Έχω περάσει πολλές ώρες της ζωής μου σε αίθουσες συσκέψεων – άλλες φορές στις κορυφές των τραπεζιών και άλλες στις γωνίες. Γνωρίζω καλά τους κανόνες που διέπουν τη λειτουργία τους: πώς να γλιστράει αόρατα το βλέμμα πάνω από την οθόνη του κινητού χωρίς να προδίδει ότι κοιτάς με απόγνωση το ρολόι, πώς να διακόπτεις τις φλυαρίες και οι άλλοι να νομίζουν ότι κρέμεσαι από τα χείλη τους, πώς να βαριέσαι φρικτά σαν να μη βαριέσαι καθόλου – και πάει λέγοντας.
Περιοδικά, εκδοτικοί οίκοι, διαφήμιση, εθελοντισμός, συμβουλευτική – σας είπα, έχω μπει σε αμέτρητα σοβαρά ή καθόλου σοβαρά «μίτινγκς», έχοντας από πολύ παλιά τον δικό μου απαράβατο κανόνα: όσο «σπουδαίοι» κι αν ήταν αυτοί που κατά καιρούς κάθονταν στις καρέκλες του τραπεζιού, όσο κρίσιμο κι αν ήταν το θέμα, ΑΝ με ζητούσε η κόρη μου, ΠΑΝΤΑ θα έβγαινα από την αίθουσα για να της μιλήσω.
Μητρότητα με φουλ distancing
Διότι, μην κοιτάτε τώρα τις νεαρές μανούλες που, με καρφωμένο το smartphone στο γόνατο, ανταλλάσσουν sms σε ριπές με τα βλαστάρια τους. Εμείς τότε ΔΕΝ είχαμε κινητά και ασκούσαμε τη μητρότητα με φουλ distancing, περιμένοντας να χτυπήσει το σταθερό τηλέφωνο για να μάθουμε αν το παιδί μας γύρισε από το σχολείο, αν έφαγε, έπαιξε, διάβασε, χτύπησε, έκλαψε – και όχι σαν τώρα που διαλέγουν τα τσιρότα μέσω Viber. Τέλος πάντων, το παιδί μου μεγάλωσε, έκανε παιδιά, όλα καλά. Μέχρι προχτές. Που ήμουν πάλι στην αίθουσα συσκέψεων. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για έναν age-free χώρο, συνομιλώ με συναδέλφους υποδιπλάσιας ηλικίας με ίσους όρους, είμαι μέλος της ομάδας – δημιουργικό και αποδεκτό, ανεξαρτήτως των κεριών που συνθλίβουν από χρόνο σε χρόνο την τούρτα μου. Μέχρι προχτές. Που χτύπησε μήνυμα στο Messenger και πετάχτηκα έξω από την αίθουσα για να απαντήσω. «Όλα καλά;» με ρώτησε η συνάδελφος όταν επέστρεψα. «Η κόρη σου;». «Όχι» απάντησα χαμογελώντας. «Ο εγγονός μου».
Γιαγιά σε μίτινγκ
Νομίζω ότι αν είχα πει πως βγήκα επειδή ήθελε ένας δεινόσαυρος να παρκάρει στη θέση μου, η σιωπή που ακολούθησε θα ήταν πιο light. Με έναν πάταγο σαν να τράκαραν κρύσταλλα μεταξύ τους, βγήκαν από τις φωλιές όλα τα ταμπού και οι εκπρόσωποι του πελάτη κοιτάχτηκαν μεταξύ τους με ερωτηματικά φρίκης στο βλέμμα, σαν να έλεγαν «Ε, όχι και γιαγιά!» Κι εκεί κατάλαβα ότι, μπορεί να είμαστε πολύ περήφανες για τα χρόνια και τις εμπειρίες μας, πολύ χρήσιμες για την πείρα μας και για το πώς αυτή συμπληρώνει τη νεανική ορμή, πολύ ευσυγκίνητες όταν τα εγγόνια μας μας γράφουν τα πρώτα τους γράμματα στο Messenger – αλλά, πρέπει να προσέχουμε τι λέμε. Γιατί όλα αυτά τα κάνει μια γυναίκα ώριμη, κατασταλαγμένη, ισορροπημένη, που σχεδιάζει και ονειρεύεται – ε, όχι όμως και γιαγιά.
Από την Εμμανουέλα Νικολαΐδου
BOOM Notes:
*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο εξαιρετικά ενδιαφέρον και must-visit site www.therealwoman.gr της Λίνας Βασιλοπούλου, ενώ ο τίτλος «Γιά-για-τζερ» είναι εμπνευσμένος από τον τίτλο «The mamagers», του γνωστού και αγαπημένου site.
*Η Εμμανουέλα Νικολαΐδου είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας, με μεγάλη διαδρομή στον εκδοτικό και δημοσιογραφικό χώρο. Πέρασε από διευθυντικές θέσεις από όλα σχεδόν τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα. Είναι μητέρα μιας κόρης και γιαγιά δύο εγγονιών. Παραμένει ενεργή στην καριέρα της και το συγγραφικό της έργο.
Διαβάστε αυτό και πολλά ακόμα άρθρα στο νέο τεύχος του BOOM που μπορείτε να διαβάσετε online πατώντας επάνω στο εξώφυλλο!