Στην εφηβεία, αλλά και αργότερα στην ενήλικη ζωή μας, ορκιζόμαστε ξανά και ξανά να μη γίνουμε σαν τους γονείς μας. Ακόμα και αν έχουμε μεγαλώσει σε ένα υγιές και λειτουργικό οικογενειακό περιβάλλον, αντιμετωπίζουμε τα λάθη τους με το παθιασμένο βλέμμα της πρώτης νεότητας, τα μεγαλοποιούμε, και αυτά τα λάθη φτάνουν, κάποιες φορές, να επισκιάσουν την αγάπη, την αφοσίωση, την αυτοθυσία, τη σοφία τους.
Όταν όμως γινόμαστε και οι ίδιοι γονείς, η εμπειρία μαλακώνει το βλέμμα μας απέναντί τους και θυμόμαστε την κλισέ φράση που συνήθιζε να λέει ξανά και ξανά η μαμά μας: «Όταν κάνεις δικά σου παιδιά, θα καταλάβεις». Τότε, παραδεχόμαστε, δυνατά ή έστω από μέσα μας: «Μαμά, είχες δίκιο τελικά». Ή, ακόμα και στις περιπτώσεις που εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι δεν έχει δίκιο: «Μαμά, τώρα σε καταλαβαίνω».
Μαμά, είχες δίκιο τελικά όταν με πίεζες να τακτοποιήσω το δωμάτιό μου, να διαβάσω τα μαθήματά μου, να μην ξοδέψω όλες τις παιδικές αποταμιεύσεις μου σε ένα και μοναδικό παιχνίδι. Όλα αυτά ήταν πολύτιμα μαθήματα αυτοπειθαρχίας και αυτοελέγχου, που προσπαθώ τώρα να διδάξω και στα δικά μου παιδιά.
Μαμά, είχες δίκιο τελικά όταν μας «έτρεχες» στα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους, ενώ εμείς θέλαμε, απλώς, να παίξουμε στο πάρκο. Πλούτισαν έτσι τα ερεθίσματά μας από τα ταξίδια και στο μυαλό μας άνοιξαν καινούριοι ορίζοντες, εμπνέοντάς με τώρα να φέρνω σε επαφή και τα δικά μου παιδιά με την ιστορία και την τέχνη.
Μαμά, είχες δίκιο τελικά όταν γινόσουν έξω φρενών κάθε φορά που «πλακωνόμουν» στο ξύλο -με έλεγες και «αγοροκόριτσο»- με κάποιο άλλο παιδί. Τώρα ξέρω ότι το «ξύλο» περισσότερα προβλήματα δημιουργεί παρά λύνει και προσπαθώ να καθοδηγήσω τα παιδιά μου προς πιο παραγωγικές λύσεις αντιμετώπισης των συγκρούσεών τους και, για εκτόνωση του θυμού τους, προς τη σωματική άσκηση.
Μαμά, είχες δίκιο τελικά όταν με άφηνες μόνη μου να προσπαθώ, να εκνευρίζομαι, να απελπίζομαι, αντί να μου προσφέρεις τη λύση στο πιάτο. Αυτή η προσέγγιση με έχει προικίσει με αρκετή υπομονή και δεξιότητες επίλυσης προβλημάτων που θα ήθελα να καλλιεργήσουν και τα δικά μου παιδιά.
Μαμά, είχες δίκιο τελικά ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε τον εαυτό μας για να είμαστε «αρεστοί» σε μια παρέα. Κάπου αλλού υπάρχει κάποια άλλη που θα μας αγαπήσει και θα μας αποδεχτεί γι’ αυτό που αληθινά είμαστε, χωρίς να προσποιηθούμε. Ίσως είναι καλύτερο να πληρώσεις προσωρινά το τίμημα της μοναξιάς αντί να απαρνηθείς τον εαυτό σου.
Μαμά, σε καταλαβαίνω όταν με κυνηγούσες για να φορέσω ζακέτα, όσο «γραφικό» κι αν εξακολουθεί να μου φαίνεται. Μπορεί να μην έπαθα ποτέ «πνευμονία», αλλά σήμερα πιάνω συχνά τον εαυτό μου να σφίγγεται βλέποντας τα δικά μου παιδιά να παίζουν και να χοροπηδούν «ξεσκέπαστα» και «ξεκάλτσωτα», μακαρίως αδιάφορα για το κρύο.
Μαμά, σε καταλαβαίνω όταν μου τηλεφωνούσες ξανά και ξανά στο κινητό στα εφηβικά και νεανικά ξενύχτια μου. Μπορεί τα παιδιά μου να μη βρίσκονται ακόμα στην εφηβεία, αλλά και σε μια βόλτα στο πάρκο, αν τα χάσω για λίγο από τα μάτια μου, νιώθω να χάνω τον έλεγχο της ζωής τους και το μυαλό μου αρχίζει να καταστρώνει εφιαλτικά σενάρια.
Μαμά, σε καταλαβαίνω όταν μετρούσες τις μπουκιές μου, και μου έλεγες ξανά και ξανά «είσαι υπερβολικά αδύνατη και χλωμή». Μπορεί να μην πέθανα από ασιτία, αλλά βρέθηκα να μετράω κι εγώ τις μπουκιές των παιδιών μου και να αναρωτιέμαι αν το χρώμα στα μάγουλά τους είναι το «σωστό».
Μαμά, σε καταλαβαίνω όταν μου έλεγες πως τα παιδιά είναι η μεγαλύτερη ευτυχία και ολοκλήρωση για μια γυναίκα. Εξακολουθώ να το θεωρώ κλισέ και να πιστεύω ότι δεν εκφράζει όλες τις γυναίκες, αλλά οφείλω να παραδεχτώ ότι πέρα από το στρες και την κούραση φέρνουν πρωτόγνωρα συναισθήματα, που πριν από τη μητρότητα δυσκολεύεσαι να φανταστείς.
Inspiration: Motherly
