Τη συμβουλή σίγουρα θα την έχουμε εμπεδώσει μέχρι τώρα, ιδιαίτερα οι πιο ενοχικές από εμάς: «Μην κοιτάτε την οθόνη του κινητού σας όταν είστε με το παιδί. Δώστε του την αμέριστη προσοχή σας». Σαν να μη μας έφταναν οι τύψεις που έχουμε γιατί, ας πούμε, γεννήσαμε με καισαρική, δεν καταφέραμε να θηλάσουμε, δώσαμε και έτοιμα γεύματα στο μωρό μας, δεν παίξαμε αρκετά μαζί του ή δεν του διαβάσαμε αρκετά βιβλία στα πρώτα, κρίσιμα στάδια της ανάπτυξής του, του βάλαμε τις φωνές εξαντλημένες μετά από ένα ακόμα νηπιακό tantrum, το πιέσαμε υπερβολικά να κοινωνικοποιηθεί ή το κρατήσαμε τόσο πολλές ώρες αγκαλιά, που δυσκολεύεται να αποκοιμηθεί μόνο στο κρεβάτι.
Ακόμα και σε μια μονάδα με θερμοκοιτίδες νεογνών έκανε την εμφάνισή της μια -αγγλόφωνη- επιγραφή που έλεγε: «Μαμά, μπαμπά, κοιτάξτε εμένα, έχω πολύ περισσότερο ενδιαφέρον από το κινητό σας». Το κείμενο συνόδευαν δύο σχέδια, ένα απαγορευτικό σήμα κινητού και ένα μωρό. Η ανάρτηση έγινε viral προκαλώντας αντιδράσεις. Μάλλον γιατί το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε ένας γονιός, γεμάτος αγωνία για την υγεία του νεογέννητου μωρού του, είναι μια γραπτή παραίνεση.
Εκείνη η επιγραφή ίσως να μην υπάρχει πια, αλλά το mom shaming καλά κρατεί. Και ποια από εμάς δεν έχει νιώσει τουλάχιστον αμήχανα όταν έχει τολμήσει στην παιδική χαρά να στρέψει το βλέμμα της από το παιδί στην οθόνη του κινητού της, έστω και για λίγο; Όχι τόσο από το φόβο μήπως τού συμβεί κάτι σε εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα, αλλά κυρίως από την ανησυχία του τι θα σκεφτούν οι γύρω της για την επάρκειά της ως μητέρα.
Αναμφίβολα τα παιδιά έχουν ανάγκη από τη φροντίδα και την προσοχή μας. Ειδικά αν είμαστε αναγκασμένες να αφιερώνουμε πολλές ώρες καθημερινά στη δουλειά και σε άλλες υποχρεώσεις, είναι σημαντικό τον λίγο, πολύτιμο οικογενειακό χρόνο που μας απομένει να τον κάνουμε να μετράει. Από την άλλη, τα κινητά και όλες οι ψηφιακές τεχνολογίες αποτελούν πλέον, καλώς ή κακώς, βασικό κομμάτι της ζωής μας. Μήπως λοιπόν είναι υπερβολή να πλημμυρίζουμε με τύψεις κάθε φορά που ενδίδουμε στον πειρασμό να σκρολάρουμε στα social media ή να απαντήσουμε σε ένα μήνυμα στο Messenger ενώ το παιδί μας παίζει αμέριμνο, λίγα μέτρα πιο πέρα, με τα τουβλάκια του;
Ας θυμηθούμε τα δικά μας παιδικά χρόνια. Ακόμα και αν οι δικές μας μαμάδες δεν εργάζονταν, δεν ήταν 24/7 αφιερωμένες στην ανατροφή μας. Μπορεί τότε να μην υπήρχαν κινητά, αλλά σίγουρα θα μιλούσαν στο σταθερό τηλέφωνο με φίλες και συγγενείς ή θα έκαναν άλλα «δικά τους» πράγματα, για παράδειγμα θα έβλεπαν τηλεόραση, θα ξεφύλλιζαν περιοδικά ή θα διάβαζαν βιβλία. Αν όμως ανήκουμε στην πλειοψηφία των παιδιών, δηλαδή δεν πέσαμε θύματα παραμέλησης ανηλίκου, πιθανότατα εκείνες οι στιγμές πέρασαν στη μνήμη μας ως κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Ως οι προσωπικές στιγμές της μαμάς. Δεν μας άφησαν ψυχικά τραύματα. Δεν μας έστειλαν, τουλάχιστον αυτές, στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή.
Αν λοιπόν δεν είμαστε όλο το 24ωρο κολλημένες σε μια οθόνη, ας προσπαθήσουμε να γίνουμε πιο επιεικείς και με τον εαυτό μας και με τους άλλους γονείς. Ήδη ο γονεϊκός ρόλος μας είναι αρκετά δύσκολος και απαιτητικός, ας μην τον κάνουμε δυσκολότερο. Άλλωστε, μια ικανοποιημένη και με αυτοπεποίθηση μαμά είναι σίγουρα πιο θετικό πρότυπο για τα παιδιά της από κάποια που βασανίζεται ολημερίς από αμφιβολίες. Ακόμα και αν ένα μέρος της ικανοποίησής της δεν το αντλεί από τα παιδικά χαμόγελα αλλά από το πιο πρόσφατο «like» που εισέπραξε στο Instagram.
