editorial BOOM

Είναι Σάββατο βράδυ και, κρατώντας στο ένα χέρι μου τον Οδυσσέα και στο άλλο τη Ριρή, βγαίνουμε από το Μέγαρο Μουσικής όπου έχουμε παρακολουθήσει τη «Χιονάτη» από το Μπαλέτο της Εθνικής Όπερας της Οδησσού.

Εδώ και μερικούς μήνες έχει γεμίσει το σπίτι μας με λούτρινα ζωάκια από όλο το ζωικό βασίλειο. Από στρουθοκάμηλο και τίγρη μέχρι παπαγάλο και κάθε είδους χιμπατζή, τα κρεβάτια των παιδιών μου πλέον ασφυκτιούν.

Βάζεις το κραγιόν σου, πίνεις την τελευταία γουλιά από το μάτσα τσάι σου, ισορροπείς πάνω στα καλοκαιρινά, ψηλοτάκουνα πέδιλά σου, κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη, ισιώνεις λίγο το δεξί σου χρυσό σκουλαρίκι και τσεκάρεις το Apple watch.

Σκεφτόμουν ξανά και ξανά το θέμα αυτού του editorial. Το editorial ενός περιοδικού που έρχεται για πρώτη φορά, έπειτα από σχεδόν 2 χρόνια, σε μια ανάμεικτη ψυχολογία.

Με ρωτάς πώς γεννιούνται τα παιδιά και αποφασίζω να σου πω την ιστορία του αδερφού σου.

Αν το πιστεύεις, αυτή η καραντίνα με έκανε να σκεφτώ κι άλλο και... να σε αγαπήσω ακόμα πιο πολύ. Πώς γίνεται αυτό; Ίσως βρήκα τον χρόνο να συνειδητοποιήσω μερικές μικρές αλλά τόσο μεγάλες στιγμές της ζωής μου μαζί σου.

Αγαπημένα μου παιδιά,