Η νηπιαγωγός Βασιλειάννα Παρασκευουλάκου μάς περιγράφει πώς κύλησε η πρώτη μέρα στη νέα σχολική κανονικότητα και μας δίνει το πιο αισιόδοξο μήνυμα! Παραθέτουμε το συγκινητικό γράμμα της, ακριβώς όπως μας το έστειλε...
"Στο άκουσμα της είδησης ότι τα νηπιαγωγεία και οι βρεφονηπιακοί σταθμοί θα λειτουργήσουν και πάλι, οι περισσότεροι γονείς ενθουσιάστηκαν και φυσικά ανακουφίστηκαν. Οι εκπαιδευτικοί από την πλευρά μας, κληθήκαμε να αναπροσαρμόσουμε τις καθημερινές μας συνήθειες μέσα στην τάξη, τον χώρο, ακόμα και τον τρόπο που θα γίνεται η επαφή μας με τα παιδιά. Η ευθύνη μας μεγάλωσε...
Συναισθήματα άγχους, αγωνίας αλλά κυρίως η προσμονή να δούμε πάλι τα παιδιά μας, που τόσο μας έλειψαν και να γυρίσουμε στην σχολική κανονικότητα υπό νέες συνθήκες. Κάτι καινούργιο για όλους αλλά και δύσκολο... Πώς να αρνηθείς την αγκαλιά στα παιδιά αυτής της ηλικίας; Πώς να τους εξηγήσεις ότι δεν θα μπορούν να αγκαλιάζουν τους φίλους τους; Μήπως τρομάξουν όταν με δουν να φοράω ασπίδα στο πρόσωπο και μάσκα; Μήπως μας έχουν ξεχάσει;
Από τη μία το άγχος και υποχρέωση που έχουμε να μεταδώσουμε στα παιδιά τις τους νέους κανόνες υγιεινής και τα μέτρα προστασίας και από την άλλη η ανάγκη μας να μην τα βομβαρδίσουμε με λέξεις που καθημερινά με τρόμο ακούμε όλοι στις ειδήσεις και τους στερήσουμε την ανεμελιά που απαιτεί αυτή ηλικία. Ακόμα και το παιχνίδι θα πρέπει να γίνεται με άλλους κανόνες και συχνά να μην γίνεται. Κάτι τέτοιο είναι πρακτικά αδύνατο πολλές φορές...
Η εβδομάδα πριν το άνοιγμα, μας βρήκε να συζητάμε για την διάταξη των τραπεζιών, για το ποια παιχνίδια είναι κατάλληλα και ποια θα πρέπει να αποσυρθούν, για το πώς θα εισέρχονται τα παιδιά στο σχολείο αλλά και την αποστασιοποίηση των γονιών κατά την άφιξη και παραλαβή τους. Κυρίως όμως η αγωνία μας ήταν πώς μετά από τόσο καιρό (ποτέ άλλοτε δεν είχε κλείσει το σχολείο για τόσο μεγάλο διάστημα) τα παιδιά θα ξαναμπούν απότομα σε μία άλλη, νέα συνθήκη.
Στο δικό μου μυαλό είχα την πρώτη εβδομάδα όπως την επιστροφή του Σεπτέμβρη. Εβδομάδα προσαρμογής, εβδομάδα με κλάματα. Πριν ακόμα μπω στο σχολείο στον νου μου άκουγα τα παιδιά να με ρωτούν με αγωνία «Πότε θα έρθει να με πάρει η μαμά μου;»... «Θέλω να φύγω, να πάρεις τη μαμά μου τηλέφωνο, να έρθει να με πάρει νωρίς»... «Θέλω να είμαι σπίτι μου.»
Για μία ακόμη φορά όμως τα παιδιά είναι εδώ για να μας διαψεύσουν και να μας δείξουν ότι τα πράγματα μερικές φορές είναι πολύ πιο απλά απ' όσο νομίζουμε και πως δεν χρειάζονται τόση ανάλυση. Ότι καταλαβαίνουν τα πάντα πριν καν τους τα εξηγήσουμε και προσαρμόζονται καλύτερα από τους μεγάλους. Όταν μπήκα στην τάξη άκουσα τον Αντρέα να μου λέει «Yes! Το ήξερα ότι θα σε δω δασκάλα μου! Μου έλειψες τόσο πολύ» σηκώθηκε από την καρέκλα κι άρχισε να τρέχει προς το μέρος μου. Ήξερε ότι δεν μπορούμε να αγκαλιαστούμε. Σταμάτησε μόνος του λίγα μέτρα μπροστά μου, χοροπήδησε και μου έστειλε φιλί από μακριά. «Πού είναι η φίλη μου η Ερμίνα, δεν έχει έρθει ακόμα... την περιμένω». Πάλι δεν χρειάστηκε να πω τίποτα. Ούτε να αρνηθώ την αγκαλιά του. Ήταν σαν να έγινε. Το ήξερε και εκείνος!
Δεν είδα μάτια κλαμένα, μόνο μάτια γεμάτα χαρά να με κοιτάζουν λίγο παράξενα επειδή φοράω μάσκα και μία προσωπίδα αλλά να μην αναρωτιούνται γιατί, αφού ξέρουν: Το μόνο που με ρώτησαν είναι τι πρωινό έχει και να βάλω το τραγούδι που τους αρέσει για να πούμε καλημέρα. Προσγειώθηκα. Μάλλον δεν πέρασε ούτε μία μέρα. Όλα ήταν πολύ πιο απλά και χωρίς πολλά λόγια.
Τα παιδιά μας είχαν μεγαλώσει, είχαν ψηλώσει και είχαν μια φρεσκάδα στο πρόσωπό τους που μου επιβεβαίωσε ότι ίσως αυτό το διάλειμμα τους έκανε καλό. Αναπλήρωσαν χρόνο με τους γονείς τους, έπαιξαν πολύ, χάρηκαν το σπίτι τους και τη ζωή χωρίς πολλές «υποχρεώσεις»! Μεταξύ τους έλεγαν: «Κρατάμε αποστάσεις» την ίδια στιγμή όμως ήθελαν να προσφέρουν το κολατσιό τους στο φίλο τους! Αυτό ναι, είναι δύσκολο να το προλάβεις. Να σταματήσεις τη σωματική τους επαφή, ειδικά στο διάλειμμα. Είδα όμως παιδιά πιο υπεύθυνα για την ατομική υγιεινή και το σώμα τους από ότι πριν. Είδα παιδιά να πλένουν τα χέρια τους σαν μεγάλοι και να γίνονται οι καλύτεροι ακροατές στο άκουσμα των νέων οδηγιών μας. Είδα παιδιά να γελούν με την ψυχή τους και μάτια που έλαμπαν κάθε φορά που το κουδούνι χτυπούσε και κάποιος φίλος έμπαινε στην τάξη το πρωί. Δεν είδα να τους παραξενεύει τίποτα! Ακόμα και ότι οι μπάλες και τα τουβλάκια που είχαν μαζευτεί, δεν τους έλειψαν, αλλά βρήκαν παιχνίδια και άλλους τρόπους να ευχαριστηθούν το διάλειμμα!
Τα παιδιά σήμερα μας έδωσαν ένα μεγάλο μάθημα και μας έδειξαν τα ίδια τον δρόμο. Μπήκαν τόσο αβίαστα στη νέα μας πραγματικότητα και μου θύμισαν ότι η ζωή συνεχίζεται. Φυσικά και χρειάζεται να γίνουμε όλοι πιο ευέλικτοι, να αναπροσαρμοστούμε και να αξιολογούμε καθημερινά τις νέες ανάγκες που προκύπτουν. Τίποτα όμως και κανένας ιός δεν φαίνεται να είναι αρκετός να σταματήσει τη χαρά και την προσμονή των παιδιών να συναντήσουν τους φίλους τους και να παίξουν. Ναι, θα πλένουμε τα χέρια μας περισσότερες φορές. Ναι, θα σταματήσουμε να αγκαλιαζόμαστε για λίγο καιρό και ναι το υλικό και τα παιχνίδια στις τάξεις θα είναι λιγότερο και θα δίνονται με σύνεση. Αλλά αυτό δε θα μας εμποδίσει να αγαπάμε το ίδιο, να φροντίζουμε τους άλλους, να μάθουμε καινούργια πράγματα και να περάσουμε καλά στην τάξη. Τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη πολλά. Έχουν ανάγκη το ένα το άλλο. Έχουν ανάγκη να βλέπουν τις δασκάλες τους και να ξέρουν ότι είμαστε εκεί για ό,τι θελήσουν. Μετά τη σημερινή πρώτη μέρα για ένα είμαι σίγουρη:
Η θέση των παιδιών είναι στο σχολείο, στην αυλή, στο παιχνίδι. Δίπλα στους φίλους τους. Τα γέλια και οι φωνές τους μου έδωσαν την ελπίδα που τόσο καιρό αναζητούσα. Η ζωή συνεχίζεται, το καλοκαίρι και τα παιδιά είναι εδώ να μας το αποδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία και να μας θυμίζουν πως στο τέλος όλα θα πάνε καλά!
Καλή αρχή λοιπόν!
Μου είχατε λείψει!"
Η Βασιλειάννα Παρασκευουλάκου είναι νηπιαγωγός στον Βρεφονηπιακό Παιδικό Σταθμό και Νηπιαγωγείο Kinder Club
