Όπως συμβαίνει με κάθε αναπτυξιακή πρόοδο έτσι και η εκπαίδευση τουαλέτας περιβάλλεται από μύθους και πλάνες. Iδιαίτερα όταν προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη αποκλειστικά μέσα από συζητήσεις με άλλους γονείς, όπου κάθε άποψη βασίζεται, συνήθως, σε προσωπικές εμπειρίες – πιθανότατα, πολύ διαφορετικές από αυτήν που θα βιώσουμε εμείς.
Όταν λοιπόν άρχισα για πρώτη φορά να φαντάζομαι τη ζωή του γιου μου χωρίς πάνα και να σχεδιάζω στο μυαλό μου στρατηγικές προς αυτόν το στόχο, έκανα το λάθος να πιστέψω χωρίς δεύτερη σκέψη τα παρακάτω σχόλια, που άλλοτε με γέμισαν ενοχές, άλλοτε με άγχος, ενώ άλλοτε είχαν ως αποτέλεσμα να ξαφνιαστώ δυσάρεστα μόλις ήρθα αντιμέτωπη με τους μοναδικούς ρυθμούς και τις μοναδικές ανάγκες του δικού μου παιδιού.
«Τα δύο είναι μια τέλεια ηλικία για να εκπαιδεύσεις το παιδί σου»:
Ο μύθος της «τέλειας ηλικίας» με πλημμύρισε με ανησυχίες όταν ο γιος μου συμπλήρωσε τα δύο και, ενώ άρχισε να οδεύει ολοταχώς προς τα τρία, δεν έδειχνε την παραμικρή διάθεση να αποχωριστεί την πάνα. Τελικά, σταμάτησε να τη φοράει στη διάρκεια της ημέρας γύρω στα τρία χρόνια σχεδόν ως διά μαγείας, δηλαδή με ελάχιστη προσπάθεια από την πλευρά μας, αν και έπρεπε να περιμένουμε ακόμα ενάμιση χρόνο για να αποχαιρετήσει και τη νυχτερινή πάνα. Το συμπέρασμα; Κάθε παιδί εκπαιδεύεται σε διαφορετική ηλικία, όταν είναι αναπτυξιακά έτοιμο, και οποιαδήποτε προσπάθειά μας να πιέσουμε καταστάσεις μόνο σε κλάματα και απογοητεύσεις μπορεί να οδηγήσει, μικρούς και μεγάλους.
Bruno Nascimento @Unsplash
«Από τη στιγμή που έκοψε την πάνα, το παιδί μου δεν είχε πισωγυρίσματα»:
Ο γιος μου όχι μόνο συνέχιζε να κοιμάται με πάνα για ακόμα ενάμιση χρόνο μετά την ημερήσια εκπαίδευση τουαλέτας αλλά, ακόμα και όταν έκοψε τη νυχτερινή πάνα, σε περιόδους έντονου στρες εξακολουθούσε περιστασιακά να έχει ατυχήματα – κάτι που, όπως μου εξήγησε και ο παιδίατρος, είναι αρκετά συνηθισμένο.
Charles Deluvio @Unsplash
«Μόλις κόψει την πάνα, η ζωή θα γίνει πιο εύκολη»:
Ως μητέρα ενός πεντάχρονου αγοριού που οι στιγμές που νιώθει εντονότερη από ποτέ την ανάγκη για μια επίσκεψη στην τουαλέτα είναι, πάντα, στη διάρκεια μιας βόλτας, μπορεί να μην κουβαλάω πλέον πάνες αλλά, αφού περάσαμε μια μεγάλη χρονική περίοδο πηγαινοφέρνοντας φορητά γιο γιό, μέχρι σήμερα η τσάντα μου ξεχειλίζει από μωρομάντηλα, σακουλάκια σκουπιδιών, αλλαξιές ρούχων, και το μυαλό μου παραμένει σε εγρήγορση για να αναζητήσω, ανά πάσα στιγμή, απομονωμένες γωνιές σε παραλίες, βουνά και πάρκα. Εκ των υστέρων, η αλλαγή πάνας δεν ήταν και τόσο δύσκολη υπόθεση.
Tatiana Syrikova @Pexels
«Η ταχύτητα και η αποτελεσματικότητα της εκπαίδευσης τουαλέτας καθορίζει πόσο καλή μαμά είμαι»:
Αυτό δεν μου το είπαν ξεκάθαρα, αλλά το αποκωδικοποίησα από έμμεσα σχόλια και επικριτικά βλέμματα κάθε φορά που παραδεχόμουν ότι ο γιος μου είναι 4μιση ετών και κοιμάται ακόμα με πάνα – ή ότι μετά την ολοκλήρωση και της νυχτερινής εκπαίδευσης έχει «βρέξει» κάποιες φορές το κρεβάτι του. Ακόμα όμως και ένα επεισόδιο νυχτερινής ενούρησης δεν συνδέεται, απαραίτητα, με την επάρκεια ή την ανεπάρκειά μας ως γονείς.
«Για να εκπαιδευτεί στην τουαλέτα, βγάλε την πάνα και φόρεσέ του βρακάκι»:
Το δοκίμασα αυτό για λίγο, για πολύ λίγο, ως μια χειρονομία -αναίτιας- απελπισίας κάπου ανάμεσα στα δύο και τα τρία χρόνια. Το αποτέλεσμα; Το πλυντήριο ρούχων να δουλεύει διαρκώς στο φουλ και η σφουγγαρίστρα να γίνει προέκταση του χεριού μου. Και όταν ήταν έτοιμος, η εκπαίδευση τουαλέτας ήρθε αβίαστα. Πολύ κακό για το τίποτα, δηλαδή.
