Μία μέρα ορόσημο για κάθε μητέρα, η μέρα που ουσιαστικά αποχωρίζεται το παιδί της για πρώτη φορά, είναι η πρώτη μέρα του παιδικού σταθμού. Μπορεί το παραδοσιακό τραγούδι να λέει: «Σήμερα αποχωρίζεται η μάνα από την κόρη» και να εννοεί τον γάμο, όμως ο κανονικός, ο πρώτος, ο επίσημος, ο έντονος αποχωρισμός συμβαίνει πολλά χρόνια πριν, εκεί περίπου στα 2,5 με 3 έτη που, εν αγνοία του, το παιδί θα δει για πρώτη φορά, σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, το είδος στο οποίο ανήκει η μαμά του. Γιατί εκεί θα τη δει όπως δεν την έχει ξαναδεί. Γιατί η μαμά την πρώτη ημέρα του παιδικού σταθμού ξεδιπλώνει ένα ταλέντο που το κρατούσε καλά κρυμμένο για περίπου 3 χρόνια.
Τα είδη των μαμάδων την πρώτη ημέρα του παιδικού σταθμού, λοιπόν.
Η «κλαίω-με-λυγμούς-σε-λέβελ-κηδείας» μαμά
Η «κλαίω-με-λυγμούς-σε-λέβελ-κηδείας» μαμά είναι ίσως το είδος μάνας που συναντάμε περισσότερο… σε μεσογειακά κλίματα, όπου το συναίσθημα και η εξωτερίκευση αυτού ευδοκιμούν. Έχει ξεκινήσει να κλαίει (με λυγμούς) από την πρώτη φορά που επισκέφθηκε τον παιδικό σταθμό. Τέλη Αυγούστου το κλάμα αρχίζει να ακολουθεί ανοδική πορεία και παραμονές της μεγάλης ημέρας, η «κλαίω-με-λυγμούς-σε-λέβελ-κηδείας» μαμά κλαίει μόνη της, απαρηγόρητη, στο μαξιλάρι της, γιατί της είναι αδύνατο να διαχειριστεί αυτό που έρχεται. Το πρωί της μεγάλης ημέρας ξυπνάει με πρησμένα μάτια, ενώ μερικά αναφιλητά ξεφεύγουν άθελά της, μαζί με ένα γλυκό και καθησυχαστικό χαμόγελο προς το τρίχρονο που την κοιτάζει καλά καλά, καθώς έχει λάβει διττό vibe. Από τη μία η μανούλα του του λέει με λόγια πως «όλα θα είναι τέλεια», ενώ την ίδια στιγμή εκείνο το εκλαμβάνει ως «όλα θα πάνε στραβά».
Άφιξη στον παιδικό. Ανάσες. Αναφιλητό. Κοιτάζει το τρίχρονο από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου. «Κακούργες δασκάλες, υπουργοί Παιδείας, πανεπιστημιακοί και όλοι οι υπεύθυνοι του συστήματος που παίρνετε τα παιδιά μας στο σχολείο από τόσο μικρή ηλικία». Η δασκάλα πλησιάζει. Καρχαρίας στην ανοιχτή θάλασσα να την πλησίαζε, πιο άνετη θα ήταν. Σφίγγει δόντια, χέρια και την καρδιά της. Πώς θα γίνει τώρα αυτό;… Δίνει το παιδί της, αλλά στην ουσία προσποιείται ότι το δίνει. Το κρατάει στην αγκαλιά της. Η καλοπροαίρετη δασκάλα, ετών 26, βλαστημάει την ώρα και τη στιγμή που δεν άκουσε τη μαμά της και δεν πήρε το μαγαζί με τα ρούχα που είχαν στα Ιλίσια για να ακολουθήσει καριέρα νηπιαγωγού, αλλά, με χαμόγελο γλυκό και καθησυχαστικό (προς το παρόν), προσπαθεί να ξεκολλήσει το τρίχρονο από τη μαμά, που το κρατάει σφιχτά κολλημένο πάνω της. Τραβάει η δασκάλα, τραβάει η μάνα, το τρίχρονο μοιράζεται στα δύο και, τελικά, έπειτα από διαπραγματεύσεις επιπέδου ΟΗΕ (μεταξύ δασκάλας και μαμάς – το παιδί δεν έχει κανένα πρόβλημα μέχρι στιγμής), η δασκάλα κερδίζει τη μάχη της πρώτης ημέρας. Η «κλαίω-με-λυγμούς-σε-λέβελ-κηδείας» μαμά φεύγει με αργά βήματα. Πάντα όπισθεν. Φοράει τα υπερμεγέθη κατάμαυρα γυαλιά της (την πλερέζα την άφησε σπίτι) και είναι έτοιμη να επιστρέψει για να απαγάγει το παιδάκι της στο πρώτο «κιχ» που θα ακούσει. Έλα όμως που το παιδάκι μπαίνει χαρούμενο στον παιδικό. Πάντα περπατώντας αργά και όπισθεν για να έχει οπτική επαφή με το τρίχρονο, σκουπίζει με τα χέρια της μύτη και μάτια, βγάζει δύο ακόμα χαρακτηριστικούς λυγμούς και φεύγει για το γραφείο. Θα συνεχίσει το κλάμα εκεί. Άλλωστε, και οι επόμενες μέρες δεν θα είναι εύκολες. Και αυτό το ξέρει, και εκείνη αλλά και η δασκάλα.
Η «έχουμε-και-δουλειές-πάρτε-το-να-φύγω» μαμά
Ο Άτο Μπόλτον θα ζήλευε τον χρόνο που κάνει η «έχουμε-και-δουλειές-πάρτε-το-να-φύγω» μαμά για να βγει από το αυτοκίνητο, να βγάλει το παιδί της κακήν κακώς από το πίσω κάθισμα και να το παραδώσει σαν φλεγόμενη πατάτα στη νηπιαγωγό, που ψελλίζει ένα «καλημέρα σας», ενώ εκείνη έχει ήδη δώσει φιλί, έχει κάνει γρήγορη αγκαλιά και βάζει τη ζώνη του αυτοκινήτου της πατώντας το γκάζι, κι ενώ, φυσικά, έχει ήδη συνδεθεί με το Bluetooth και μιλάει με διπλή κλήση για δουλειά και τις εκκρεμότητες στο γραφείο που είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ. Η παράδοση (και η παραλαβή) του τρίχρονου στον παιδικό σταθμό είναι απλά ένα μικρό bullet στην ημέρα της και δεν μπορεί να της τραβήξει περισσότερη ενέργεια από κάποιο από τα υπόλοιπα. Κάνει check και προχωράει ακάθεκτη, καθώς η ώρα είναι 08:35 (είναι 5 λεπτά εκτός χρόνου), και ως το βράδυ, που θα κλείσει για τελευταία φορά το laptop της και θα βάλει για φόρτιση το smartwatch της, τα to-dos είναι τόσα πολλά, που κανείς δεν μπορεί να την καταλάβει. Η «έχουμε-και-δουλειές-πάρτε-το-να-φύγω» μαμά ζει σε έναν δικό της κόσμο, όπου, ναι, υπάρχει φυσικά αγάπη για το παιδί, αλλά το βασικό της πάθος είναι η δουλειά της. Ο εθισμός της στο πρόγραμμα, τις λίστες, την οργάνωση και το time plan είναι τέτοιος, που κανένα κέντρο απεξάρτησης δεν είναι αρκετό ώστε να τη συνετίσει. Ζει μέσα από αυτό και το μόνο πράγμα που της δίνει χαρά είναι η εκπλήρωση των χιλιάδων υποχρεώσεών της. Στην απογευματινή παραλαβή, κοιτώντας εμμονικά το κινητό της που χτυπάει, λέει και το αστειάκι «δεν μπορείτε να το κρατήσετε και για βράδυ;». Δεν γελάει κανείς, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία.
Η «είμαι-έμπειρη-κάντε-χώρο-να-περάσω» μαμά
Συνήθως φτάνει στον παιδικό σταθμό ούτε νωρίς ούτε αργά, είναι συγκινημένη ούτε πολύ ούτε λίγο, οι αντιδράσεις της είναι ούτε έντονες ούτε άτονες. Η «είμαι-έμπειρη-κάντε-χώρο-να-περάσω» μαμά φτάνει στον παιδικό με ύφος «κάντε στην άκρη να περάσω, απόψε θα σας ξεπεράσω», γιατί πολύ απλά… ξέρει.
Η «είμαι-έμπειρη-κάντε-χώρο-να-περάσω» μαμά γνωρίζει.
Η «είμαι-έμπειρη-κάντε-χώρο-να-περάσω» μαμά έχει εμπειρία.
Η «είμαι-έμπειρη-κάντε-χώρο-να-περάσω» μαμά έχει αυτοπεποίθηση.
Η «είμαι-έμπειρη-κάντε-χώρο-να-περάσω» μαμά έχει άποψη.
Η «είμαι-έμπειρη-κάντε-χώρο-να-περάσω» μαμά έχει διαβάσει 6 βιβλία για τον αποχωρισμό, 31 άρθρα σε ξένα sites και έχει κάνει 4 pre-school sessions με ειδικούς ψυχολόγους διαφορετικών σχολών, ώστε να είναι απολύτως ενημερωμένη.
Έχει αυτό το γλυκό βλέμμα, που πίσω του όμως κρύβει φλόγες αν κάποιος κάνει το λάθος και τολμήσει να την αμφισβητήσει.
Έχει αυτό το γλυκό χαμόγελο και τη διάθεση να συμβουλέψει κάθε «ταλαίπωρη μανούλα», που όμως πίσω του κρύβει καρφιά αν κάποια δεν ακούσει τις συμβουλές της.
Άλλωστε, είναι τόσο υπέροχη. Είναι καλοχτενισμένη, καλοντυμένη, φοράει κολόνια (ούτε πολύ βαριά για πρωί ούτε πολύ ελαφριά για παιδικό) και περπατάει –κάποιοι θα έλεγαν ότι καλπάζει– γεμάτη αυτοπεποίθηση. Έλα, παιδιά. Η «είμαι-έμπειρη-κάντε-χώρο-να-περάσω» μαμά την πρώτη ημέρα του παιδικού την παίζει στα δάχτυλα του ενός χεριού και το μόνο που θέλει είναι να δείξει τον σωστό δρόμο και στις άλλες κατάκοπες μανούλες που προσπαθούν να διαχειριστούν αυτές τις δύσκολες στιγμές. Τους χαμογελάει από συμπόνια και τους χαϊδεύει απαλά το μπράτσο. «Γλυκιά μου, μια μέρα θα τα καταφέρεις κι εσύ» είναι σαν να τους λέει, και ένα μειδίαμα σχηματίζεται στα πλούσια και σούπερ ενυδατωμένα χείλη της. Χαιρετάει το τρίχρονο, κάνει το ritual «αγκαλίτσα-φιλάκι στη μαμά-high five» και φεύγει θριαμβεύτρια προς την έξοδο. Αν τολμάτε, πείτε ότι δεν τη ζηλεύετε.
Διαβάστε αυτό και πολλά ακόμα άρθρα στο νέο, φθινοπωρινό τεύχος του BOOM που μπορείτε να διαβάσετε online πατώντας στο εξώφυλλο!
