Σήμερα έγινε μια από τις πιο σπαρακτικές κηδείες, ενός 14χρονου αγοριού, που θα είχε όλη τη ζωή μπροστά του αν δεν είχε επιλέξει το ίδιο να την τερματίσει τόσο πρόωρα. Ακόμα και αν ο θάνατός του συνδέεται με το λεγόμενο blackout challenge στο TikTok, δεν αλλάζει το γεγονός ότι τις τελευταίες μέρες πληθαίνουν οι καταγγελίες για άγριο bullying στο σχολείο του, στα Κάτω Πατήσια, με θύμα τον ίδιο αλλά και κάποιους συμμαθητές του.
Δεν αλλάζει επίσης το γεγονός ότι, σύμφωνα με μαρτυρία, πριν από μερικούς μήνες ο Μάκης είχε εξομολογηθεί αυτοκτονικές σκέψεις σε στενό φίλο του. Και σήμερα οι συμμαθητές και οι συναθλητές του τον αποχαιρέτησαν φορώντας λευκά μπλουζάκια και καταθέτοντας στεφάνια με μηνύματα αγάπης.
Στην Αθήνα, μόλις κηδεύτηκε ένα παιδί. Στον Πύργο, συμπληρώνονται δύο εβδομάδες από την ημέρα που βγήκε Silver Alert για τον 39χρονο Θύμιο, με τις ελπίδες της θετικής έκβασης στην αναζήτησή του να λιγοστεύουν με κάθε ώρα που περνάει. Οι δύο αυτές ιστορίες, παρά την απόσταση που τις χωρίζει, έχουν ένα σημαντικό κοινό: και ο Μάκης και ο Θύμιος υπέφεραν από το σκληρό εκφοβισμό – σύμφωνα με αναφορές, ο έφηβος για τα ρούχα και τα κιλά του, ενώ ο 39χρονος για τις παραμορφώσεις που του άφησε σοβαρό τροχαίο ατύχημα.
Με τέτοια περιστατικά να διαδέχονται το ένα το άλλο, γεννιέται το ερώτημα: Πότε, επιτέλους, θα κάνουμε τον εκφοβισμό και τις τραγικές συνέπειές του βασικό μάθημα στα σχολεία, μαζί με τα μαθηματικά και τη γλώσσα, από τις πρώτες βαθμίδες της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης ακόμα;
Πολλοί από εμάς μεγαλώσαμε σε μια εποχή που εθεωρείτο «φυσιολογικό» να «πειράζουμε» το «διαφορετικό» συμμαθητή μας: την «αδερφή», το παιδί με τα χοντρά γυαλιά, τα «παραπανίσια» κιλά, τα μεγάλα αυτιά. Από τότε έχει σημειωθεί μια μεγάλη πρόοδος, το φαινόμενο έχει απο-κανονικοποιηθεί και έχει τεθεί στο δημόσιο διάλογο. Μηνύματα κατά του bullying βρίσκουν τη θέση τους σε παιδικά βιβλία, σε ταινίες, σε συζητήσεις με ψυχολόγους.
Ακόμα όμως και αν οι σύγχρονοι γονείς κάνουμε ό,τι θεωρούμε πιο σωστό για να μην αναθρέψουμε τους επόμενους νταήδες, όσο υπάρχουν κοινωνίες όπου έφηβοι θέτουν τέλος στη ζωή τους και ενήλικοι εξαφανίζονται χωρίς να αφήσουν ίχνη, έχουμε πολύ δρόμο ακόμα. Τίποτα δεν μπορεί να φέρει τον Μάκη πίσω, τουλάχιστον όμως ιστορίες σαν τη δική του ας γίνουν αφορμές για να αναθεωρήσουμε, πρώτα, τη δική μας συμπεριφορά -μήπως, χωρίς να το συνειδητοποιούμε, «κοροϊδεύουμε» κι εμείς άλλους ανθρώπους για την εξωτερική τους εμφάνιση και γινόμαστε πρότυπα εκφοβισμού για τα παιδιά μας;- και, μετά, να διεκδικήσουμε μια πιο κεντρική θέση για το θέμα του bullying στη διδακτέα ύλη των σχολείων.
