Η λίστα με όλα όσα πρέπει να κάνω μοιάζει ατελείωτη.
Παλεύω να βάλω check στα κουτάκια αλλά εκείνα αντί να μειώνονται, πολλαπλασιάζονται.
Και προσπαθώ.
Προσπαθώ πολύ.
Να τα κάνω όλα σωστά.
Να μη μου ξεφύγει τίποτα.
Όμως από τα 100 που έχω να κάνω, κάτι ξεχνάω.
Και κάθε φορά είναι αυτό το συναίσθημα ενοχής που μοιάζει με μαχαιριά στο στομάχι.
Χθες ξέχασα να σου βάλω το βιβλίο στην τσάντα και πέθανα από ενοχές. Το ξέρω πως κανονικά (παιδαγωγικά/εκπαιδευτικά/ψυχολογικά ναι ναι, τα έχω διαβάσει όλα τα άρθρα) για την τσάντα σου την ευθύνη θα έπρεπε να την έχεις μόνο εσύ.
Όμως στα μάτια μου είσαι ακόμα ένα μωρό και είμαι δίπλα σου κάθε μέρα να κάνουμε τα πράγματα μαζί.
Και μπορεί να ξέρω πως σου στερώ κάτι από την ανεξαρτησία σου, όμως δεν το κάνω από κακό. Θέλω να είμαι κοντά σου, να παίρνω κάποιες από τις ευθύνες σου για να έχεις περισσότερο χρόνο για ξεκούραση και παιχνίδι.
Και χθες ξέχασα να σου βάλω το βιβλίο στην τσάντα.
Το πρωί έφυγες για το σχολείο και εγώ όταν έφτασα στη δουλειά συνειδητοποίησα πως είχαμε ξεχάσει να βάλουμε στην τσάντα εκείνο το βιβλίο που ζήτησε η δασκάλα σου για σήμερα.
Πάγωσα. Σκέφτηκα πώς θα αισθανθείς όταν δεις ότι δεν υπάρχει στην τσάντα σου. Σκέφτηκα την απογοήτευση στο μουτράκι σου και τη δικαιολογία που θα κληθείς να πεις στη δασκάλα σου.
Ενοχές.
Πολλές ενοχές.
Ξέρω ότι σε λίγες μέρες θα το έχω ξεχάσει και θα γελάω ίσως με τον εαυτό μου για τη μικρή κρίση πανικού που έπαθα, όμως σήμερα νιώθω χάλια.
Ήθελα να ξέρεις όμως πως προσπαθώ.
Προσπαθώ πολύ και σου υπόσχομαι να συνεχίσω να προσπαθώ να μη μας ξεφύγει τίποτα.
Με αγάπη,
Η μαμά
