Ξέρετε, εμείς οι δημοσιογράφοι, όταν γράφουμε ένα άρθρο, ευχόμαστε ένα μόνο πράγμα. Οι αναγνώστες μας να το διαβάσουν και να ταυτιστούν. Να πουν «και σε εμένα συμβαίνει αυτό». Όμως, με το συγκεκριμένο άρθρο εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να μην ταυτιστείτε. Αν και πολύ φοβάμαι πως, για τις μαμάδες όλου του πλανήτη, υπάρχει ο ίδιος, κοινός παρονομαστής που, δυστυχώς, ακούει στο όνομα «ενοχές».
Μαζί με κάθε νέα μαμά και κάθε νέο μωρό, γεννιέται και ένα δέντρο ενοχών που, μέρα με τη μέρα, μήνα με τον μήνα, ανθίζει, τα κλαδιά του μεγαλώνουν και απλώνονται απειλητικά, σαν ένα τρομακτικό δημιούργημα, που συχνά επηρεάζει τόσο βαθιά την ψυχοσύνθεση της μαμάς, ώστε δεν της επιτρέπει να απολαύσει το μικρό της θαύμα ούτε στο ελάχιστο.
Αν καθίσω για λίγα λεπτά στην καρέκλα του γραφείου μου και προσπαθήσω να αδειάσω το μυαλό μου, αντί οι σκέψεις μου να γεμίσουν χρώμα, παιδικές φωνές και τραγούδια, είναι βέβαιο πως θα ξεκινήσει ένα γαϊτανάκι ενοχών και τύψεων.
Για όλα όσα δεν έκανα.
Για όσα έκανα. Λάθος.
Για όλα όσα δεν είπα.
Για όσα είπα. Λάθος.
Για όσα δεν πρόλαβα.
Για όσα δεν προέβλεψα.
Για όσα αποφάσισα. Λάθος.
Οι ενοχές μου ήταν από την αρχή αφόρητες. Ασήκωτες, και πολλαπλασιάζονταν σαν τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας. Μόλις πίστευα ότι έφτιαξα κάτι που είχα θέσει ως στόχο, ταυτόχρονα κάτι άλλο μου ξέφευγε. Έχω κλάψει πολύ. Έχω μετανιώσει. Έχω αλλάξει. Έχω περάσει μέρες, μήνες, ίσως και χρόνια που κάτι να με τρώει μέσα μου πως «δεν τα πάω καλά». Πως δεν είμαι καλή μαμά.
Ώσπου μια μέρα ξύπνησα αλλιώς.
Κοίταξα έξω από το παράθυρό μου και είπα: ΤΕΛΟΣ.
Οι κουβέντες της δασκάλας της Ιριάνας –πως μεγαλώνω ένα παιδί που προσπαθεί να είναι «τέλειο» και αυτό του δημιουργεί ένα τερατώδες άγχος και μια μάταιη στοχοθεσία (ποιος μπορεί άλλωστε να είναι πάντα τέλειος;)–, με τάραξαν σύγκορμη. Συνειδητοποίησα πως η μικρή μου αναπαρήγαγε τον δικό μου αγώνα προς την τελειότητα. Έναν αγώνα άδικο και αφόρητα εις βάρος μου, αφού, ας το παραδεχτούμε εδώ μεταξύ μας, κανείς δεν μπορεί να είναι τέλειος. Πώς μπορεί άραγε μια εργαζόμενη μαμά με δύο παιδιά να είναι –ή έστω να αισθάνεται– «τέλεια»;
Και ξαφνικά, το τείχος μπροστά μου γκρεμίστηκε.
Δεν είχα ενοχές επειδή δεν ήμουν τέλεια, αλλά επειδή ζούσα με τη βαθιά ριζωμένη πεποίθηση πως μπορώ να δίνω τα πάντα στα παιδιά μου, να προλαβαίνω να χωρέσω δραστηριότητες 48 ωρών μέσα σε ένα 24ωρο, να είμαι χαρούμενη σύζυγος, καλή φίλη και να έχω προσωπικό χρόνο για εμένα, για να κάνω –ξεκούραστη– όλα όσα δεν έκανα ακόμα και τότε που ήμουν μια single 25χρονη με το μυαλό μου πάνω από το κεφάλι.
Και ξαφνικά, κατάλαβα πως…
Δεν μπορώ.
Και δεν θέλω.
Και τελικά, δεν «πρέπει».
Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Η επιδερμίδα μου είχε επηρεαστεί από τον καθημερινό αγώνα της τελειότητας. Το ίδιο και το βλέμμα μου, που το θυμάμαι διαφορετικό. Κάτι μου είχε ρουφήξει όλη την ενέργεια.
Ξανακοιτάχτηκα…
Και σκέφτηκα πως, αντί για το «αυτομαστίγωμα», μου άξιζε μια αγκαλιά.
Ένα «μπράβο, μαμά, τα πας καλά, προχώρα».
Μεμιάς, το πρόσωπό μου χαμογέλασε, και τα μάτια μου δάκρυσαν. Από ανακούφιση. Είδα ένα αληθινό χαμόγελο στον καθρέφτη που πήγαζε από την ψυχή μου. Και μου άρεσε. Μου άρεσα.
Αποφάσισα να γίνω αυτή η μαμά. Η τέλεια μέσα στις ατέλειές της. Ένιωθα τέλεια επειδή ακριβώς δεν ήμουν. Αυτά τα πολλά, μικρά κομμάτια που έλειπαν από το παζλ της μητρικής τελειότητας ήταν που με καθιστούσαν διαφορετική. Μοναδική. Και τελικά γε/αμάτη.
Αποφάσισα πως τα παιδιά μου θέλουν μια αληθινή μαμά. Μια μαμά που κάνει λάθη. Που δεν προλαβαίνει. Που έχει κι εκείνη φοβίες, κουσούρια και αδυναμίες. Μια μαμά που κλαίει με την ψυχή της, γελάει με την καρδιά της, φοβάται για το μέλλον, αγκαλιάζει το παρόν, αποδέχεται τον εαυτό της και τον αγαπά. Περάσαμε μια πολύ δύσκολη συγκυρία τριών ετών που μας αποτελείωσε. Εκεί πλέον όλοι χάσαμε τον εαυτό μας. Όμως, ξέρετε κάτι; Βγήκαμε αλλαγμένοι αλλά πιο δυνατοί. Τα καταφέραμε. Και είμαστε εδώ σήμερα να κοιτάμε το 2023 με αισιοδοξία.
Στεκόμουν ακόμα όρθια μπροστά στον καθρέφτη. Το πρόσωπό μου είχε ηρεμήσει και το χαμόγελο ήταν εκεί. Πιο ουσιαστικό. Σαν να είχε έρθει για να μείνει. Ναι, δεν ήμουν τέλεια μαμά, αλλά ήμουν η καλύτερη μαμά για τα δικά μου παιδιά. Κι ακόμα και τις στιγμές που ένιωθα ασυνεπής προς το όνειρό μου, ήμουν μια μαμά με καρδιά γεμάτη αγάπη για τα παιδιά της και αυτή ήταν η ουσία. Σκέφτηκα τη μαμά μου. Ως παιδάκι την έβλεπα τέλεια μέσα στο νεραϊδένιο της πέπλο, όμως, τώρα που μεγαλώνω, απολαμβάνω περισσότερο τα «όχι-και-τόσο-τέλεια» χαρακτηριστικά της. Μου αρέσει που επιμένει στις απόψεις της ενώ ξέρει ότι με νευριάζει, μου αρέσει που έχει άποψη για όλα (ασχέτως που τελικά έχει δίκιο, συνήθως), μου αρέσει που επιμένει πως η σοκολάτα κάνει καλό στα παιδιά και που πιστεύει πως οι συμμαθήτριές της από το Αρσάκειο είναι οι πιο σπουδαίες γυναίκες στον κόσμο και καλά θα κάνω κι εγώ να τις γνωρίσω μία προς μία (εκείνες, τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους). Αυτή είναι η μαμά μου, με όλα της τα χαρακτηριστικά. Μια τέλεια μαμά με υπέροχες ατέλειες. Και αυτή η μαμά θέλω να γίνω κι εγώ για τα δικά μου παιδιά.
Ας αποτινάξουμε από πάνω μας τον τίτλο της «supermom». Δεν τον θέλουμε πια. Δεν μας ταιριάζει! Ελάτε να βρούμε έναν νέο «τίτλο». Εκείνον της ανθρώπινης μαμάς. Μιας μαμάς που αγαπάει τον εαυτό της και ξέρει μέσα της πως τα έχει καταφέρει πολύ καλά.
Προς όλες τις μαμάδες που διαβάζετε τώρα αυτό το άρθρο, θυμηθείτε: τα πηγαίνετε εξαιρετικά, προχωρήστε!
Διαβάστε αυτό και πολλά ακόμα άρθρα στο νέο, χριστουγεννιάτικο τεύχος του BOOM που μπορείτε να διαβάσετε online πατώντας στο εξώφυλλο!
