Όταν άνοιξα τα μάτια μου, συνειδητοποίησα ότι είχε συμβεί κάτι πολύ παράξενο: Είχα μόλις ξυπνήσει από μια μεσημεριανή σιέστα, την πρώτη που απολάμβανα μετά από πολύ καιρό – ίσως από τις απαρχές του Σύμπαντος. Ήταν μια συγκυρία πιο σπάνια από την ευθυγράμμιση των πλανητών που είχε οδηγήσει σε αυτή την ασυνήθιστη εξέλιξη. Είχα μόλις επιστρέψει από μπάνιο στη θάλασσα, ο γιος μου ήταν στη γιαγιά, ο άντρας μου στη δουλειά, την επόμενη ημέρα είχα άδεια και δεν υπήρχε καμία επείγουσα εργασία του νοικοκυριού ούτε προσωπική υποχρέωση στον ορίζοντα.
Ξυπνώντας από εκείνο τoν σύντομο αλλά αναζωογονητικό ύπνο, κατάλαβα πόσο εξαντλημένη ήμουν στην πραγματικότητα. Μια εξάντληση την οποία δεν δικαιολογούσε το σχετικά χαλαρό πρόγραμμα των τελευταίων ημερών. Γιατί, λίγο πριν από τις καλοκαιρινές διακοπές, ένιωθα ένα με το χώμα, σαν να με είχε πατήσει οδοστρωτήρας;
Το άγχος, αυτή η μάστιγα για πολλές σύγχρονες μαμάδες, είναι σίγουρα μία από τις όχι και τόσο προφανείς εξηγήσεις. Αυτή η κατάσταση του μυαλού στην οποία οι σκέψεις μας συνεχίζουν να τρέχουν, ακόμα και αν εμείς είμαστε ξαπλωμένες στο κρεβάτι και προσπαθούμε να χαλαρώσουμε. Σαν κινητό στο οποίο παραμένουν ανοιχτά δεκάδες tabs, εκτελώντας αμέτρητες εργασίες στο προσκήνιο, παρόλο που η αρχική οθόνη μοιάζει αδρανής, με αποτέλεσμα μετά από λίγο να εξαντλείται η μπαταρία κι εμείς να αναρωτιόμαστε: Αφού δεν έκανα πολλά τηλεφωνήματα σήμερα / δεν μπήκα πολύ στο Ίντερνετ, γιατί πρέπει να το φορτίσω ξανά;
Οι εργασίες που εκτελούνται στο προσκήνιο του μυαλού μας είναι ερωτήματα όπως: Αυτή τη στιγμή δεν ακούγεται το παιδί από το δωμάτιό του, μήπως κάνει κάτι επικίνδυνο; Να το πάω για ένα ακόμα τσεκάπ στον παιδίατρο πριν από τις διακοπές; Να μην ξεχάσω να βάλω στη βαλίτσα εκείνο το ογκώδες μυθιστόρημα που μόνο στη διάρκεια της άδειάς μου θα προλάβω να διαβάσω. Ποιος θα φροντίζει τον σκύλο την περίοδο που θα λείπουμε; Νομίζω ότι δεν θα καταφέρω με τίποτα να τακτοποιήσω όλες τις εκκρεμότητες του γραφείου. Να μην ξεχάσω να πάρω μαζί μου τα κλειδιά του εξοχικού / να τηλεφωνήσω στο ξενοδοχείο για να επιβεβαιώσω ότι ισχύει η κράτηση του δωματίου μας. Έκανα καλά που έγραψα το παιδί σε εκείνο το φροντιστήριο αγγλικών, παρόλο που δεν έχω σχεδόν καθόλου συστάσεις από άλλους γονείς;
Σκέψεις όπως οι παραπάνω είναι εξίσου -μη- παραγωγικές και εξαντλητικές με το αδιάκοπο τρέξιμο ενός χάμστερ στον τροχό του. Κι όμως δυσκολευόμαστε να πατήσουμε για λίγο «παύση», ακόμα και στη θεωρητικά πιο ξεκούραστη περίοδο του καλοκαιριού. Όταν μάλιστα αυτές συνδυάζονται με την αϋπνία που βασανίζει τους νέους γονείς, σύμφωνα με έρευνες, για τα πρώτα έξι χρόνια της ζωής του παιδιού (και σύμφωνα με προσωπικές μαρτυρίες, για τα πρώτα εκατό χρόνια της ζωής του), δεν θέλει πολύ για να εκτοξευτεί το άγχος μιας μαμάς πάνω από τη θερμοκρασία σε συνθήκες καύσωνα.
Και τι γίνεται με τους μπαμπάδες; Ούτε αυτοί βρίσκονται στο απυρόβλητο. Μόνο που οι μαμάδες, σύμφωνα με τα κοινωνικά στερεότυπα, κουβαλούν 365 ημέρες τον χρόνο, 24 ώρες την ημέρα, το λεγόμενο mental load ή νοητικό φορτίο, όπως θα μπορούσαν να μεταφραστούν στα ελληνικά οι σκέψεις που κάνουμε για τις εκκρεμότητες της οικογένειας και του σπιτιού, που εξαντλούν τις τελευταίες σταγόνες ενέργειας.
Στη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να κλείσουμε κάποια νοερά tabs και ας αναζητήσουμε δραστηριότητες που μας βοηθούν να αδειάσουμε το μυαλό μας και να ελέγξουμε το άγχος, όπως είναι η κολύμβηση, το διάβασμα ενός μυθιστορήματος, η παρέα φίλων. Ακόμα και αν έχουμε ένα νήπιο που τρέχει non-stop, ας εμπιστευτούμε για λίγο τη φύλαξή του σε αγαπημένους χωρίς να έχουμε κάτι συγκεκριμένο να κάνουμε – για να χαλαρώσουμε, απλά, στην παραλία ατενίζοντας τη θάλασσα. Δεν είναι πολυτέλεια. Είναι αναγκαιότητα για να ξεκινήσουμε αληθινά ξεκούραστες την επόμενη σεζόν.
