«Έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι αν κοιμάσαι ποτέ ή αν αγρυπνάς μόνιμα, περιμένοντας το επόμενο τηλεφώνημα κάποιας μαμάς στα πρόθυρα του πανικού».
Πριν από μερικούς μήνες διάβαζα την ανάρτηση του συγγραφέα Στέφανου Ξενάκη για το «έξτρα μίλι» που διανύουν κάποιοι επαγγελματίες, κάνοντας το κάτι παραπάνω στη δουλειά τους, με αληθινό ενδιαφέρον για το αντικείμενο αλλά και τους συνανθρώπους τους. Ο πρώτος άνθρωπος που ήρθε τότε στο μυαλό ήσουν εσύ, η παιδίατρός μας, με τη διαφορά ότι δεν διανύεις απλά το έξτρα μίλι αλλά τρέχεις έναν μαραθώνιο, 24 ώρες το 24ωρο. Στην περίπτωσή σου, η λέξη λειτούργημα ξανακερδίζει το νόημά της, καθώς όλο το χρυσάφι του κόσμου δεν θα ήταν αρκετό για να σε ανταμείψει για το έργο σου.
Με εκείνη την αφορμή λοιπόν ήθελα εδώ και καιρό να σου γράψω μια επιστολή και να σου πω ένα πελώριο «ευχαριστώ»:
Σε ευχαριστώ που απαντάς πάντα στα τηλεφωνήματά μου, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας και της νύχτας. Σε σημείο που έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι αν κοιμάσαι ποτέ ή αν αγρυπνάς μόνιμα, περιμένοντας το επόμενο τηλεφώνημα κάποιας μαμάς στα πρόθυρα του πανικού, για να την καθοδηγήσεις ή, έστω, να την καθησυχάσεις.
Σε ευχαριστώ που απαντάς με υπομονή και σχολαστικότητα σε κάθε απορία μου, ακόμα και στις πιο «ανόητες». Ακόμα και όταν σε βομβαρδίζω, γεμάτη αγωνία για το σπυράκι που έβγαλε ξαφνικά ο γιος μου, με τη μία ερώτηση μετά την άλλη.
Σε ευχαριστώ που κάνεις κάθε εξέταση του γιου μου να θυμίζει επίσκεψη σε παιδότοπο. Που μπορεί στην αίθουσα αναμονής να περιμένει ένα πλήθος, αλλά πάντα θα βρεις το χρόνο και το κουράγιο να αστειευτείς, να παίξεις μαζί του, ελαφραίνοντας την ατμόσφαιρα για όλους. Έχεις πετύχει το ακατόρθωτο: να τον κάνεις να ανυπομονεί για το επόμενο τσεκάπ.
Σε ευχαριστώ που έχεις δεχτεί να συμβουλεύσεις πρόθυμα φίλες μου μαμάδες στις οποίες έχω δώσει το τηλέφωνό σου διαβεβαιώνοντάς τις ότι είσαι η καλύτερη. Παρόλο που ξέρεις ότι πιθανότατα σε παίρνουν μόνο για μια δεύτερη γνώμη και πως δεν θα επισκεφτούν το ιατρείο σου.
Σε ευχαριστώ που δεν μας έχεις στείλει ποτέ να κάνουμε εξετάσεις που ξέρεις εκ των προτέρων ότι είναι σπατάλη χρημάτων και χρόνου ή που δεν μας έχεις γράψει ποτέ περιττά φάρμακα.
Σε ευχαριστώ που όσο κι αν πνίγεσαι, όσο κουρασμένη κι αν είσαι στο τέλος μιας ημέρας γεμάτης από κρίσιμα ραντεβού, μετά από μια ασθένεια του γιου μου θα με πάρεις τηλέφωνο να με ρωτήσεις πώς είναι.
Σε ευχαριστώ που σκύβεις με απόλυτη προσοχή πάνω από το παιδί μου, εξετάζοντας κάθε λεπτομέρεια για να είσαι απόλυτα βέβαιη ότι θα κάνεις τη σωστή διάγνωση, ότι θα μας δώσεις τις σωστές οδηγίες, σαν να ήταν το δικό σου παιδί.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν κάτω από την ιατρική ποδιά σου κρύβεις το έμβλημα της Superwoman. Το βέβαιο είναι ότι κρύβεις μια καρδιά γεμάτη από αγάπη και την ικανοποίηση που σου δίνουν τα χαμόγελα των μικρών ασθενών σου.
