Γράφει η Μένια Κουκογιάννη*
«Είσαι τόσο δυνατή». «Δεν ξέρω πώς αντέχεις…» «Δεν μπορώ να φανταστώ τι περνάς…» Μερικές από τις φράσεις που ακούμε εμείς οι μαμάδες στην ογκολογία.
Η δύναμη! «Μπορείς να κάνεις τα αδύνατα! Η οικογένειά σου είναι τόσο δυνατή! Να είσαι δυνατή!»
Η αλήθεια είναι ότι είμαστε κουρασμένες. Είμαστε τρομοκρατημένες.
Φοράμε μπλουζάκια με τα ονόματα των παιδιών μας και τα αποκαλούμε μαχητές και ήρωες.
Εμείς οι μαμάδες στην ογκολογία, αγκαλιάζουμε τα σώματα των παιδιών μας που είναι γεμάτα τοξικά φάρμακα, προλαβαίνουμε τους εμετούς τους, τα πηγαίνουμε στους θαλάμους των χειρουργείων, και καθόμαστε στη γωνία να κλάψουμε. Περνάμε μέρες στο νοσοκομείο, κοιμόμαστε όρθιες δίπλα στο κρεβάτι του νοσοκομείου, διαβάζουμε ιστορίες με αίσιο τέλος στο ίντερνετ όταν δεν μπορούμε να κοιμηθούμε, γιατί ξέρουμε ότι σε λίγο θα μπει η νοσοκόμα, ότι περιμένουμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Κι ας είναι, πολλές φορές, για το τίποτα όλο αυτό!
Και μετά, τους αποκαλούμε «αγγέλους», τους φοράμε τα φτερά τους, τους κάνουμε μνημόσυνα, τρέχουμε 5 χλμ στον μαραθώνιο με τα ονόματα τους γραμμένα πάνω μας και τα πρόσωπα τους χαραγμένα για πάντα στην καρδιά μας. Είμαστε η κοινότητα των ρημαγμένων μαμάδων.
Θυμάμαι ακριβώς την ώρα και τη μέρα που κρατούσα το παιδί μου, κάτωχρο, χωρίς δυνάμεις στην αγκαλιά μου κι άκουγα τον γιατρό να λέει «καρκίνος». Θυμάμαι ακριβώς την ώρα και τη μέρα που μου την έπαιρναν από την αγκαλιά μου, και όταν μου την έφεραν είχε ορούς και μελανιές στα χεράκια της. Θυμάμαι ακριβώς την ώρα και τη μέρα που χορεύαμε στον διάδρομο, που βάφαμε τα νύχια μας στο δωμάτιο του νοσοκομείου, που χτυπούσαμε τα τύμπανα. Ήταν αδύναμη, χωρίς μαλλιά, δεν μπορούσε να κρατηθεί από το στατό αλλά ήθελε να πάμε στις νοσηλεύτριες να πάρει ένα αυτοκόλλητο. Θυμάμαι την ώρα και τη μέρα που λύγισαν τα πόδια μου, που δεν μπορούσα να την κρατήσω αγκαλιά, εκείνη και τους ορούς, και κλαίγαμε και οι δύο γιατί δεν είχαμε άλλη δύναμη.
Ακόμη κι αν η κόρη μου κέρδισε τη λευχαιμία, η δική μου η ζωή γυρίζει γύρω από το τέρας που παραλίγο να σκοτώσει το παιδί μου. Το σώμα της πολεμούσε με τον καρκίνο και εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα να το σταματήσω αυτό. Μπορούσα μόνο να την κρατάω αγκαλιά και να την πηγαίνω βόλτες στον διάδρομο του νοσοκομείου.
Μερικές φορές, εμείς οι μαμάδες στην ογκολογία, βρίσκουμε παρηγοριά μόνο στις άλλες μαμάδες που πέρασαν τα ίδια. Βλέπουμε τον πόνο πίσω από κάθε χαμόγελο. Αναρωτιόμαστε αν τον κρύβουμε καλά. Νιώθουμε θλίψη κι ενοχές μερικές φορές όταν βλέπουμε άλλα παιδιά να γελάνε.
Όταν βλέπω τρίχρονα να «βασανίζουν» τις μαμάδες τους, γελάω, γιατί το δικό μου παιδί όταν ήταν τριών χρονών ήταν μέσα σε ένα νοσοκομείο. Όταν πηγαίνω στο νοσοκομείο, κοιτάζω τα παράθυρα και θυμάμαι ακριβώς σε ποια δωμάτια είμασταν κι εμείς και πόσες ώρες είχα περάσει όρθια να περιμένω να ξημερώσει, ακούγοντας το «μπιπ μπιπ» του φαρμάκου που έπεφτε στις φλέβες της. Όταν κοιτάζω τα παράθυρα του νοσοκομείου, ξέρω ότι μια άλλη μαμά είναι πίσω από αυτά, μετράει τις ώρες, περιμένει να ξημερώσει, ακούει το ίδιο «μπιπ μπιπ»…
Η ζωή μου πια είναι γεμάτη με ιστορίες παιδιών που τα έχουν καταφέρει, όπως και με ιστορίες μικρών παιδιών που έχασαν τη ζωή τους τόσο νωρίς. Είναι τρομακτικό!
Δεν είμαστε δυνατές. Είμαστε εξουθενωμένες. Είμαστε όρθιες γιατί μόνο αυτό μπορούμε να κάνουμε. Και δεν θέλουμε να φανταστείτε τις ζωές μας, ούτε να βρεθείτε ποτέ στη θέση μας. Το μόνο που θέλουμε είναι θεραπεία, έρευνα, φάρμακα που θα δώσουν στα παιδιά μας τη δυνατότητα να γίνουν ενήλικες.
Και για τα παιδιά που δεν τα κατάφεραν, θέλουμε οι ζωές τους και ο αγώνας τους να έχει σημασία.
Θέλουμε για μία στιγμή να σταματήσετε να κάνετε ό,τι κάνετε και να σκεφτείτε τι μπορείτε να κάνετε για τα παιδιά με καρκίνο.
Υ.Γ.: Με αφορμή τις σκέψεις μιας άλλης μαμάς…
Μαμά Μένια
* Η Μένια Κουκουγιάννη είναι ιδρύτρια της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας ΚΑΡΚΙΝΑΚΙ. Το κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο karkinaki.gr.
