«Εγώ δεν θα το πω ποτέ αυτό»: Μέχρι να γίνω η ίδια μαμά, είχα επαναλάβει ξανά και ξανά αυτή τη δέσμευση από μέσα μου, κάθε φορά που άκουγα φίλες μου να ξεστομίζουν φράσεις που προκαλούσαν άγχος ακόμα και σε εμένα, πόσο μάλλον στα παιδιά τους, στα οποία απευθύνονταν. Ιδιαίτερα σε στιγμές έντασης, ένιωθα λες και ακόμα και οι πιο ψύχραιμες μετά τη γέννα είχαν μεταλλαχθεί σε μητέρες μονίμως στα πρόθυρα νευρικής κατάρρευσης.
Ποτέ μη λες ποτέ όμως, ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με τη μητρότητα και τις ακραίες και απρόβλεπτες συνθήκες της. Να λοιπόν που κι εγώ τα τελευταία επτά χρόνια αγωνίζομαι διαρκώς να βρω την ισορροπία ανάμεσα στην πειθαρχία και σε ένα ήρεμο οικογενειακό περιβάλλον, χωρίς μεγάλη επιτυχία. Συχνά με πιάνω να αναζητώ μάταια τα τελευταία ίχνη υπομονής και ενέργειας μέσα μου, ειδικά στο τέλος μιας κουραστικής μέρας ή στην αρχή της ενόψει του μαραθωνίου των πρωινών υποχρεώσεων. Τότε, είναι πιο πιθανό να ξεστομίσω στο παιδί μου φράσεις που αμέσως μετά με κάνουν να μισώ τον εαυτό μου, όπως:
- «Ακόμα να ντυθείς;».
- «Πάλι ανάποδα το φόρεσες!».
- «Ακόμα να τελειώσεις την εργασία σου;».
- «Πώς τα έγραψες έτσι, σβήσ’ τα και γράψ’ τα όλα απ’ την αρχή!».
- «Πιο γρήγορα, έχουμε αργήσει!».
- «Θα μετρήσω μέχρι το τριάντα και αν δεν είσαι έτοιμος θα πάρω τη μαμά του φίλου σου και θα πω ότι δεν θα πάμε!».
- «Θα τα ακυρώσουμε όλα αν συνεχίσεις έτσι (spoiler alert: τελικά δεν τα ακυρώνουμε)!»
- «Τι έκανες πάλι;!».
- «Δεν μπορώ ούτε ένα λεπτό να σε αφήσω μόνο σου!»
- «Σε πέντε λεπτά να έχεις συμμαζέψει όλο το δωμάτιό σου!».
- «Μας βλέπω να τρέχουμε στο νοσοκομείο / στο γιατρό αν συνεχίσεις έτσι (μια πιο σκληροπυρηνική εκδοχή του “ζακέτα να πάρεις”)».
- «Σταμάτα να φέρεσαι σαν μωρό!».
- «Δεν σε αντέχω άλλο, πήγαινε στο δωμάτιό σου και μη ξαναβγείς μέχρι να σου το πω».
- «Κοιμήσου επιτέλους, αύριο έχεις σχολείο (λες και ποτέ κάποιος αποκοιμήθηκε με φωνές)!».
- «Ξύπνα, θα αργήσουμε/θα κλείσουν οι πόρτες του σχολείου και θα μείνεις απ’ έξω!».
- «Κατέβα από εκεί, θα πέσεις και θα σκοτωθείς / θα σπάσεις το κεφάλι σου (δεν έχει καμία σημασία αν έχει σκαρφαλώσει σε ύψος τριάντα εκατοστών)!»
- «Θα μας διώξουν από εδώ και μετά θα κλαις!».
Μόλις εντοπίσετε ποιες φράσεις λέτε συνέχεια, το πρώτο βήμα είναι να συνειδητοποιείτε την ώρα που τις ξεστομίζετε. Μπορεί να φαίνεται απλό, μα αυτό είναι το πρώτο και πιο σημαντικό βήμα αυτής της διαδρομής που λέγεται "σταματάω να επαναλαμβάνω αγχωτικές φράσεις στο παιδί μου".
Στην αρχή, θα δείτε πως οι φράσεις αυτές θα συνεχίζουν να βγαίνουν από το στόμα σας. Την ώρα εκείνη όμως, μπορείτε να τις "γλυκάνετε" προσθέτοντας μια ακόμα πρόταση στο τέλος. Για παράδειγμα:
«Σε πέντε λεπτά να έχεις συμμαζέψει όλο το δωμάτιό σου! Ή να σου πω κάτι, πάρε τον χρόνο σου! Δεν βιαζόμαστε!"
«Ξύπνα, θα αργήσουμε/θα κλείσουν οι πόρτες του σχολείου και θα μείνεις απ’ έξω! Μα τι λέω! Έλα να σε πάρω μια αγκαλίτσα και όλα θα γίνουν! Είμαι πιεσμένη με τη δουλειά μου, συγνώμη αν σε πίεσα! Έλα για αγκαλίτσα..."
Περνώντας ο καιρός θα διαπιστώσετε πως και εσείς η ίδια θα αισθάνεστε καλύτερα που δεν θα απειλείτε καθημερινά το παιδί σας και οι πιο γλυκιές και τρυφερές φράσεις θα κάνουν την καθημερινότητά σας ακόμα πιο λειτουργική και σίγουρα πιο εύκολη!
