Σ’ ευχαριστώ, μικρέ μου ήρωα...
Σ’ αγαπώ, γλυκιά μου ηρωίδα...
Μήνας Σεπτέμβρης… και ξεκινήσαμε!
Ξεκινήσαμε να ζήσουμε μια παιδαγωγική χρονιά διαφορετική από τις άλλες! Φορέσαμε αόρατες μπέρτες και ορατές μάσκες και γίναμε σούπερ ήρωες! Γίναμε «κορωνομαχητές»! Είχαμε, όμως, και συμμάχους! Το νερό και το σαπούνι και φυσικά τον «Κούλη-αντισηπτικούλη»... και παίζοντας… μάθαμε τους κανόνες!
Κι αυτοί έγιναν η καθημερινότητά μας και σύντομα ρουτίνα, σαν αυτές τις καθημερινές συνήθειες, που μας βοηθούν να είμαστε οργανωμένοι και τακτοποιημένοι! Α! Και ανεξάρτητοι! Και όσο δύσκολο κι αν φάνταζε όλο αυτό –σ’ εμάς τους ΜΕΓΑΛΟΥΣ αυτού του κόσμου– τόσο εύκολο μας έδειξαν τα παιδιά ότι είναι! Και τελικά είδαμε να συμβαίνει κάτι μαγικό… Προσαρμόσαμε τη «νέα πραγματικότητα του κόσμου» στον δικό μας όμορφο, παιδικό μικρόκοσμο. Ανώδυνα και αβίαστα. Χωρίς αρνητικές σκέψεις, χωρίς παράπονα. Και σ΄ αυτό μας βοηθήσατε εσείς! Τα ΠΑΙΔΙΑ! Αλήθεια, πόσο σας θαυμάζουμε!
Και όταν στους κανόνες προστέθηκε ένας ακόμα, «μάσκα και στον κήπο», μας κάνετε υπερήφανους για άλλη μια φορά! Νιώθουμε χαρά, συγκίνηση κι ευγνωμοσύνη για όσα μας διδάσκετε! Σταθήκαμε στο ύψος σας και νιώσαμε την ανάγκη σας, που δεν είναι άλλη από το να είστε με τους φίλους σας, να παίζετε, να ζωγραφίζετε, να δημιουργείτε ιστορίες, να τραγουδάτε, να ονειρεύεστε. Και όσο είναι στο χέρι μας, ΤΙΠΟΤΑ απ’ όλα αυτά δεν θα σας στερήσουμε. Όλα τα ζούμε και τα ζείτε… έντονα! Τα δικά μας συναισθήματα σε όλα αυτά; Ανάμεικτα. Λύπη, που έχει εισβάλει όλη αυτή η -σκληρή- πραγματικότητα στο συμβολικό σας παιχνίδι και ΧΑΡΑ, που μπορείτε να την εκφράζετε, να την απλοποιείτε, να τη διαχειρίζεστε, σχεδόν… να την «ξορκίζετε»!!!
Για δες… Η Εμμέλεια συμβουλεύει τη Σοφία να καλύψει τη μυτούλα της, ενώ λίγο πιο κάτω ο Μάριος είναι γιατρός που εξετάζει την κυρία Βίκυ και ανακαλύπτει ότι... «έχει πολυυύ κορωνοϊό μέσα της και πρέπει να μείνει 14 μέρες στο σπίτι της!!!»
– «Σε ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ όχι… καντίνα!» διορθώνει η Μαρίνα και από κοντά (όχι πολυυύ κοντά) έρχεται και η Ραφαέλα να μοιραστεί τα δικά της ακούσματα:
– «Κυρία, η μαμά είπε ότι σε λίγες μέρες θα βρουν το εμβόλιο και όλα θα πάνε καλά!» .
Ν’ ακούς από ένα παιδί 5 χρονών ότι όλα θα πάνε καλά, να παίρνεις δύναμη και να χαμογελάς κάτω από τη μάσκα! Ευλογία.
Ναι, ίσως να σταματήσαμε ν’ ανταλλάσσουμε αντικείμενα και να μην εφαρμόζουμε πια τον χρυσό κανόνα του Νηπιαγωγείου «μοιράζομαι». Δεν σταματήσαμε, όμως, ούτε λεπτό ν’ αγαπάμε και να μοιραζόμαστε συναισθήματα, με τις πράξεις μας, με τα λόγια μας, με τα λαμπερά μας βλέμματα, ακόμα και πίσω από τις μάσκες!
Μα ξαφνικά και τόσο απότομα, μάθαμε ότι χρειάζεται να μείνουμε και πάλι σπίτι! Όχι, υπέροχα πλάσματα! Δυνατοί μας ήρωες! Δεν κάνατε εσείς κάτι λάθος! Εσείς κρατήσατε αποστάσεις, φορέσατε τις μάσκες σας, μετρήσατε τοοόσες φορές μέχρι το 20 και πλύνατε χεράκια! Μας διδάξατε με την υπομονή σας! Τώρα, μεγάλοι αυτού του κόσμου, ακούστε καλά! Ίσως να αποτύχαμε να ακολουθήσουμε κανόνες και να σταθήκαμε κατώτεροι των περιστάσεων, όμως τον νου μας στα παιδιά! Ίσως τόσο καιρό να βλέπαμε τα προσωπάκια τους καλυμμένα με μάσκες, αλλά βλέπαμε τη λάμψη και τη χαρά στα μάτια τους, γιατί ήταν στο σχολείο τους, γιατί έπαιζαν με τους φίλους και τις δασκάλες τους, γιατί είχαν τη ρουτίνα τους! Μια ρουτίνα που σε όλα τα παιδιά παρέχει ασφάλεια και σιγουριά για τα βήματά τους, τα οργανώνει και ηρεμεί την ψυχούλα τους! Λένε ότι τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής.
Ακριβώς αυτήν έχουμε στόχο να προστατεύσουμε και να φωτίσουμε. Την παιδική ψυχή! Έστω και εξ αποστάσεως…! Δύναμή μας, η υπομονή και η επιμονή των μικρών μας «κορωνομαχητών»!
Μαμάδες και μπαμπάδες, τα παιδιά ΣΑΣ... οι πιο μικροί ήρωες αυτού του κόσμου, τα έχουν καταφέρει με μεγάλη επιτυχία! Ίσως γιατί ξέρουν το μυστικό! Βρίσκουν τη χαρά στα πιο απλά, στα πιο ασήμαντα για όλους εμάς. Παίζουν στο «εδώ και τώρα τους» και δεν τους νοιάζει για το χθες, το σήμερα, το αύριο. Προτιμούν μια βόλτα και μια ανακάλυψη στη φύση μαζί σας, από το να στέκονται μπροστά στην τηλεόραση και θέλουν πάντα να δημιουργούν καμπύλες στο πρόσωπό τους! Πολλές καμπύλες, που έχουν τη δύναμη να ισιώνουν τα πάντα γύρω μας! Χαμόγελα λέγονται και έχουν ανάγκη να τις βλέπουν και στο δικό σας πρόσωπο…!
Τώρα λοιπόν που είστε σπίτι, προσέξτε! Μην παρασυρθείτε, μην ξεχνιέστε. Μην κάνετε τα παιδιά κοινωνούς της δικής μας ανησυχίας και απαισιοδοξίας. Μην ξεχνάτε, είμαστε συγκοινωνούντα δοχεία. Εμείς και τα παιδιά! Ενωμένοι όσο ποτέ άλλοτε, οφείλουμε να συνεχίσουμε να πιστεύουμε στα θαύματα της Ζ Ω Η Σ! Άλλωστε, πλησιάζουν και τα Χριστούγεννα!!!
Σσσσς… τα παιδιά ονειρεύονται και ελπίζουν…!
Εσείς, μαμά και μπαμπά;
Με νότες ελπίδας και αισιοδοξίας, Πόλκα Σταθοπούλου-Χατζηϊωάννου
Υπεύθυνη Εκπαίδευσης Προσχολικού Κέντρου Νηπιαγωγείου Πόλκα-Φροέλεν
«Συγγραφέας Παιδικών Ονείρων»
Διαβάστε αυτό και πολλά ακόμα άρθρα στο νέο τεύχος του BOOM που μπορείτε να διαβάσετε online πατώντας επάνω στο εξώφυλλο!
