Δεν είχα προλάβει να κλείσω χρόνο μετά τον τοκετό κι άρχισα να βομβαρδίζομαι από γνωστούς και αγνώστους με σχόλια του τύπου: «Πότε με το καλό το δεύτερο;», «ένα παιδί ίσον κανένα», «τα παιδιά είναι ευλογία». Συμφωνώ ότι τα παιδιά είναι ευλογία, αλλά το ένα σε καμία περίπτωση δεν ισούται με κανένα. Και το «δεύτερο» δεν είναι απαραίτητα το «καλό» που περιμένουν όλες οι μαμάδες.
Δεν νομίζω ότι θα σταματήσουν σύντομα οι ερωτήσεις για τα οικογενειακά μου σχέδια, αλλά τουλάχιστον θα ήθελα να μη χρειαστεί να απολογούμαι κάθε φορά που δεν εκφράζω την επιθυμία για μια μεγαλύτερη οικογένεια. Για την ώρα επιθυμώ οι άλλοι να σέβονται τις αποφάσεις όλων των ζευγαριών, να αποκτήσουν ένα, δύο, τρία, τέσσερα παιδιά ή και κανένα. Προσωπικά, έχω αρκετούς λόγους να παραμείνω, τουλάχιστον για την ώρα, στο ένα:
Απλά, είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι και οι τρεις από την κοινή ζωή μας. Ο γιος μας δεν έχει εκφράσει την επιθυμία για αδερφάκι κι εμείς αισθανόμαστε ολοκληρωμένοι ως γονείς. Δεν ξέρεις τι χάνεις μέχρι να το αποκτήσεις, θα έλεγε κάποιος. Αλλά κρίνοντας από την τρελή καθημερινότητα των άλλων, με δύο και πάνω παιδιά τα ζόρια δεν αυξάνονται απλώς, αλλά πολλαπλασιάζονται. Κι η οικογένειά μας δεν έχει ένα αρκετά ισχυρό κίνητρο για να μπει σε αυτή τη διαδικασία.
Δεν επαρκεί ο χρόνος για ένα δεύτερο παιδί. Ήδη μερικές φορές αισθανόμαστε ότι δεν μπορούμε να αφιερώσουμε αρκετές ώρες και ενέργεια ούτε στο μοναχοπαίδι μας. Και ίσως ένα αδερφάκι να γίνεται συμπαίκτης και φίλος του πρωτότοκου -αν και όχι πάντα- αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα αντικαταστήσει δύο μονίμως απασχολημένους, στρεσαρισμένους και εξαντλημένους γονείς.
Δεν επαρκούν ούτε τα χρήματα για ένα δεύτερο παιδί. Σύμφωνοι, τα χρήματα δεν είναι το παν όταν υπάρχει αγάπη, αλλά καλώς ή κακώς αποδεικνύονται συχνά αναγκαία, ακόμα και για βασικές παροχές όπως η υγεία και η εκπαίδευση. Πόσο μάλλον για δραστηριότητες που ανεβάζουν την ποιότητα ζωής, όπως μια θεατρική παράσταση ή ένα ταξίδι.
Μπορεί το παιδί μου να μην έχει αδέρφια, αλλά έχει ξαδέρφια. Ακόμα και όσα έχουν μεγάλη διαφορά ηλικίας το λατρεύουν και ξέρω ότι θα βρίσκονται στο πλάι του για πολλά-πολλά χρόνια.
Δεν θέλω να υποφέρει το παιδί μου από τη ζήλια. Κάποιοι ειδικοί παρομοιάζουν με τα στάδια του πένθους τις συναισθηματικές αλλαγές που συμβαίνουν σε ένα παιδί που αποκτά αδερφάκι. Πραγματικά, έχω δει τα πιο αξιαγάπητα παιδιά να μεταμορφώνονται εξαιτίας της αδερφικής ζήλιας.
Δεν θέλω να υποφέρω από την έλλειψη προσωπικού χρόνου. Παρόλο που η μητρότητα έχει γίνει νούμερο ένα προτεραιότητα και εμπειρία που με έχει αλλάξει ριζικά, συνεχίζω να αγαπώ ό,τι αγαπούσα και πριν –τα βιβλία, τον κινηματογράφο, τη μουσική, τη γυμναστική, τους φίλους μου– και δεν θα ήθελα να τα θυσιάσω χάριν της φροντίδας ενός δεύτερου παιδιού.
Και ένας λόγος που δεν μπορώ να αποκλείσω το δεύτερο παιδί:
Αν το μοναχοπαίδι μου αρχίσει να ζητάει αδερφάκι, παραδέχομαι ότι ίσως λυγίσω. Γιατί μπορεί η ιδέα ενός δεύτερου παιδιού να παραμένει τόσο αφηρημένη ώστε να μην αρκεί για να μπω στη διαδικασία ενός δεύτερου μαραθωνίου μητρότητας, αλλά οι συναισθηματικές ανάγκες του γιου μου είναι σχεδόν χειροπιαστές και ικανές να με κάνουν να αναθεωρήσω τα πάντα.
