Όταν έμεινα έγκυος στον Οδυσσέα, το ενδεχόμενο της καισαρικής δεν πέρασε πότε από το μυαλό μου. Η μαμά μου με γέννησε φυσιολογικά και το ίδιο θα έκανα κι εγώ. Ήταν τόσο... «φυσιολογικό» όλο αυτό.
Θα σας πω κάτι που συνειδητοποιώ τώρα που γράφω αυτό το άρθρο. Τη στιγμή που μπήκα εσπευσμένα στο χειρουργείο, στις 30 εβδομάδες για να γεννήσω το μωρό μου, τη στιγμή της ολικής νάρκωσης, το μυαλό μου δεν πήγε στην καισαρική. Μπορεί να μην το πιστεύετε, όμως για κάποιον λόγο ήμουν σίγουρη ότι έστω και κάτω από συνθήκες ολικής νάρκωσης, κάπως μαγικά, θα γεννούσα φυσιολογικά.
Ήθελα να γεννήσω φυσιολογικά. Έτσι έπρεπε να γίνει.
Άλλωστε οι «ταγμένες μάνες» φίλες μου ορκίζονταν στον φυσιολογικό τοκετό μιλώντας απαξιωτικά για τις γυναίκες που γεννούσαν με καισαρική. Ήταν λες και οι γυναίκες αυτές δεν βίωσαν την αγωνία της γέννας, λες και πήραν μια επιπόλαιη απόφαση για να αποφύγουν την ταλαιπωρία, για να μην κοιλοπονέσουν, για να «γλιτώσουν» τις οδύνες του φυσιολογικού τοκετού. Για κάποιον λόγο πριν γίνω μάνα, ένα κομμάτι του εαυτού μου είχε ταυτιστεί με όλες εκείνες που έλεγαν πως οι «μαμάδες του φυσιολογικού» είναι πιο αυθεντικές μαμάδες. Εκείνες μόνο ξέρουν.
Μα πώς μπόρεσα να πιστέψω κάτι τέτοιο...
Ήρθε η δική μου σειρά να γεννήσω. Τον Οδυσσέα πρόωρα και στη συνέχεια, ακριβώς 18 μήνες μετά, την Ιριάνα.
Για τη γέννα του Οδυσσέα δεν θα σας μιλήσω, γιατί η τομή αυτή αποτέλεσε για εμένα το απόλυτο σύμβολο της δημιουργίας της ζωής. Η κοιλιά μου ανοίχτηκε σε ελάχιστα δευτερόλεπτα για να μπορέσει να σωθεί το παιδί μου και ποτέ κανείς δεν μπορεί να μου κλέψει τη χαρά όταν βλέπω την τομή αυτή, κάθε φορά που κάνω μπάνιο. Χάρη σε αυτή ζει το παιδί μου και είμαι τόσο περήφανη για αυτή.
Στη συνέχεια ήρθε η δεύτερη εγκυμοσύνη.
Ήθελα τόσο να γεννήσω με φυσιολογικό τοκετό ώστε με τη γιατρό μου πήραμε όλα τα μέτρα για να το καταφέρουμε. Η Ριρή μου είχε πάρει θέση προς τα κάτω λίγο πριν μπω στον 9ο μήνα και το ενδεχόμενο μιας φυσιολογικής γέννας ήταν ανοιχτό μπροστά μας. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τον ενθουσιασμό μου! Το σκεφτόμουν και ένιωθα πως... «σε αυτό το παιδί θα έκανα το σωστό».
Και τότε, την πρώτη ημέρα του 9ου μήνα, η –από τότε άτακτη και επαναστάτρια– Ριρή ξαναγύρισε προς τα πάνω και τα ποδαράκια της, όπως έδειξε ο υπέρηχος, ακουμπούσαν και κλωτσούσαν την πρόσφατη τομή της μήτρας μου από τη γέννα του Οδυσσέα. «Μυρτούλα μου, θα πρέπει να πάρουμε αύριο την μπέμπα με καισαρική», μου είπε γλυκά η γιατρός μου γνωρίζοντας πως δεν θα έπαιρνα καθόλου καλά αυτό το νέο. «Η τομή είναι εξαιρετικά φρέσκια και είναι μεγάλο ρίσκο να αφήσουμε την μπέμπα να την κλωτσάει». Θυμάμαι ότι ξέσπασα σε κλάματα λες και μου είχε ανακοινώσει κάτι κακό.
Οι ενοχές της μάνας που θα γεννήσει με καισαρική είχαν κατακλύσει όλο μου το είναι. Μα τι μάνα είμαι εγώ; Δεύτερη καισαρική; Ούτε ο Τάσος, ούτε οι γονείς μου, ούτε κανείς δεν μπορούσε να νιώσει την απαξίωση που βίωνα ως προς τη μητρική μου υπόσταση. Είχα αποτύχει για μία ακόμα φορά.
Γυρίσαμε σπίτι, ετοίμασα την τσάντα του μαιευτηρίου και προσπάθησα να κοιμηθώ.
Το επόμενο πρωί και ενώ το φορείο έμπαινε στην αίθουσα τοκετών η ψυχολογία μου ξαφνικά άρχισε να αλλάζει. Έκανα την επισκληρίδειο, ξάπλωσα στο κρεβάτι και αφέθηκα στα χέρια της Όλγας, της γιατρού μου. Στις 12.20 το μεσημέρι, στις 19 Ιουλίου του 2016, ημέρα Τρίτη, βγήκε από την κοιλιά μου το πιο αγαπησιάρικο πλάσμα της ζωής μου. Η κόρη μου.
Και καθόλου δεν με πείραξε που δεν τη γέννησα φυσιολογικά. Με νοιάζει που γεννήθηκε υγιής, αρτιμελής, με νοιάζει που άκουσα το εξωφρενικά δυνατό κλάμα της, με νοιάζει που την πήρα αγκαλιά αμέσως και της υποσχέθηκα αιώνια αγάπη. Εκείνο το λεπτό έγινα για δεύτερη φορά στη ζωή μου μαμά. Αυτό είχε σημασία για εμένα. Είχα στα χέρια μου έναν ακόμα οικογενειακό θησαυρό που ήρθε να πολλαπλασιάσει την ευτυχία στο Μπιθέικο. Το στήθος μου λίγη ώρα αργότερα αντέδρασε κανονικά και έδωσε στο μωρό μου το πρώτο γάλα που χρειαζόταν. Το σώμα μου αντιλήφθηκε τη γέννα και αγνόησε τις προκαταλήψεις.
Γι’ αυτό, μαμάδες που έχετε γεννήσει με καισαρική, αγαπήστε το σώμα σας, ακουμπήστε την τομή σας και νιώστε περήφανες για αυτή. Κάθε γέννηση είναι ένα θαύμα. Κάθε γέννηση είναι ιερή γιατί φέρνει στον κόσμο μια νέα ολοκληρωμένη ζωή. Με καισαρική ή όχι, το θαύμα παραμένει το ίδιο. Ο τίτλος της καλής μαμάς δεν έχει πίστες που πρέπει να περάσει κανείς για να φτάσει στον τελικό προορισμό. Καισαρική ή φυσιολογικός τοκετός, θηλασμός ή όχι, κάθε ιστορία έχει τις δικές της παραμέτρους και πριν και πάνω απ’ όλα οφείλουμε να εστιάζουμε στην υγεία του μωρού και της μαμάς. Όταν αυτό το δίδυμο σφύζει από υγεία, όλα τα άλλα είναι μικρές λεπτομέρειες ενός μαγικού παζλ που λέγεται μητρότητα!
Μαμάδες της καισαρικής, είστε το ίδιο φανταστικές μαμάδες με τις υπόλοιπες. Και η τομή στο σώμα σας πάντα θα σας θυμίζει εκείνα τα λεπτά που πονέσατε με διαφορετικό τρόπο και που φέρατε στον κόσμο τον δικό σας μικρό θησαυρό. Η τομή στο σώμα σας θα σας θυμίζει πάντα πώς τα πράγματα πήγαν καλά.
Διαβάστε ολόκληρο το νέο τεύχος του BOOM εδώ
