"Πάντα", θυμάμαι τη μαμά μου να λέει με αυτήν τη μοναδικά ρεαλιστική και μαθηματική πλευρά που βλέπει τα πράγματα, «άνθρωποι θα γεννιούνται και άνθρωποι θα πεθαίνουν. Είναι ο νόμος της φύσης αυτός». Το έλεγε τόσο απλά και αυτονόητα, σαν να μου έλεγε 1 συν 1 κάνουν 2. «Απλά τα πράγματα», που λέει και η Ιριάνα. Μόνο που αυτούς τους 12 μήνες αισθάνομαι πως ο κόσμος κατά έναν τρόπο σταμάτησε να έχει τη μορφή που είχαμε συνηθίσει ότι είχε και το 1 συν 1 δεν είμαι σίγουρη αν εξακολουθεί να κάνει 2. Αυτούς τους 12 μήνες, αν με ρωτήσετε, αισθάνομαι πως δεν γεννήθηκαν μωρά. Και τους ανθρώπους που έφυγαν δεν κατάφερα να τους αποχαιρετήσω.
Φίλες μου, πιο στενές ή από τη δουλειά, έμειναν έγκυες, κάτι που συνειδητοποίησα ότι συμβαίνει όταν είδα στο Instagram μια φωτογραφία τους με φουσκωμένη κοιλίτσα και hashtag #6months ή όταν είδα τη φωτογραφία με τις μάσκες και το λευκό φόρεμα από κάποιο δημαρχείο. Μία από τις κολλητές μας είναι και πάλι έγκυος. Την κόρη της την είχα δει στο μαιευτήριο εκείνες τις παλιές εποχές λίγο πριν από τον Covid-19, τότε που πηγαίναμε στα μαιευτήρια με τα κιτς ροζ μπαλόνια και τους υπερμεγέθεις, made in China αρκούδους, που αγοράζαμε σε τριπλή τιμή στην είσοδο, γιατί ερχόμασταν μαλλιοκούβαρα από τη δουλειά και έχοντας φάει τρελή κίνηση στους δρόμους. Το κοριτσάκι αυτό το είδα άλλες δύο φορές από κοντά και μετά «ζητιάνευα» από τους φίλους μας να μου στείλουν κανένα βίντεο για να τη δω και να μη χάσω την εξέλιξη στα χαρακτηριστικά του προσώπου της, που σε αυτές τις ηλικίες είναι ραγδαία. Προτού γεννηθεί η μικρή, είχαμε κάνει και baby shower στη μαμά της... Κόσμος, μπαλόνια, χαρές, αγκαλιές, είχαμε περάσει φανταστικά. Αυτό το μωρό το γιορτάζαμε αρκετούς μήνες πριν γεννηθεί... Το νέο μωρό, σκέφτομαι, μάλλον θα το δω όταν χρονίσει, και πάλι δεν νομίζω πως θα μου επιτραπεί (τόσο από τους γονείς όσο και από τη δική μου πλέον συστολή) να «ορμήσω» πάνω του όλο αγάπη και ενθουσιασμό, να το αγκαλιάσω και να το φιλήσω τρυφερά στο κεφαλάκι.
Τη χρονιά που πέρασε τολμώ να πω πως οι μισές από τις φίλες και τις γνωστές μου έκαναν μωρά. Για έναν περίεργο λόγο όμως, επειδή δεν τις έζησα ούτε έγκυες, ούτε λεχώνες, ούτε ως ταλαιπωρημένες μαμάδες, επειδή δεν συζητήσαμε για τις καούρες του 3ου μήνα, το πρήξιμο του 6ου και τις αγωνίες του 8ου, επειδή δεν αναπτύξαμε τα θετικά του φυσιολογικού τοκετού, δεν τους έδειξα το σημάδι της καισαρικής μου και δεν μοιραστήκαμε τα άγχη μας για τον θηλασμό, τον ύπνο που δεν θα γίνει ποτέ όπως πριν, το σωστό κλείσιμο της πάνας για να μη φεύγουν τα τσισάκια το βράδυ και την επιλογή του κατάλληλου μίξερ για τη μετάβαση στο αλεσμένο φαγητό, είναι λίγο λες και η εγκυμοσύνη, η γέννα και η μητρότητα δεν συνέβησαν ποτέ. Ή λες και συνέβησαν σε ένα παράλληλο σύμπαν, την ώρα που εγώ βρισκόμουν σε μια κατάσταση μερικής ύπνωσης.
Γράφω το κείμενο αυτό για να μοιραστώ μαζί σας την αγωνία μου. Σίγουρα, έχει δίκιο η μαμά μου (άλλωστε, ποια μαμά έχει ποτέ άδικο;), πάντα θα γεννιούνται μωρά, θα είναι όμως το ίδιο με πριν; Αν έπρεπε να δώσω μια ευχή –μαζί με την κλοτσιά που θα ήθελα να δώσω στον κορωνοϊό–, είναι να επιστρέψουν η μητρότητα και η πατρότητα στην προ-Covid εποχή. Θέλω να ξαναχαϊδέψω τη φουσκωμένη κοιλίτσα της φίλης μου, να περιμένω ξανά στην αίθουσα αναμονής με τον -έτοιμο να καταρρεύσει- σύζυγό της, να δω το μωρό της και να ουρλιάξουμε όλοι μαζί από χαρά, βγάζοντάς το τις πρώτες του περίπου 1.524 φωτογραφίες, θέλω να μυρίσω τη μωρουδίλα, να πάρω θέση
για το σε ποιον μοιάζει το μωρό, να αγοράσω μπαλόνια και αρκουδάκια, να συζητήσω στον διάδρομο του μαιευτηρίου με τη μακρινή θεία της που λέει στο repeat τις ίδιες ιστορίες, να πω τις δικές μου και να ξαναδώ τον κόσμο να γυρίζει ακριβώς έτσι όπως είχα μάθει ότι γυρίζει.
Το φετινό καλοκαίρι μάς βρίσκει κουρασμένους, εξαντλημένους, παραπονεμένους, μα σίγουρα όλοι βλέπουμε το φως στην άκρη του τούνελ. Περάσαμε δύσκολα, μα το βουνό βρίσκεται πίσω μας και η θάλασσα μπροστά μας. Φορέστε το μαγιό και το μεγαλύτερο χαμόγελό σας, κλείστε τα κινητά, κλείστε τις πόρτες στη μελαγχολία και απολαύστε το μοναδικό ελληνικό καλοκαίρι που μόλις ξεκίνησε. Κοιτάξτε το παιδί σας. Είμαι σίγουρη πως εκείνο χαμογελάει. Και, πιστέψτε με, δεν πέρασε πιο εύκολα από
εσάς. «Κλέψτε» λίγη από τη μαγεία της παιδικής καρδιάς που όλα τα προσπερνάει και βουτήξτε με δύναμη στην κάθε στιγμή του φετινού καλοκαιριού.
Τα παιδιά μας κατάφεραν να παραμείνουν η σταθερά μας όταν ο κόσμος κατέρρεε και τώρα ήρθε η ώρα να τους προσφέρουμε και πάλι το περιβάλλον ασφάλειας που τόσο έχουν ανάγκη. Σας εύχομαι καλό καλοκαίρι. Ξέρω πως το φετινό θα είναι διαφορετικό. Θα είναι η αρχή μιας νέας σελίδας. Ας την απολαύσουμε, το αξίζουμε. Άλλωστε, ο κόσμος σύντομα θα αρχίσει να γυρίζει όπως παλιά. Μόνο που τώρα θα έχουμε τη γνώση για να το εκτιμήσουμε.
Με αγάπη,
Μυρτώ
ΥΓ: Αν είχατε διαβάσει ένα χιουμοριστικό άρθρο που είχα γράψει πριν από χρόνια για το Savoir Vivre του μαιευτηρίου, ένα άρθρο γραμμένο λίγες ημέρες αφότου είχα γεννήσει τον Οδυσσέα και έχοντας ζήσει σε όλο της το μεγαλείο την «ελληνική» πλευρά του επισκεπτηρίου στα μαιευτήρια, να σας ενημερώσω πως σκέφτομαι να κάνω rewriting. Μόνο που, όλα αυτά που τότε θεωρούσα άκρως ανυπόφορα, τώρα θα τα περιγράφω με μια μοναδική λαχτάρα να τα ξαναζήσω στον μέγιστο βαθμό. Μέχρι και τη θεία που –αφού με κέρασε ένα κουτάκι μπίρα–, μπροστά σε καμιά δεκαριά καλεσμένους που είχαν στρογγυλοκαθίσει σε οτιδήποτε μπορεί να έμοιαζε με καρέκλα,
αποφάσισε να πιάσει το στήθος μου για να μου δείξει ακριβώς πώς γίνεται η μάλαξη για να κατέβει το γάλα.
Instagram: @myrto_kazi
Διαβάστε αυτό και πολλά ακόμα άρθρα στο νέο καλοκαιρινό τεύχος του BOOM που μπορείτε να διαβάσετε online πατώντας επάνω στο εξώφυλλο!
