Αγαπητή μαμά,
Μπορεί να μην έχουμε ξανασυναντηθεί, αλλά σήμερα είναι σαν να σε γνωρίζω από καιρό. Καταλαβαίνω ακριβώς πώς νιώθεις.
Σε είδα το πρωί στο σουπερμάρκετ, να προσπαθείς να κάνεις τα ψώνια της εβδομάδας, με ένα μικρό κορίτσι στο χέρι. Ξαφνικά, το κορίτσι άρχισε να σου δείχνει επίμονα τα σοκολατάκια σε ένα ράφι, αλλά όταν εσύ αρνήθηκες να τα βάλεις στο καλάθι, η κατάσταση κλιμακώθηκε.
Εδώ πρέπει να παραδεχτώ ότι εκείνη τη στιγμή κοντοστάθηκα και άρχισα να σε παρατηρώ. Ίσως έγινα αδιάκριτη, τρυπώνοντας για λίγο στις ζωές των άλλων έστω και σε έναν δημόσιο χώρο, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να αντισταθώ στην παρατήρηση της καθημερινότητας μιας άλλης οικογένειας στην αυθεντική, όχι εξωραϊσμένη μορφή της. Με βοηθάει να αντιλαμβάνομαι λίγο πιο καθαρά και τη δική μου καθημερινότητα.
Τότε λοιπόν το κοριτσάκι, ήταν δεν ήταν δύο χρονών, άρχισε να ουρλιάζει, να χτυπιέται και να κλαίει. Η μόνη λέξη που μπορούσα να διακρίνω ανάμεσα στις κραυγές και τα αναφιλητά του ήταν «Θέλω!». Αρχικά προσπάθησες να το ηρεμήσεις, μιλώντας του ψιθυριστά, αλλά τα επιχειρήματά σου έπεσαν στο συναισθηματικό χάος ενός νηπίου και για μερικά δευτερόλεπτα απέμεινες να κοιτάς αμήχανη το παιδί σου. Ζούσες τον εφιάλτη κάθε μητέρας, με τον οποίο κανένας δεν πιστεύει ότι θα έρθει αντιμέτωπος μέχρι να γίνει γονιός.
Κρατούσες την παγωμένη στάση ενός στρατιώτη που με το ένα πόδι είναι έτοιμος να συνεχίσει τη μάχη και με το άλλο να υποχωρήσει. Υπερίσχυσε η επιλογή της μάχης: Άφησες κάτω το καλάθι, πήρες αγκαλιά τη μικρή σου και καθώς της μιλούσες στο αυτί ψύχραιμα, εκείνη άρχισε να αποφορτίζεται. Ταυτόχρονα έριχνες γύρω σου κλεφτές ματιές, γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις πέρα από το οικογενειακό δράμα έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τον βραχνά του «τι θα πει ο κόσμος».
Δεν ξέρω τι θα έλεγε κάποιος που δεν έχει περάσει από το στάδιο της ανατροφής ενός νηπίου, ίσως σκεφτόταν ότι κάτι δεν κάνεις καλά ως μητέρα, αλλά δεν πρέπει να σε νοιάζει γιατί, απλά, δεν έχει ιδέα από τα τρομερά δυάρια και τριάρια. Αυτό που θα ήθελα να σου πω εγώ, αν είχα την ευκαιρία, είναι ότι το έχω ζήσει.
Έχω δοκιμάσει όλα όσα έχουν υπαγορεύσει τα άρθρα ψυχολογίας, αλλά και ο θυμός και η απελπισία μου, για ένα tantrum: Έχω εφαρμόσει την τεχνική του αντιπερισπασμού (έχει πιάσει, αλλά μέχρι κάποια ηλικία και όχι πάντα), έχω πάρει τον μαινόμενο γιο μου και έχουμε φύγει άρον άρον από τον δημόσιο χώρο, έχω ενδώσει στην απαίτησή του (λάθος), του έχω βάλει τις φωνές (και μετά το μετάνιωσα).
Ακόμα και αν αντιμετωπίσεις μια νηπιακή έκρηξη θυμού με τον λάθος τρόπο, δεν πειράζει αν το συνειδητοποιήσεις και δεν παγιωθεί η λανθασμένη τακτική. Θα ήθελα επίσης να ξέρεις πως το γεγονός ότι το παιδί σου καταφεύγει σε τέτοια ξεσπάσματα σε καμία περίπτωση δεν σε χαρακτηρίζει ως μητέρα. Οι ειδικοί μάς καθησυχάζουν ότι πρόκειται για ένα φυσιολογικό στάδιο ανάπτυξης και μπορώ να σε διαβεβαιώσω, και από προσωπική εμπειρία, ότι αυτό το στάδιο περνάει σύντομα. Γι’ αυτό, μαμά, εξοπλίσου με υπομονή και ψυχραιμία και μην εγκαταλείπεις ποτέ τη μάχη.
