Κι ενώ η τραγωδία στα Τέμπη εξελίσσεται, με τις κηδείες των παιδιών και των επιβατών να διαδέχονται η μία την άλλη, αν έπρεπε να σταθούμε σε ένα -και μοναδικό- φωτεινό σημείο είναι η επιλογή του 20χρονου Ανδρέα και του 18χρονου Άγγελου να παραμείνουν στον τόπο του δυστυχήματος και να σώσουν από τον θάνατο τόσους ανθρώπους.
Αυτά τα παιδιά...
Στη δεκαετία της απόλυτης απαξίωσης, του τραπ, του bullying, της βίας και της έλλειψης ενσυναίσθησης, ο Άγγελος και ο Ανδρέας μάς έδειξαν τον δρόμο.
Προσπαθώ να σκεφτώ και να πάω πίσω τον χρόνο, πώς άραγε θα τους μεγάλωσαν οι γονείς τους.
Πόσες αγκαλιές τους έκαναν όταν ήταν μικροί.
Πόσες συζητήσεις έκαναν στον καναπέ του σπιτιού τους.
Πόση ενσυναίσθηση θα έδειχναν οι γονείς στις μικρές, καθημερινές τους αγωνίες.
Πόσα φιλιά.
Πόσο σεβασμό θα τους έδειξαν.
Πόση υποστήριξη.
Πόσα «είμαι εδώ για εσένα» θα άκουσαν αυτά τα παιδιά.
Πόσες φορές θα είδαν τους γονείς τους να κάνουν το καλό.
Πόσες στιγμές ανεμελιάς χωρίς κριτική, φωνές και απαξίωση.
Δύο ενήλικα αγόρια έτοιμα να κατακτήσουν τον κόσμο, αποφασίζουν ίσως να θυσιαστούν για να σώσουν άλλους ανθρώπους.
Αυτά τα παιδιά...
Είναι το μέλλον.
Αυτά τα παιδιά...
Είναι το φως στο σκοτάδι.
Πολλά μπράβο στους γονείς τους. Φαίνεται πως αν επιμείνουμε στη σωστή ανατροφή με αγάπη, αγκαλιά και ενσυναίσθηση, κάτι καλό θα βγει.
