Κάθε βράδυ η ίδια ιστορία.
Η ίδια σκηνή.
Εσύ κοιμάσαι σαν αγγελουδάκι, τα μαλλάκια σου έχουν μπερδευτεί από το μαξιλάρι, το ένα πόδι έχει βγει έξω από τα σκεπάσματα, το κουκλάκι βρίσκεται ακόμα "εγκλωβισμένο" στην αγκαλίτσα σου και η ανασούλα σου ακούγεται ρυθμικά. Και καθησυχαστικά.
Γνωρίζω τόσο καλά το ρυθμό της ανάσας σου, που ακούγοντάς την, ξέρω πως είσαι καλά. Πως ξεκουράζεσαι και το μυαλουδάκι σου ταξιδεύει σε κόσμους ονειρικούς. Από την ανάσα σου ξέρω κιόλας πως δεν έχεις πυρετό.
Την ακούω λίγο ακόμα. Απολαμβάνω τη ρυθμικότητά της.
Και σιγά σιγά τα μάτια μου συνηθίζουν στο σκοτάδι και ξεκινάω να σε βλέπω.
Σε κοιτάζω να κοιμάσαι και απορώ με την τύχη μου. Δεν μπορεί να είμαι η μαμά σου!
Σε κοιτάζω.
Σε χαζεύω.
Κοιτάζω το προσωπάκι σου. Τα μικροσκοπικά σου χεράκια.
Σκεπάζω το ποδαράκι που έχει ξεγλυστρίσει από τα σκεπάσματα και σου δίνω ένα φιλάκι.
Το μαγουλάκι σου πηγαίνει λίγο προς τα πίσω.
Μου χαμογελάς μέσα στον ύπνο σου.
Ξέρεις ότι είμαι εκεί.
Ξέρω ότι το ξέρεις.
Πάω να φύγω αλλά ο μαγνήτης με κρατάει εκεί.
Σε κοιτάζω λίγο ακόμα και σου δίνω ένα ακόμα φιλάκι.
Σου ψιθυρίζω πως είμαι τυχερή που είμαι μαμά σου και φεύγω.
Άλλωστε σε λίγη ώρα, ίσως ξαναγυρίσω για να επαναλάβω την ιεροτελεστία...
Με αγάπη,
η μαμά.
