Αν μετά από σχεδόν τρία χρόνια περιορισμών και απομόνωσης είχαμε ευχηθεί η φετινή σχολική σεζόν να εξελιχθεί χωρίς lockdown και υγειονομικούς περιορισμούς, δεν άργησε να έρθει η στιγμή που πολλοί γονείς θυμηθήκαμε τη φράση «να προσέχεις τι εύχεσαι».
Γιατί ήδη από τις πρώτες εβδομάδες του φθινοπώρου οι ιώσεις επέστρεψαν όχι απλά σε πλουσιότερη γκάμα (βλέπε όλες τις νέες μεταλλάξεις της COVID-19), αλλά και πιο μεταδοτικές και με εντονότερα συμπτώματα για τα παιδιά που τις προηγούμενες χρονιές, κλεισμένα στο σπίτι, στερήθηκαν πολύτιμα αντισώματα.
Φέτος θυμήθηκα τις σκοτεινές εποχές του παρελθόντος, όταν ο δίχρονος τότε γιος μου πήγε για πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό και περίπου κάθε δύο εβδομάδες επέστρεφε σπίτι και με μια διαφορετική ίωση.
Τότε, όποτε έβαζα θερμόμετρο στο τόσο εύθραυστο ακόμα μικρό μου και έβλεπα τον πυρετό να χτυπάει κόκκινο, ένιωθα να χάνω τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου. Ειδικά στις πιο ζόρικες επιδημίες του σχολείου, όταν τα συμπτώματα επέμεναν, για τρίτη και τέταρτη μέρα, και μέχρι να επισκεφτώ τον παιδίατρο/το Παίδων και να εξασφαλίσω μια ακόμα καθησυχαστική διάγνωση, είχα προλάβει να καταστρώσω σενάρια καταστροφής στο μυαλό μου.
Γιατρέ, είναι φυσιολογικό το παιδί μου να αρρωσταίνει τόσο συχνά; Είναι φυσιολογικό να κάνει τριανταεννιά πυρετό για τρίτη μέρα; Ρωτούσα τους ειδικούς γεμάτη αγωνία, κοιτώντας τους στα μάτια όπως κοιτάς τους αεροσυνοδούς μέσα στο αεροπλάνο εν μέσω τρομακτικών αναταράξεων, αναζητώντας ένα θετικό σημάδι. Ναι, μου απαντούσαν και ηρεμούσα, αλλά μόνο μέχρι την επόμενη φορά που ο γιος μου θα έκανε ξανά «γκουχ» ή θα εμφάνιζε μια υποψία κοκκινίλας στο μάγουλο.
Στη διάρκεια εκείνης της χρονιάς του κόκκινου συναγερμού βρήκα υποστήριξη όχι μόνο στους γιατρούς (τους οποίους τρέλανα στα τηλεφωνήματα) αλλά και σε μαμάδες μεγαλύτερων παιδιών, οι οποίες με διαβεβαίωναν ότι όσο δυσβάστακτο κι αν είναι να βλέπεις το μωρό σου να κλαίει από τον πυρετό και να βήχει ασταμάτητα, όλα τα παιδιά, αργά ή γρήγορα, περνούν αυτή τη δύσκολη φάση, που χτίζουν ανοσοποιητικό.
Ως μητέρα ενός επτάχρονου πλέον, βρίσκομαι συχνά ανάμεσα σε εκείνες τις «πιο έμπειρες» μαμάδες και προσπαθώ να καθησυχάσω φίλες, αδερφές και ξαδέρφες στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Τους υπενθυμίζω ότι η σύγχρονη επιστήμη έχει κάνει άλματα ακόμα και σε σοβαρές ασθένειες, οπότε η αντιμετώπιση, ας πούμε, της ωτίτιδας ή της φαρυγγίτιδας είναι παιχνιδάκι, και πως αν βρίσκονται σε επικοινωνία με το παιδίατρο, με υπομονή, ψυχραιμία, φροντίδα -και, προαιρετικά, μερικά πιάτα μαμαδίστικης κοτόσουπας- σε λίγες μέρες (και) αυτή η παιδική ίωση θα έχει γίνει μια άσχημη ανάμνηση.
Το σημαντικότερο είναι ότι τις συμβουλές που δίνω τις πιστεύω και τις εφαρμόζω και η ίδια. Φέτος, που ακόμα και ένα «δευτεράκι» αρρωσταίνει συνέχεια από την αρχή της σχολικής χρονιάς (τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές, σχεδόν όλη η τάξη του γιου μου είναι στο σπίτι με αντιπυρετικά), δεν με κυριεύει ο πανικός αλλά ακολουθώ όλα τα βήματα φροντίδας που έχω μάθει μέσα στα προηγούμενα επτά χρόνια γνωρίζοντας ότι σε λίγες μέρες θα έχουμε επιστρέψει στην οικογενειακή καθημερινότητά μας, η οποία, ξαφνικά, μου φαίνεται τόσο μα τόσο ειδυλλιακή.
