Κάθε είδηση είναι και ένα τεστ αντοχής για τις ευαίσθητες ψυχικές χορδές μας. Δεν είναι μόνο η ελληνική επικαιρότητα, με τις γυναικοκτονίες και τους μυστηριώδεις θανάτους μικρών παιδιών, αλλά και τα νέα που έρχονται, τις τελευταίες μέρες, από το μέτωπο του πολέμου της Ουκρανίας. Μπροστά από τα μάτια μας παρελαύνουν εικόνες προσφύγων κάθε ηλικίας, που αναγκάστηκαν να αφήσουν πίσω, στην κόλαση των βομβαρδισμών, τους αγαπημένους τους και τώρα βαδίζουν προς άγνωστο προορισμό. Παιδιά με θλιμμένα πρόσωπα, κουκουλωμένα για να αντέξουν το χιόνι και το κρύο, σε προσφυγικούς καταυλισμούς ή σε σταθμούς μετρό και τρένων. Σπίτια μέχρι πριν από λίγες μέρες ακέραια, γεμάτα με ζωή και όμορφες στιγμές, τώρα συντρίμμια και αποκαΐδια.
Δεν είναι βέβαια ο μοναδικός πόλεμος πάνω στον πλανήτη, αλλά ο πιο κοντινός που έχω ζήσει από τότε που έγινα μητέρα. Δεν μπορώ λοιπόν παρά να νιώσω ευγνωμοσύνη γιατί έχω κοντά μου το γιο μου, το σύντροφό μου και όλα τα αγαπημένα μου πλάσματα, δίποδα και τετράποδα. Δεν μπορώ παρά να αισθανθώ τυχερή για την καθημερινότητά μας μέσα σε ένα ζεστό σπίτι -ίσως να μην ανάβουμε πλέον τόσο συχνά το καλοριφέρ, αλλά σίγουρα είναι πιο ζεστό από ένα αντίσκηνο!-, με περισσότερο φαγητό από όσο μπορούμε να καταναλώσουμε, με περισσότερα ρούχα από όσα προλαβαίνουμε να φορέσουμε και με αμέτρητα παιχνίδια και βιβλία, από τα οποία δεν χρειάζεται να διαλέξουμε δυο τρία, να τα πετάξουμε βιαστικά σε μια τσάντα και να φύγουμε τρέχοντας για να σώσουμε τη ζωή μας.
Τις τελευταίες μέρες το τεράστιο αίσθημα ευγνωμοσύνης υπερνικά τις ενοχές μου που δεν πρόλαβα να βάλω πλυντήριο, που ενέδωσα στα παρακάλια του γιου μου επιτρέποντάς του να φάει ένα ακόμα γλυκό, που δεν πήγαμε στην παιδική χαρά γιατί, απλά, ένιωθα απελπιστικά κουρασμένη. Υπερνικά το θυμό μου που ο σύντροφός μου πέταξε, ξανά, τις κάλτσες του στο πάτωμα –αντί να αρχίσω έναν ακόμα καβγά μαζί του, προτιμώ να χαλαρώσω μαζί του στον καναπέ και να παρακολουθήσουμε την αγαπημένη μας σειρά στο Netflix.
Οι ανησυχίες μου μοιάζουν ξαφνικά ακόμα πιο μικρές κι ασήμαντες, έως και αστείες, καθώς σκέφτομαι ότι κάποιες άλλες μητέρες δεν είναι σε θέση να προσφέρουν στα παιδιά τους το στοιχειώδες: να τα προστατεύσουν από τα σωματικά και ψυχικά τραύματα ενός πολέμου. Κάποιες έχουν προσπαθήσει όλο αυτό, στα αθώα μάτια των μικρών τους, να το κάνουν να μοιάζει με παιχνίδι -όπως στην ταινία του Ρομπέρτο Μπενίνι «Η ζωή είναι ωραία»- αλλά αργά ή γρήγορα λυγίζουν από το φόβο και τη θλίψη.
Θαυμάζω τη δύναμη κάθε μητέρας σε καιρό πολέμου αλλά κατανοώ απόλυτα και την ευαλωτότητά της. Το φορτίο της μητρότητας είναι από μόνο του δυσβάστακτο, πόσο μάλλον κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες που μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος. Δεν μπορώ ούτε να φανταστώ πώς νιώθουν οι γυναίκες της Ουκρανίας. Αλλά αισθάνομαι ότι το λιγότερο που έχω να κάνω είναι να εκτιμήσω το δικό μας καιρό ειρήνης, να συνειδητοποιήσω πόσο εύθραυστος είναι, στην πραγματικότητα, και να απολαύσω όσο μπορώ περισσότερο κάθε λεπτό του.
Inspiration: Motherly
