Είχα μόλις μπει στη 10η εβδομάδα της κύησης και ετοιμαζόμουν για το πάρτι του Οδυσσέα. Όταν έχεις παιδιά και μένεις πάλι έγκυος, το μωρό που κουβαλάς στην κοιλιά σου μπαίνει αυτόματα σε δεύτερη μοίρα. Είναι το ασυνείδητο ένστικτο της μάνας που θα κάνει φυσικά τα πάντα για να προστατέψει το νέο της μωρό, όμως δεν μπορεί να στερήσει τίποτα –απολύτως τίποτα– και από τα άλλα της παιδιά.
Έτσι λοιπόν, ανάμεσα σε δεκάδες εμετούς, ανακατωσούρα, απίστευτη εξάντληση και δύο παιδιά που, χωρίς ακόμη να γνωρίζουν για το αδερφάκι που έρχεται, είχαν τις ίδιες –άπειρες– απαιτήσεις από τη μαμά τους, ξεκίνησα να ετοιμάζω το πάρτι του γιου μου. Νιώθω ευλογία που μέσα από τη δουλειά μου έχω κάνει φίλες υπέροχες event planners, και κάπως έτσι έφτασα στη Σοφία Φάκου, για να μας οργανώσει το πιτζάμα πάρτι που είχε ονειρευτεί ο Οδυσσέας.
Μία ημέρα πριν από το πάρτι, σκέφτηκα πως θα ήταν χρήσιμο να μοιραζόμουν μαζί της το γεγονός ότι είμαι έγκυος, γιατί, πρακτικά, θα μπορούσα να προσφέρω ελάχιστη βοήθεια την ημέρα εκείνη. Και έτσι της έγραψα σε μήνυμα: «Δεν το λέω ακόμη, αλλά είμαι έγκυος στον τρίτο μήνα και περνάω δύσκολα. Δεν ξέρω καν αν θα καταφέρω να είμαι όρθια αύριο». Ανταλλάξαμε μερικά μηνύματα μαμαδένιας ευτυχίας και στο τελευταίο της μήνυμα «Βάστα γερά, σε λίγο όλα θα είναι πιο ανεκτά», απάντησα «Όλα καλά, εμείς οι μαμάδες όλα τα μπορούμε!».
Τότε ήρθε η δική της απάντηση.
«Με μέτρο όμως. Γιατί είναι μεγάλο το φορτίο της μαμάς που όλα τα μπορεί».
Εκείνη τη στιγμή κάτι έσπασε μέσα μου. Θυμάμαι το δευτερόλεπτο που διάβασα το μήνυμα και ξαφνικά τα μάτια μου θόλωσαν από τα δάκρυα. Ήταν οι λέξεις που χρειαζόμουν για να ξεσπάσω.
Γιατί άραγε οι μαμάδες να τα μπορούν όλα;
Γιατί να μη σπάνε ποτέ;
Γιατί να μην έχουν στιγμές που, απλά, δεν αντέχουν;
Δεν μπορούν;
Δεν έχουν άλλες δυνάμεις;
Από πού άραγε προκύπτουν όλες αυτές οι ανεξάντλητες υπερδυνάμεις και γιατί, ακόμα κι όταν ξέρουμε ότι μας τελειώνουν, εμείς συνεχίζουμε να προσποιούμαστε πως είναι ακόμα εκεί;
Θυμάμαι ότι σκούπισα γρήγορα τα μάτια μου και είπα: Ας το δοκιμάσω. Ας δοκιμάσω να πω κάποια στιγμή πως δεν μπορώ. Ας δοκιμάσω να δω πώς είναι να πεις ότι κάτι δεν μπορείς να το φέρεις εις πέρας. Έστω ένα από τα χιλιάδες πράγματα που έχουμε να κάνουμε καθημερινά.
Ξαφνικά, ένιωσα δυνατή. Θα το κάνω. Θα το καταφέρω.
«Μαμά» ακούστηκε μια φωνή. «Θέλω να με πας στον φίλο μου. Ο Αίας με περιμένει από τις 4 και εσύ όλη μέρα ξαπλώνεις και κοιμάσαι».
Η απόφαση που πήρα είχε μόλις ακυρωθεί.
Σηκώθηκα, πήγα στο μπάνιο για έναν ακόμα εμετό και, ενώ ήμουν ράκος, έβαλα τα αθλητικά μου για να πάω το παιδί μου στον φίλο του.
Είχα αποδεχθεί πως μάλλον είναι κάτι σαν «μητρική μοίρα», η μάνα τελικά όλα να τα μπορεί.
ΥΓ: Μόλις μπήκα στο αυτοκίνητο και κοίταξα τον γιο μου από τον καθρέφτη, ένα μεγάλο χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη μου. Αυτή η υπερδύναμη της μαμάς παίρνει πίσω ατέλειωτη χαρά, αγάπη και τόνωση βλέποντας το δικό της θαύμα, το παιδί της, να χαμογελάει από ευτυχία. Η απόλυτη ανταμοιβή; Μα φυσικά! Η απόλυτη, μοναδική, ανώτατη «ανταμοιβή» για κάθε μητέρα που εύχεται και ζει για ένα μόνο πράγμα. Για να βλέπει τα παιδιά της (πρώτα υγιή και μετά) ευτυχισμένα!
Διαβάστε αυτό και πολλά ακόμα άρθρα στο νέο, ανοιξιάτικο τεύχος του BOOM που μπορείτε να διαβάσετε online πατώντας στο εξώφυλλο!
