Εδώ και μερικούς μήνες έχει γεμίσει το σπίτι μας με λούτρινα ζωάκια από όλο το ζωικό βασίλειο. Από στρουθοκάμηλο και τίγρη μέχρι παπαγάλο και κάθε είδους χιμπατζή, τα κρεβάτια των παιδιών μου πλέον ασφυκτιούν. Κάθε πρωί λοιπόν, είτε ήμασταν σε mood διακοπών είτε πριν κλείσουν τα σχολεία, τα κουκλάκια έπρεπε όλα, με ιεροτελεστία θρησκευτικού τάγματος του 14ου αιώνα, να τοποθετηθούν σε ΠΟΛΥ συγκεκριμένες θέσεις, κάποια ξαπλωμένα, κάποια καθιστά, κάποια να αγκαλιάζουν το ένα το άλλο και βέβαια της Ιριάνας έπρεπε όλα να είναι και σκεπασμένα, μην τυχόν και κρυώσουν. «Βρε μωρό μου, έχει 40 βαθμούς και έχουν και γούνα» έλεγα κοιτώντας το ρολόι μου τις πρώτες ημέρες, σε στιγμές σουρεάλ επιχειρηματολογίας και απόλυτου παραλογισμού, όμως τα παιδιά μου συνέχιζαν ακάθεκτα το πρόγραμμα τακτοποίησης λούτρινων. Περνώντας ο καιρός, οι αντιστάσεις μου άρχισαν να πέφτουν και, σταδιακά, αφού αρχικά σταμάτησα να κοιτάω αγχωμένη το ρολόι μου, τελικά μπήκα πλήρως στη λογική τακτοποιώ-τοποθετώ με συγκεκριμένη διάταξη-αγχώνομαι μην κάνω λάθος-σκεπάζω με το σεντόνι-κάνω τσεκ πριν φύγω από το δωμάτιο-οκέι, τα έβαλα σωστά-φεύγω ξένοιαστη-αύριο πάλι. Τις τελευταίες μέρες μάλιστα, οφείλω να το ομολογήσω, κατάφερα –ποιος θα το πίστευε– να απολαύσω αυτήν τη διαδικασία. Χαμογελούσα στα κουκλάκια κι έπιασα τον εαυτό μου να τα αγκαλιάζει, και –μην το πείτε παραέξω– να τα φιλάει τρυφερά στη μουσουδίτσα τους.
Γιατί σας λέω αυτή την ιστορία; Γιατί αισθάνομαι, μιλώντας με πολλές (ΠΟΛΛΕΣ) μαμάδες, άλλες κολλητές μου, άλλες συνάδελφοι και άλλες ινσταγκραμικές φίλες, πως είμαστε όλες χαμένες σε ένα αμείλικτο πρόγραμμα υποχρεώσεων, σε ένα από αιώνες αποκρυσταλλωμένο προφίλ της «Ιδανικής Μαμάς», πως χανόμαστε στα κινητά μας για να κερδίσουμε λίγα λεπτά «νευρολογικής αφασίας» και τελικά δεν καταφέρνουμε να απολαύσουμε αυτές τις μικρές αλλά ΤΟΣΟ ουσιαστικές στιγμές ανεμελιάς, αθωότητας, γλυκύτητας που μας προσφέρουν απλόχερα τα παιδιά μας.
Όπως την τακτοποίηση των λούτρινων.
Σκεφτόμουν προχθές πως μου συμβαίνει μερικές φορές να βλέπω τις φίλες μου που δεν έχουν παιδιά και να συνειδητοποιώ ότι –πόσο κρίμα– δεν έχουν ανακαλύψει –ακόμα– τη μαγική «πύλη» που σε τηλεμεταφέρει σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου από την γκρίζα ενήλικη ζωή στον χρωματιστό και μαγικό κόσμο των παιδιών. Κι εγώ, πριν αποκτήσω τα δικά μου παιδιά, δεν μπορούσα να φανταστώ πως υπάρχει τρόπος ώστε ένας σοβαρός ενήλικας (με τα άγχη του, τις εμμονές του, τη συναισθηματική του κατρακύλα) να μπορεί να αδειάσει το μυαλό του σαν να δέχεται ηλεκτροσόκ και να καταφέρνει να κάνει την καρδιά του να χτυπήσει ξανά σαν να ήταν παιδί.
Ξέρετε, τα παιδιά μας έχουν ένα μοναδικό όπλο. Ένα ραβδάκι. Ένα ξόρκι, όπως θέλετε πείτε το, αρκεί να το δείτε και να το αναγνωρίσετε. Έχουν τον τρόπο να κάνουν θρύψαλα την πιεσμένη μας ζωή και να μας υποδέχονται στον δικό τους υπέροχο κόσμο. Εκεί όπου τα πάντα είναι γλυκά. Είναι όμορφα. Είναι μαγικά. Στον κόσμο αυτό, τα κουκλάκια έχουν ζωή και συναισθήματα, οι αγκαλιές δίνουν ζωή, το περπάτημα χεράκι χεράκι είναι ζωτικής σημασίας.
Η ομάδα του ΒΟΟΜ και εγώ προσωπικά έχουμε δώσει μια υπόσχεση. Να είμαστε κοντά σας με τα άρθρα μας αλλά και με την ασταμάτητη διαπροσωπική επαφή που έχουμε καθημερινά στα social media. Είμαστε «εδώ» προσπαθώντας να σας προσφέρουμε το πιο ουσιαστικό περιεχόμενο, προκειμένου να ενημερωθείτε, να προβληματιστείτε, να εξελιχθείτε μαζί μας και κυρίως να απαλλαγείτε από ενοχές και δεύτερες σκέψεις, ώστε τελικά να είστε ελεύθερες να μπείτε στη μαγική αυτή πύλη που οδηγεί στο βασίλειο των παιδιών σας!
Στο τεύχος που κρατάτε στα χέρια σας έχουμε ετοιμάσει ένα υπέροχο, αισιόδοξο και πολύ απολαυστικό back to school αφιέρωμα, όχι μόνο για τα παιδάκια που επιστρέφουν –επιτέλους– στο σχολείο τους χωρίς μάσκες (τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές το πλάνο είναι να επιστρέψουν έτσι και εύχομαι να μην έχουμε εκπλήξεις). Το τεύχος αυτό είναι αφιερωμένο στην επιστροφή των μαμάδων στο «σχολείο». Είναι ένας μικρός αλλά πολύ σημαντικός οδηγός που θα σας μεταφέρει μέσα από κάθε σελίδα του στο χρωματιστό βασίλειο των παιδιών! Στις σελίδες του θα βρείτε συνεντεύξεις που θα σας κάνουν να χαμογελάσετε, να συγκινηθείτε, να ονειρευτείτε, να αλλάξετε. Θα ήθελα να διαβάσετε με προσοχή την όμορφη κουβέντα που κάναμε με τη μαμά του Αλέξανδρου, τη Ματίνα Κυριάκου, στη σελίδα 80, να δώσετε λίγο παραπάνω χρόνο στο άρθρο για την κοινωνικοποίηση των παιδιών μας στη σελίδα 76, στα φθινοπωρινά ρεπορτάζ αγοράς αλλά και στο μεγάλο αφιέρωμα beauty. Στο ΒΟΟΜ, ξέρετε, λειτουργούμε… ανάποδα από ό,τι συμβαίνει συνήθως στα περιοδικά. Κάνουμε ενδελεχή έρευνα προτού συνεργαστούμε με ένα brand, καθώς δεν θα μπορούσαμε ποτέ να προτείνουμε για το μωρό ή το παιδί σας κάτι που δεν θα εμπιστευόμασταν τυφλά.
Πριν σας ευχηθώ όμως καλή σχολική χρονιά, θέλω να σας κάνω ένα reminder: να φροντίζετε τον εαυτό σας. Από την ημέρα που γινόμαστε μαμάδες, η καρδιά μας χτυπάει έξω από το σώμα μας. Χτυπάει δίπλα στη μικρή καρδιά που δημιουργήσαμε και έχουμε χρέος απέναντί της να είμαστε υγιείς. Να μην ξεχνάτε τους γυναικολογικούς σας ελέγχους και να σας φροντίζετε. Μια ευτυχισμένη, υγιής και ισορροπημένη μαμά που αποδέχεται τον εαυτό της μεγαλώνει ευτυχισμένα, ισορροπημένα παιδιά που αποδέχονται με τη σειρά τους τον εαυτό τους. Ξέρω πως τρέχετε, είμαι σίγουρη πως ο ελεύθερος χρόνος είναι μια μακρινή ανάμνηση, όμως θέλω να θυμάστε πως τα δύο μικρά ματάκια που σας κοιτούν έχουν ανάγκη από μια ευτυχισμένη και υγιή μαμά. Γι’ αυτό να θυμάστε να σας φροντίζετε και να σας αγαπάτε, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για εσάς.
Σας εύχομαι μια μοναδική σχολική χρονιά, γεμάτη αγκαλιές, παιχνίδι και ανθρώπινη επαφή.
Με αγάπη,
Μυρτώ
Instagram: @myrto_kazi
Διαβάστε αυτό και πολλά ακόμα άρθρα στο νέο, back to school τεύχος του BOOM, που μπορείτε να διαβάσετε online πατώντας πάνω στο εξώφυλλο!
