Αυτές τις μέρες περνάει ώρες στο δωμάτιό του κατασκευάζοντας όπλα και στρατούς από τουβλάκια και μετά βάζοντάς τα να πολεμήσουν. Δεν έχει παρακολουθήσει καθόλου ειδήσεις στην τηλεόραση, στο σπίτι μας αντιμετωπίζουμε το δελτίο των οκτώ σαν ένα θέαμα ακατάλληλο για ανηλίκους, αλλά τον εξάχρονο γιό μας τον ιντριγκάρουν ο ανταγωνισμός, η ένταση, η αγωνία μιας μάχης όπως την έχει φανταστεί στο μυαλό του.
Απολαμβάνει να παίζει πόλεμο, δεν έχει όμως ιδέα πώς είναι στ’ αλήθεια και εύχομαι ποτέ να μην το μάθει. Σήμερα όμως, που από το πρωί το news feed μου έχουν κατακλύσει εικόνες οικογενειών που κρύβονται στους υπόγειους σταθμούς του Κιέβου προσπαθώντας να προστατευτούν από τις αεροπορικές επιθέσεις ή που στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο με καρτελάκια που αναγράφουν την ομάδα αίματός τους σε περίπτωση τραυματισμού, συνειδητοποιώ ότι κανένας μας δεν είναι απόλυτα θωρακισμένος απέναντι στον κίνδυνο ενός πολέμου. Και αποφασίζω ότι το λιγότερο που έχω να κάνω, ως μαμά, είναι να μιλήσω στο παιδί μου για τον πόλεμο που μόλις ξεκίνησε στην Ουκρανία – και για κάθε πόλεμο της ιστορίας και του πλανήτη.
Θα προσπαθήσω να του εξηγήσω ότι ο αληθινός πόλεμος δεν είναι παιχνίδι. Ότι δεν είναι καθόλου διασκεδαστικός και συναρπαστικός αλλά απερίγραπτα άσχημος, στενάχωρος και επικίνδυνος για όσους νέους άντρες -κάποιοι από αυτούς σχεδόν παιδιά, λίγα χρόνια μεγαλύτερα από το γιο μου- έχουν την ατυχία να πολεμήσουν.
Θα προσπαθήσω να του εξηγήσω ότι πολλοί από αυτούς που χάνουν τη ζωή τους σε έναν πόλεμο δεν είναι καν στρατιώτες, αλλά παππούδες και γιαγιάδες και γυναίκες και μικρά παιδιά που, απλά, έτυχε να βρεθούν εκεί όπου έπεσε μια βόμβα από τον ουρανό. Και ότι ένας πόλεμος δεν προσφέρει τίποτα καλό σε όσους αναγκάζονται να πολεμήσουν, μόνο σε πολύ λίγους ανθρώπους οι οποίοι τον παρακολουθούν ασφαλείς από τα γραφεία τους.
Θα προσπαθήσω να του εξηγήσω ότι κανένας από όσους αναγκάζονται να πολεμήσουν δεν βγαίνει νικητής.
Θα προσπαθήσω να του εξηγήσω ότι πάντα η ειρήνη είναι καλύτερη από τον πόλεμο και ότι αν ποτέ κάποιος αρχηγός επιχειρήσει να τον πείσει να πολεμήσει για ένα σκοπό που παρουσιάζει σαν σπουδαίο, ο γιος μου, προτού τον ακολουθήσει, πρέπει να σκεφτεί: Αξίζει για αυτόν το σκοπό να κινδυνέψω να πεθάνω, να σκοτώσω άλλους ανθρώπους, να βάλω σε κίνδυνο τη ζωή των ανθρώπων που αγαπώ;
Θα του πω ότι σήμερα, σε μια χώρα που λέγεται Ουκρανία, σε μια πόλη που λέγεται Χάρκοβο, μια μαμά και ένας μπαμπάς κλαίνε γιατί έχασαν το γιο τους, ένα αγόρι όπως είναι εκείνος, εξαιτίας του πολέμου. Και ότι μόνο και μόνο γι’ αυτό, εύχομαι να είχα τη δύναμη να γύριζα πίσω το χρόνο και να τον εμπόδιζα να ξεκινήσει.