Έχουμε μεγαλώσει με το πιο αμετακίνητο στερεότυπο που έχει εγκατασταθεί αρχέγονα στα κύτταρά μας. Πως οι μάνες είναι αγίες. Η μητρότητα είναι ασυνείδητα και αυτόματα θεοποιημένη, και κάθε γυναίκα που κυοφορεί ένα μωρό ανακηρύσσεται αυτομάτως και χωρίς πολλά λόγια σε «αγία μάνα».
Ένα στερεότυπο χιλιετιών, που φαίνεται πως για μία ακόμα φορά μετά την Πισπιρίγκου (δεν το πήραν το μάθημά τους), παραπλάνησε τους ιατροδικαστές και έδωσε τυρί στο ψωμάκι των παρουσιαστών, που καλωσόριζαν τρίβοντας τα χέρια τους τη μητέρα-φονιά στην εκπομπή τους, για να μαζέψουν μερικά νουμεράκια σε μια μισοπεθαμένη τηλεοπτική σεζόν (η εικόνα γνωστής παρουσιάστριας να αγκαλιάζει την Μουρτζούκου στην εκπομπή της και να γυαλίζει το μάτι της από χαρά που την είχε στο πλατό δεν μπορεί να βγει από το μυαλό μου όσο κι αν προσπαθώ να τη σβήσω).
Ποιος όμως ορίζει πως κάθε μητέρα είναι αγία;
Και επειδή από την ώρα που ομολόγησε η Μουρτζούκου, μου ζητάτε συνέχεια στο Instagram να τοποθετηθώ, θα τοποθετηθώ.
Όχι δεν είναι όλες οι μάνες άγιες.
Όχι δεν είναι όλες οι μάνες καλές.
Όχι, δεν γίνονται όλες οι μάνες θυσία για τα παιδιά τους.
Όχι δεν αγαπούν όλες οι μάνες τα παιδιά τους.
Και δεν μιλώ μόνο για τη Μουρτζούκου, που ο καθένας μπορεί να καταλάβει πως είναι μια βαθιά ψυχιατρική περίπτωση. Μιλάω και για πολλές άλλες που κακοποιούν τα παιδιά τους ή που παραμένουν σιωπηλές και ανενεργές γνωρίζοντας πως τα κακοποιεί ο πατέρας τους ή κάποιος άλλος.
Νιώθω πως είναι αυτή η στιγμή, τώρα να αλλάξουμε ως κοινωνία. Να ταρακουνηθούμε.
Η αρχαία τραγωδία της Μήδειας διαδραματίζεται σε επανάληψη μπροστά μας, μπροστά στα μάτια μιας κοινωνίας που αγαπά να ζει σε ψευδαισθήσεις και ροζ φούσκες. Κανένας ιατροδικαστής μου λέτε δηλαδή, πως δεν παραξενεύτηκε με τους θανάτους των παιδιών της Πισπιρίγκου; Έπρεπε να φτάσουμε στον θάνατο της τρίτης κόρης της για να ξυπνήσει το σύστημα; Και αφού ξύπνησε με την Πισπιρίγκου, γιατί δεν εξετάστηκαν μετά αυτόματα όλες οι «παρόμοιες» περιπτώσεις, μήπως τους έχει ξεφύγει κάτι;
Γείτονες, γνωστοί, συγγενείς, γιατροί, δάσκαλοι και τέλος ιατροδικαστές κλείνουν τα μάτια μπροστά σε σαφείς ενδείξεις πως κάτι δεν πάει καλά, γιατί πολύ απλά ο ένοχος είναι η ΜΗΤΕΡΑ που αρχέγονα και στερεοτυπικά δεν μπορεί να θέλει να κάνει κακό στο παιδί της.
Ποιος το λέει και ποιος το ορίζει αυτό;
Πρέπει να φτάσουμε στα λευκά φέρετρα για να ρίξουμε τον προβολέα στη μητέρα; Πρέπει μια παιδική ψυχούλα να υποφέρει στα χέρια της ίδιας της της μάνας, για να πούμε πως αυτή η μάνα είναι άνθρωπος και άρα μπορεί να είναι επικίνδυνη;
Ξέρετε, η λέξη μάνα, είναι ευθύνη. Αυτό σημαίνει μάνα.
ΕΥΘΥΝΗ
Πρώτα ευθύνη και μετά όλα τα άλλα. Έχεις την ευθύνη ενός ανθρώπου που γεννιέται από το σώμα σου. Έχεις την ευθύνη να τον κρατήσεις ασφαλή. Και όταν με τα ίδια σου τα χέρια καταργείς αυτή την ευθύνη τότε γκρεμίζεις την ιερότητα του θεσμού.
«Είναι μάνα δεν μπορεί να το έκανε...»
Μπορεί.
Και το έκανε.
Και από εδώ και πέρα θα πρέπει όλοι να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας. Ως συγγενείς, γείτονες, μάρτυρες, να απευθυνόμαστε αμέσως στις αρχές, σε φορείς όπως Το Χαμόγελο του Παιδιού, να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και να αντιδρούμε αμέσως και όχι όταν είναι αργά. Και όσοι έχουμε δημόσιο βήμα (παρουσιαστές, δημοσιογράφοι) να μην εκμεταλλευόμαστε τις συγκυρίες προβάλλοντας διαταραγμένα άτομα που λατρεύουν την προβολή, ενώ γνωρίζουμε καλά πως προβάλλουμε φονιάδες παιδιών. Ειδικά αν είμαστε κι εμείς οι ίδιοι γονείς...
Είναι μάνα. Και το έκανε.
End of story.