Θα ακουστεί υπερφίαλο ή ίσως αχάριστο από μέρους μου, αλλά η γέννηση της κόρης μου πριν από μερικούς μήνες ήταν για εμένα το σημείο που έκλεισε την πόρτα μιας νέας εγκυμοσύνης. Αυτήν τη φορά ήξερα καλά πως θα ήταν η τελευταία φορά της μαγείας.
Αν και έχω ζήσει δύο δύσκολες εγκυμοσύνες και μία ακόμα πιο δύσκολη γέννα, πάντα θα αναπολώ τις στιγμές αυτές με ένα τεράστιο χαμόγελο ευτυχίας. Οι τρεις εγκυμοσύνες μου ήταν οι πιο όμορφες περίοδοι της ζωής μου, ένιωθα δυνατή και ευλογημένη. Ένιωθα πως μπορώ να κατακτήσω τον κόσμο. Έχω χαϊδέψει την κοιλιά μου χιλιάδες φορές, για ατέλειωτες ώρες, και έχω ευχαριστήσει το κάρμα μου για αυτήν την τύχη. Να δημιουργήσω τρεις καρδιές.
Η σκέψη κάθε μωρού που «κολυμπάει» σε μια κοιλιά με κάνει ευτυχισμένη. Η σκέψη κάθε μωρού που γεννιέται αυτό το δευτερόλεπτο που μιλάμε κάνει την ανάσα μου να κόβεται και τα μάτια μου να λάμπουν από ευτυχία. Αν υπάρχει Θεός, τότε σίγουρα είναι παρών εκείνη τη στιγμή. Σε κάθε στιγμή που ένα μωρό ξεκινά τη ζωή του. Ίσως σε μια άλλη ζωή, σκέφτομαι συχνά, να είχα επιλέξει να γίνω γυναικολόγος, για να μπορώ να έχω καθημερινά το δικό μου μερίδιο σε αυτήν τη μαγεία. Στο απόλυτο θαύμα της ζωής.
Τη γέννηση του Οδυσσέα όμως δεν την έζησα. Ούτε την εγκυμοσύνη καλά καλά. Γέννησα υπό νάρκωση, στον 7ο μήνα, και, όταν ξύπνησα, από απλή κοπέλα, ξαφνικά, χωρίς προσπάθεια, χωρίς συναίσθημα, χωρίς ένταση, είχα γίνει μαμά. Είχα γίνει μαμά χωρίς να βιώσω αυτήν την ουσιώδη αλλαγή της φύσης μου.
Η γέννηση της Ιριάνας ήρθε 18 μήνες μετά. Και ονειρευόμουν ένα πράγμα.
Να γεννήσω ξύπνια.
Και το κατάφερα. Στις 12:20 της 19ης Ιουλίου, η Ιριάνα βγήκε από την κοιλιά μου ενώ εγώ ήμουν ξύπνια. Και την πήρα αμέσως στην αγκαλιά μου.
Πλέον ένιωθα πλήρης. Ήμουν τυχερή, ευλογημένη, ο Θεός, το σύμπαν μού είχαν δώσει δύο υγιή παιδιά. Και ήμουν γεμάτη.
Το είχα ζήσει.
Θα έλεγε κανείς ότι, κρατώντας τα δύο μου παιδιά στην αγκαλιά μου και κοιτάζοντάς τα να μεγαλώνουν με υγεία και χαμόγελα, είχα, αυτό που λέμε, «κλείσει» ως μαμά.
Μέσα στην καρδιά μου όμως ήξερα κάτι. Και το ήξερα μόνο εγώ (ίσως και ο Τάσος). Είχα αφήσει ένα μικρό παραθυράκι. Ένα τόσο δα παραθυράκι.
Λες να το ξαναζούσα όλο αυτό;
Λες να ήμουν τόσο τυχερή; Δεν το σκεφτόμουν, αλλά το παραθυράκι ήταν εκεί και –πού και πού– μου έκλεινε το μάτι.
Έτσι κι έγινε. Οκτώ χρόνια αργότερα, το παραθυράκι άνοιξε και έζησα μια πολύ ωραία εγκυμοσύνη και μια ακόμα πιο ωραία γέννα, στα 40 μου χρόνια. Η μπέμπα, τρία ολόκληρα κιλά και τριάντα γραμμάρια, βγήκε στον έξω κόσμο με ένα γοερό κλάμα, και αμέσως η γιατρός μου μου την έφερε στην αγκαλιά μου για εκείνο το πρώτο φιλί στο κεφαλάκι της, που ήταν ακόμα βρεγμένο. Ένα μικρό αστεράκι ένιωθα πως περιπλανιόταν στην αίθουσα του χειρουργείου, γιατί αυτήν τη φορά, την τρίτη φορά, είχαν πάει όλα καλά. Χωρίς εκπλήξεις. Χωρίς ανατροπές. Είχα όλο τον χρόνο να παρατηρήσω τα μακριά της δάχτυλα και τις πλούσιες βλεφαρίδες της, να μυρίσω το άρωμά της, το άρωμα που μυρίζω κάθε πρωί, να πιάσω το χεράκι της και να το φιλήσω καλωσορίζοντάς τη στην οικογένειά μας.
Και η μπέμπα πήρε τον δικό της δρόμο. Και σήμερα που μιλάμε είναι 11 μηνών.
Και –για να το πιάσω από εκεί από όπου ξεκίνησα– κάπως έτσι έκλεισε το δικό μου παραθυράκι να ξαναζήσω τη μαγεία.
Προχθές, περπατώντας στον δρόμο, είδα μία έγκυο. Μία τόσο όμορφη και γλυκιά έγκυο. Περπατούσαμε σε αντίθετες κατευθύνσεις και, όταν συναντήθηκαν οι δρόμοι μας, λες και το ένιωσε, χάιδεψε απαλά την κοιλιά της. Είχα ήδη αρχίσει να χαμογελάω από μακριά βλέποντάς τη – δεν υπάρχει πιο γλυκιά εικόνα από εκείνη μιας εγκύου, όμως εκείνο το δευτερόλεπτο που διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας, ένιωσα μια περίεργη μαχαιριά στην κοιλιά. Άραγε, ήξερε ότι την περιμένει ένα υπέροχο ταξίδι; Να ήξερε πως πρέπει να σταματήσει να τρέχει και να απολαύσει τις στιγμές γιατί δεν θα ξαναέρθουν; Να ήξερε ότι πρέπει την ώρα της γέννας να είναι «εκεί», γιατί οι στιγμές διαρκούν nanoseconds και δεν ξαναγυρίζουν;
Σκέφτηκα προς στιγμήν να την πιάσω και να τη σταματήσω. Να της τα πω όλα αυτά.
Ήθελα με κάποιον τρόπο να της πω να το ζήσει.
Γιατί εγώ με την Άρια ήξερα πως ήταν η τελευταία φορά. Κρατούσα το νεογέννητο μωρό μου και, ανάμεσα στα δάκρυα χαράς, υπήρχε το συναίσθημα της τελευταίας φοράς. Ήξερα πως δεν θα ξανανιώσω το καρδιοχτύπι πάνω από ένα τεστ εγκυμοσύνης, την πρώτη φορά εκείνου του μαγικού «τουκ-τουκ-τουκ» στον πρώτο υπέρηχο, που η «κουκκίδα» έχει αποκτήσει καρδιά, την ανακοίνωση του φύλου από τον γιατρό, τις επισκέψεις για υπερήχους, αυτήν τη γλυκιά ανυπομονησία, την προετοιμασία του δωματίου, τη στιγμή μηδέν που κλείνεις την τσάντα του μαιευτηρίου και τη μαγεία του πρώτου κλάματος. Ήμουν και είμαι απόλυτα συνειδητοποιημένη, κι έτσι, ίσως και λόγω ηλικίας, προσπαθώ να ρουφάω τις στιγμές και να μην αφήνω τίποτα να ξεφύγει.
Το σώμα μου νιώθω πως έκανε τον κύκλο του. Και η καρδιά μου σιγά σιγά προσπαθεί να το αποδεχθεί. Κι είμαι πολύ κοντά. Και ξέρετε κάτι;
Όλες εμείς που είχαμε την ευλογία να γίνουμε μαμάδες, μία, δύο, τρεις ή και τέσσερις φορές, έχουμε το φυλαχτό μας. Τις αναμνήσεις μας. Μπορεί να μην ξαναμυρίσουμε μωρουδίλα, μπορεί να μην αλλάξουμε ξανά πάνα στις 2 τα ξημερώματα, μπορεί η κοιλιά μας να μην ξαναφιλοξενήσει μια άλλη καρδιά, όμως το ζήσαμε. Και τώρα πάμε μπροστά.
Η μητρότητα δεν τελειώνει με τη γέννα. Εκεί αρχίζει –και είναι τόσο σαρωτικό το συναίσθημα–, όμως είμαστε μαμάδες και το βλέμμα μας πρέπει να κοιτάζει μπροστά. Όχι πίσω.
Γράφω αυτό το κείμενο γιατί έχω μιλήσει με πολλές από εσάς και συχνά ακούω την ίδια φράση. Καρμπόν. «Ντρέπομαι που το λέω, γιατί έχω ήδη δύο παιδιά, αλλά πόσο μου λείπει η εγκυμοσύνη, πόσο ωραία ήταν». Κορίτσια, κάθε γυναίκα μπορεί να επιθυμεί και να ονειρεύεται αυτό που βρίσκεται στην καρδιά της. Είμαστε δίπλα σε όλες τις γυναίκες που προσπαθούν να γίνουν μητέρες, όμως δεν είναι ντροπή μια μάνα να ονειρεύεται να ξαναζήσει το όνειρο. Γράφω αυτό το άρθρο για να απελευθερωθούμε. Να μπορούμε να μιλάμε για όλα. Υπάρχουν γυναίκες που προσπαθούν να γίνουν μητέρες, υπάρχουν γυναίκες που δεν θέλουν να γίνουν μητέρες και υπάρχουν γυναίκες που είναι μητέρες και ονειρεύονται να ξαναγίνουν. Υπάρχουν και εκείνες που έγιναν μητέρες και που, αν ήταν λίγο νεότερες, θα το τολμούσαν για ακόμα μία φορά...
Η παλέτα είναι μεγάλη και χωράει όλα τα χρώματα. Επιλέξτε το δικό σας και ζήστε το ως το τέλος.
Εγώ κλείνω λοιπόν το παραθυράκι μου, κλείνω και το παντζούρι για σιγουριά, και πάω να αγκαλιάσω τον Οδυσσέα, την Ιριάνα και την Άρια. Και να ξέρετε, όταν με ρωτάτε ποια είναι η πιο όμορφη στιγμή της ζωής μου, πάντα θα δίνω την ίδια απάντηση.
Με αγάπη,
Μυρτώ
Διαβάστε αυτό και πολλά ακόμα άρθρα στο νέο, καλοκαιρινό τεύχος του BOOM που μπορείτε να διαβάσετε online πατώντας στο εξώφυλλο!
