Το ένα πρωί ξυπνούσα, ένιωθα ευλογημένη που είχα ξαφνικά τόσες ημέρες μπροστά μου με τα παιδιά μου και ήμουν έτοιμη να κάνω χειροτεχνίες που θα ζήλευε και η πρόεδρος νηπιαγωγών Ελλάδος ‒αν υπάρχει τέτοια θέση‒, και το άλλο πρωί ήθελα να μην ακούω το ξυπνητήρι, να μην ακούω τις φωνές τους, να μείνω κάτω από τα σκεπάσματα θρηνώντας για τη ζωή που χάναμε αλλά και για τη νέα ζωή που αχνοφαινόταν μπροστά μας.
Επιστροφή στην κανονικότητα. Ποτέ δεν αποφάσισα τελικά αν το ήθελα ή όχι. Προσπαθώ να σκεφτώ, όταν με ρωτήσει κάποιος χρόνια μετά πώς ήταν η καραντίνα με τα παιδιά, αν θα χαμογελάσω, θα νοσταλγήσω ή θα θέλω απλά να ξεχάσω. Περνώντας ο καιρός, τείνω να νιώθω μάλλον τυχερή που το έζησα.
Η μάνα, αυτό το «πολυεργαλείο» της φύσης, κλήθηκε από τις αρχές του Μαρτίου να αναλάβει έναν ακόμα ρόλο. Τον ρόλο του εμψυχωτή/διοργανωτή της νέας συνθήκης που ονομάστηκε «καραντίνα». Νέο πρόγραμμα, άγχη για τα οικονομικά της οικογένειας, στρες για τους παππούδες, ένα ατελείωτο 14ωρο με τα παιδιά στο σπίτι προσπαθώντας να εκτονώσει την ενέργειά τους μέσα σε 4 τοίχους, αντιμέτωπη με τα νέα δεδομένα του e-learning αλλά και με τις δεκάδες ερωτήσεις των παιδιών, που πλέον δεν είχαν κοντά τους δασκάλους τους για να τις απευθύνουν. Ξαφνικά η μάνα κλήθηκε να πρέπει να φροντίζει το σπίτι της, να μαγειρεύει, να πλένει, να κάνει όσα έκανε και πριν, ενώ ταυτόχρονα έπρεπε να είναι αποδοτική στο work from home για να μη χάσει τη δουλειά της και φυσικά να απαντά σε ερωτήσεις για την κβαντική φυσική, την καταγωγή των δεινοσαύρων και τις μούμιες της Αιγύπτου. Ναι, αμέλησε τον εαυτό της, βγήκε η ρίζα στα μαλλιά της και δεν πρόλαβε να κάνει αποτρίχωση. Άλλες μέρες ήταν αισιόδοξη και άλλες έκλαιγε κρυφά τα βράδια γιατί ένιωθε πως είχε αποτύχει να ανταποκριθεί στη νέα συνθήκη. Την ημέρα όμως έπρεπε να χαμογελάει και να διαβεβαιώνει την υπόλοιπη οικογένεια πως όλα θα πάνε καλά. Έμαθε το zoom, βρήκε τα πατήματά της, χαμογέλασε σιγά σιγά στον καθρέφτη της.
Προσωπικά, βίωσα το δίμηνο αυτό με μεγάλο στρες. Φώναξα στα Μπιθάκια γιατί ξεπέρασαν πολλές φορές τα όρια και αμέλησαν τους ‒με τόσο κόπο θεσμοθετημένους‒ κανόνες, μετά τα αγκάλιασα, τους εξήγησα την κατάσταση με όσο πιο κατατοπιστικό τρόπο μπορούσα, κάποιες φορές είπα περισσότερα από όσα θα έπρεπε και μετά το μάζεψα. «Μαμά, θα πεθάνει ο παππούς αν τον αγκαλιάσω;» Ναι, είχα πει πολλά παραπάνω. Τους εξήγησα ξανά και ξανά τα νέα δεδομένα. Έταξα σοκολάτες στον Οδυσσέα για να κάνει το e-learning του νηπιαγωγείου, έδωσα παγωτά τις μέρες με το κρύο, επέτρεψα παραπάνω τηλεόραση, και πάλι πανικοβαλλόμουν, μ’ έπιανε πανικός κάθε φορά που έβλεπα πως δεν τα καταφέρνω. Διάβαζα μανιωδώς τις ειδήσεις στην αρχή, έπειτα όμως αρνήθηκα να ξαναδιαβάσω το παραμικρό. Διάβαζα tips ψυχολογίας, όμως μετά είπα στον εαυτό μου ότι θα τα καταφέρω μόνη μου.
Δημιούργησα για τα παιδιά μου μια ασφαλή φωλιά. Το σπίτι μας.
Και σαν μαμά κοτούλα ‒μη γελάτε‒ τα έβαλα κάτω από τις φτερούγες μου με έναν τρόπο που ποτέ άλλοτε δε θα είχα την ευκαιρία να το κάνω. Τελικά, σκέφτομαι πως δε με νοιάζει που έχασαν το σχολείο και τους φίλους τους για λίγο. Δε με νοιάζει που έμεινα τόσο πίσω στη δουλειά μου. Πέρασα σχεδόν 2 μήνες μαζί τους, τα γνώρισα καλύτερα, αφουγκράστηκα τις ανάγκες τους, έπαιξα μαζί τους χωρίς να κοιτάω το ρολόι ή να χτυπάει το κινητό. Κάναμε βόλτες με τα ποδήλατα, έκαναν άλματα ανάπτυξης, ο Οδυσσέας έβγαλε τις βοηθητικές ρόδες και η Ιριάνα έκοψε εντελώς τη βραδινή πάνα, μιλήσαμε για τη ζωή, την ηθική, τις χαρές, τα συναισθήματα, φυτέψαμε λουλουδάκια και τα φροντίσαμε, είδαμε τις μέλισσες, τα σύννεφα να τρέχουν, παλιές φωτογραφίες, χορέψαμε στο σαλόνι σαν να μην υπήρχε αύριο, βάλαμε αποκριάτικες στολές, μαγειρέψαμε και κάναμε όλη την κουζίνα χάλια και γελάσαμε με την καρδιά μας. Το πρωί ξυπνούσαμε και παίζαμε για ώρα στο κρεβάτι, τα αγκάλιασα, τα μύρισα, τα ένιωσα! Είχα τα παιδιά μου ολόδικά μου, ποια μάνα δε βγήκε νικήτρια από όλο αυτό;
Και τι έγινε τελικά που περάσαμε 2 μήνες σε καραντίνα; Αν αφήσω στην άκρη του μυαλού μου την τραγική παγκόσμια συγκυρία, στον δικό μας μικρόκοσμο ο καιρός αυτός ήταν τελικά ένα δώρο. Ένα δώρο οικογενειακής ενότητας και ανασυγκρότησης. Μπιθάκια μου, σας χάρηκα τόσο πολύ και νιώθω τυχερή που σας απόλαυσα σε αυτές τις τόσο κρίσιμες ηλικίες. Δέθηκα μαζί σας ακόμα πιο βαθιά και πλέον δε φοβάμαι το πολυσυζητημένο δεύτερο κύμα του φθινοπώρου. Είμαι έτοιμη.
Διαβάστε αυτό και πολλά ακόμα άρθρα στο νέο τεύχος του BOOM που μόλις κυκλοφόρησε
