myrto kazi

Δώρο είναι που ξυπνάω το πρωί και είσαι εκεί, στο κρεβατάκι σου. Δώρο είναι που είμαι η μαμά σου.

Ήταν διακοπές Χριστουγέννων, οι μέρες είχαν περάσει, είχαμε κάνει ένα σωρό πράγματα (από εκείνα που σε κουράζουν ακόμα κι αν είσαι διακοπές), και ήταν ένα από αυτά τα #doingnothing απογεύματα που ήμασταν όλοι στον καναπέ και κοιτούσαμε άλλοι την τηλεόραση, άλλοι το ταβάνι, άλλοι το μωρό.

Ανοίγω τα μάτια μου. Το δωμάτιο είναι σκοτεινό και έχω πιαστεί. Προσπαθώ να κουνηθώ, αλλά δεν μπορώ. Προσπαθώ να γυρίσω στο πλάι, αλλά δεν μπορώ. Προσπαθώ να δω, αλλά δεν μπορώ. Μόνο ένα μικρό φωτάκι φέγγει στο σκοτεινό δωμάτιο και ίσα που διακρίνω κάτι μεγάλες σκιές.

Είτε ετοιμάζετε μια κινηματογραφική άφιξη του Άγιου Βασίλη, είτε έχετε αποκαλύψει το μεγάλο μυστικό στο παιδί σας από όταν ήταν μικρό, γιατί πολύ απλά «όλα αυτ

«Χόρεψε σαν να μη σε βλέπει κανείς» λέει το γνωστό quote (Dance like nobody is watching), κάτι που εγώ μπορώ να πετύχω μόνο αν έχω πιει δύο ποτήρια –κατά προτίμηση, κόκκινο– κρασί.

Είναι πέρα από κάθε λογική, φαντασία ή περιγραφή η στιγμή που αντικρίζεις για πρώτη φορά το μωρό σου. Η στιγμή που το μωρό, που για μήνες είχες προστατευμένο στην κοιλιά σου, παίρνει την πρώτη του ανάσα και βγαίνει στον κόσμο.

«Μαμά, πώς μπορείς;» με ρώτησε ο Οδυσσέας ένα απόγευμα κατά τη διάρκεια των διακοπών μας, μόλις είχαμε γυρίσει από την παραλία του Αγίου Νικολάου στις Σπέτσες. Ήξερα πως αυτό το «Μαμά, πώς μπορείς;» σήμαινε πώς μπορείς...

Γράφω αυτό το editorial με το δελφινάκι στην κοιλιά μου.