myrto kazi

Όσο μεγαλώνω και, μάλιστα, τη στιγμή που το τρίτο μας μωρό μεγαλώνει μέσα στην κοιλιά μου, σκέφτομαι πλέον πολύ πιο συνειδητά πως η μητρότητα, ναι, είναι μια ονειρεμένη κατάσταση, είναι όμως συνυφασμένη και με προσωπικές ιστορίες «τρόμου», που κανένας άνδρας δ

Μαμά… Μαμά, πεινάω. Μαμά, αγκαλιά.  Μαμά, έλα. Μαμά, κοίτα. Μαμά, άκου. Μαμά, πιάσε. Μαμά, δες!

Θαύμα είναι…

Είναι δύσκολο, είναι δυσάρεστο, είναι αγχωτικό και κάποιες φορές είναι και επικίνδυνο. Το ξέρουμε. Το έχουμε ζήσει όλοι οι γονείς που έχουμε δύο (ή περισσότερα) παιδιά και σας καταλαβαίνουμε.

(Δεν) θέλω να ξέρεις... (Δεν) θέλω να ξέρεις πως, όταν σε γέννησα, έκλαψα πολύ.

Όταν σε κοιτάζω να παίζεις στο χαλί του δωματίου σου χωρίς να ξέρεις ότι σε παρατηρώ, σκέφτομαι ένα μόνο πράγμα. Είμαι ευγνώμων.

Σκέφτομαι πως η τελευταία φορά που έκανα κάτι με επίκεντρο εμένα ήταν η στιγμή της γέννησης του πρώτου μου παιδιού. Μέχρι τότε, κάπως ένιωθα «πρωταγωνίστρια» και μην παρεξηγήσετε τον όρο, προσδίδοντάς του χροιά εγωκεντρισμού.

Είναι Σάββατο βράδυ και, κρατώντας στο ένα χέρι μου τον Οδυσσέα και στο άλλο τη Ριρή, βγαίνουμε από το Μέγαρο Μουσικής όπου έχουμε παρακολουθήσει τη «Χιονάτη» από το Μπαλέτο της Εθνικής Όπερας της Οδησσού.