Κάποτε ένας μπαμπάς μπλόγκερ περιέγραψε ένα πείραμα που έκανε: Αποφάσισε για μία μέρα να λέει στα παιδιά του «ναι» σε όλα - ή τουλάχιστον σε ό,τι δεν θα έβαζε σε κίνδυνο τη ζωή και την ακεραιότητά τους. Ουσιαστικά, θέλησε να σχολιάσει όλα εκείνα τα «όχι» που μοιράζουμε καθημερινά, χωρίς να το πολυσκεφτούμε, στο παιδί μας που ζητά π.χ. να μείνει για λίγο ακόμα στο πάρκο ή να πάει στον παιδικό σταθμό με το αγαπημένο του μπλουζάκι.
Προσπαθούμε διαρκώς να θέτουμε όρια, από φόβο μήπως γίνει όπως εκείνο το οκτάχρονο που είδαμε στο πολυκατάστημα να ξεσηκώνει ολόκληρο το σύμπαν για ένα παιχνίδι. Από κεκτημένη ταχύτητα, όμως, κάποιες φορές τού στερούμε αθώες χαρές. Πώς θα κάνουμε το παιδί μας ευτυχισμένο χωρίς να το «κακομάθουμε»;
Παραμένουμε συνεπείς στις υποσχέσεις μας, αλλά δεν απολογούμαστε αν δεν μπορούμε να του δώσουμε κάτι. Αποφεύγουμε, για παράδειγμα, να του υποσχεθούμε βόλτα στην παιδική χαρά αν δεν είμαστε σίγουροι ότι θα γυρίσουμε εγκαίρως από τη δουλειά, γιατί με ανεκπλήρωτες υποσχέσεις διαταράσσεται η εμπιστοσύνη του. Από την άλλη, δεν κάνουμε τα αδύνατα δυνατά να πραγματοποιήσουμε όλες τις επιθυμίες του, για παράδειγμα να του αγοράσουμε ένα ζευγάρι πανάκριβα παπούτσια που ζητά επίμονα. «Ένα σημαντικό μάθημα ζωής είναι να βοηθήσουμε το παιδί να αποδεχτεί το γεγονός πως δεν θα παίρνει πάντα ό,τι ζητά» συμβουλεύει η οικογενειακή θεραπεύτρια Karen Ruskin, Psy.D.
Κάνουμε ένα δώρο στο παιδί μας επειδή το θέλουμε, όχι για να σταματήσει το tantrum στο σουπερμάρκετ. Είναι απόλυτα φυσιολογικό για ένα νήπιο να καταφύγει σε ξεσπάσματα για να διεκδικήσει κάτι, αλλά τα παιδιά που συνεχίζουν αυτή την τακτική είναι εκείνα που βλέπουν ότι τα tantrums έχουν αποτέλεσμα - που οι γονείς τους, στην απελπισία τους να τα ηρεμήσουν, τους δίνουν αυτό που θέλουν. Η καλύτερη αντίδραση; Να περιμένουμε από το παιδί μας να ηρεμήσει, αν είμαστε στο σπίτι, και μετά να το προσεγγίσουμε. Ή, αν βρισκόμαστε σε δημόσιο χώρο, να απομακρυνθούμε κάπου πιο ήσυχα, π.χ. στο αυτοκίνητο, μέχρι να αποφορτιστεί συναισθηματικά σύμφωνα με την Amy McCready, συγγραφέα του βιβλίου «If I Have to Tell You One More Time...» (Αν πρέπει να σ’ το πω ακόμα μια φορά…).
Του προσφέρουμε ενθάρρυνση, αντί για υλικές ανταμοιβές. Ίσως να είμαστε τόσο περήφανοι που το παιδί μας διακρίθηκε σε έναν σχολικό διαγωνισμό ή πήρε το μετάλλιο σε αθλητικό αγώνα, που να θέλουμε να του χαρίσουμε τον κόσμο ολόκληρο. Όμως όπως σχολιάζει η McCready, «ένα παιδί που ανταμείβεται για κάθε μικρή επιτυχία θα αρχίσει να χάνει τα εσωτερικά κίνητρά του να διαπρέπει». Καλύτερα λοιπόν αντί να του χαρίσουμε μια καινούρια μπάλα (που σε αυτή τη φάση δεν έχει ανάγκη στην προπόνηση) να του πούμε: «Προσπάθησες σκληρά και αυτό φάνηκε στον σημερινό αγώνα». Και αν θέλουμε να τιμήσουμε την ξεχωριστή μέρα, μπορούμε να πάμε όλοι μαζί για παγωτό λέγοντάς του ότι με αυτό τον τρόπο «γιορτάζουμε» τη νίκη, δεν του κάνουμε ένα δώρο.
Να δίνουμε προσοχή και χρόνο στο παιδί μας, ενώ παράλληλα του διδάσκουμε την τέχνη της υπομονής. Η επαφή των παιδιών με τις ψηφιακές συσκευές δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι με το πάτημα ενός κουμπιού έχουν εξασφαλίσει σε κλάσματα του δευτερολέπτου το τραγούδι ή την ταινία που θέλουν, όπως εξηγεί η Dr. Ruskin. Όμως μεγάλο μερίδιο της ευθύνης που ένα παιδί δεν καλλιεργεί υπομονή φέρουμε και εμείς ως γονείς. Ναι, να του αφιερώνουμε όσο μπορούμε περισσότερες ώρες παιχνιδιού και να καλύπτουμε τις συναισθηματικές και βιοτικές ανάγκες του, αλλά όταν έρχεται και μας ζητά π.χ. να του ετοιμάσουμε ένα σνακ ενώ σιδερώνουμε, καλύτερα να του ζητήσουμε να περιμένει μέχρι να τελειώσουμε. Ακόμα καλύτερα, σε ένα μεγαλύτερο παιδί που θα μας ζητήσει ένα καινούριο τζιν παντελόνι, ας το προτρέψουμε να κάνει υπομονή μέχρι τις εκπτώσεις ή μέχρι να συγκεντρώσει αρκετό χαρτζιλίκι για να το αγοράσει με τα δικά του χρήματα.
