχύουν στο σχολείο σας για άλλη μια φορά για να μην παραξενευτείτε που θα βλέπατε τους δασκάλους σας με μάσκες και σας άφησα να κοιτάτε έξω από το παράθυρο.
Αν μπορούσα να εισβάλω στο παιδικό μυαλουδάκι σας είμαι σίγουρη πως θα έβλεπα ένα τεράστιο ερωτηματικό που ενίοτε θα μετατρεπόταν σε ένα μεγάλο χαμόγελο και άλλες φορές σε ένα προσωπάκι λυπημένο. Καθάρισα το μυαλό μου και έβαλα μουσική στο ράδιο.
Φτάσαμε στον παιδικό σταθμό και, τι ανακούφιση, βγήκατε από το αυτοκίνητο όλο χαρά! Ούτε αγκαλιά, ούτε κλάματα (το φοβόμουν αυτό), ούτε τίποτα.
Με αφήσατε σαν να μην υπήρχα καν και ορμήξατε στο σχολείο σας. Κάθισα στην πόρτα όπως κάνουν οι μαμάδες που τόσο καιρό κορόιδευα και σας χάζευα να τρέχετε προς τη ζωή που σας στερήθηκε. Κυριολεκτικά ορμήξατε όλο χαρά για να κερδίσετε πίσω τους φίλους σας, τους δασκάλους σας, τη ζωή που σας έλειψε, την κοινωνικοποίηση, το παιχνίδι.
Πέρασαν λίγα λεπτά ακόμα και γύρισα την πλάτη μου στο σχολείο. Άλλωστε είχατε ήδη εξαφανιστεί στο βάθος και το μόνο που μπορούσα να ξεχωρίσω ήταν παιδικές φωνούλες που γέμιζαν το μυαλό μου με ορμόνες ευτυχίας.
Μπήκα στο αυτοκίνητο και πήρα τηλέφωνο τον μπαμπά σας να του πω όλο χαρά πως ούτε κλάψατε, ούτε κάνατε βήμα πίσω, ούτε κοντοσταθήκατε μπροστά στη νέα πραγματικότητα.
Εγώ πάλι, φόρεσα τα γυαλιά ηλίου γιατί τα μάτια μου είχαν γεμίσει δάκρυα.
Συνειδητοποίησα πως σας ήθελα τελικά στο σπίτι λίγο ακόμα.
Με αγάπη,
Η μαμά
