Στο σπίτι ακούγονταν μόνο τα τζιτζίκια, το απαλό θρόισμα των δέντρων της αυλής, το βουητό της θάλασσας και κάποιες παιδικές φωνές, ανάμεσα σε αυτές και του Φίλιππου, στο βάθος. Με τον άντρα μου ανταλλάσσαμε συνωμοτικά χαμόγελα, του τύπου: «Αααχ! Επιτέλους, ησυχία μετά από έξι χρόνια». Σταδιακά οι παιδικές φωνές άρχισαν να ξεμακραίνουν στα παραπέρα σπίτια, μέχρι που έσβησαν εντελώς.
Συμπληρώναμε σχεδόν μία εβδομάδα στο νησί και ο γιος μας, που είχε κάνει συμμορία με τα παιδιά του χωριού, μικρά, μεγάλα, αδερφάκια, ξαδερφάκια και γειτονάκια, ήταν σαν να είχε μεταφερθεί μέσα σε εκείνες τις νοσταλγικές περιγραφές των μεγαλύτερων για τα δικά τους παιδικά χρόνια: Περνούσε τη μέρα του βολοδέρνοντας στα χωράφια, κυνηγώντας έντομα και παρατηρώντας τα -και εκτελώντας μαθήματα ανατομίας πάνω στα πιο άτυχα, όσο κι αν επέμενα ότι «δεν πρέπει να βασανίζουμε κανένα ζώο»-, τρέχοντας με πατίνια, μπάλες και αυτοσχέδιες σαΐτες στους χωματόδρομους και τις αλάνες. Δεν είχε ζητήσει ούτε μία φορά να καθίσει μπροστά στον υπολογιστή.
Με τον άντρα μου στο σπίτι διαβάσαμε καμιά δεκαριά από τα αδιάβαστα βιβλία του χειμώνα. Λύσαμε σταυρόλεξα. Είδαμε τηλεόραση. Κάναμε κηπουρική. Σε πιο προσωπικές στιγμές δεν μπορούσαμε να προχωρήσουμε, είναι η αλήθεια, καθώς από στιγμή σε στιγμή θα μπορούσε να σκάσει κανένα παιδομάνι. Σταδιακά όμως, ενώ η λίστα των δραστηριοτήτων χωρίς το παιδί άρχισε να εξαντλείται και η ώρα να περνάει, μέσα μου εγκαταστάθηκε μια πρωτόγνωρη ανησυχία και μοναξιά. «Άραγε, έτσι είναι το σύνδρομο της άδειας φωλιάς;* Και αν το αισθάνομαι τώρα, στα έξι χρόνια του, τι θα συμβεί όταν θα πάει για πρώτη φορά κατασκήνωση; Όταν θα φύγει μόνος του για διακοπές; Και όταν μετακομίσει στ’ αλήθεια, τελικά, από το πατρικό του;».
Όσο οι φωνές των παιδιών δεν ακούγονταν, τρομακτικά σενάρια άρχισαν να σχηματίζονται στο μυαλό μου: Και αν το δαγκώσει φίδι/σκορπιός/σφήκα και δεν είναι κανένας κοντά του και είναι αλλεργικός χωρίς να το ξέρουμε και πάθει αναφυλακτικό σοκ; Και αν προσπαθήσει να σκαρφαλώσει σε καμία στέγη σπιτιού, θέλοντας να κάνει φιγούρα στους φίλους του, και βρεθεί σωριασμένος στις πέτρες; Και αν εμφανιστεί κανένας «ξένος» στο χωριό (κάπου εκεί είχαν αρχίσει να ξυπνούν οι φοβίες που είχαν προσπαθήσει να μου ενσταλάξουν οι δικοί μου γονείς μου στα παιδικά μου χρόνια) και τον αρπάξει και δεν τον ξαναδώ ποτέ; Και αν, μεθυσμένος από τον ενθουσιασμό του παιχνιδιού, φτάσει μέχρι τη θάλασσα και επιχειρήσει μακροβούτι χωρίς μπρατσάκια;
Φυσικά, ο κατάλογος των εφιαλτικών φόβων μιας μάνας δεν έχει τελειωμό και θα μπορούσα να γράψω ολόκληρη διατριβή για τις σκέψεις που έκανα εκείνη τη μέρα. Τελικά βγήκα στη γειτονιά σαν την τρελή με τις πιτζάμες και άρχισα να φωνάζω: «Φίλιππε! Φίλιππε, πού είσαι; Έλα σπίτι!». Σαν το γατί, ξεπρόβαλλε από έναν γειτονικό δρόμο, όπου με ένα τσούρμο παιδιών σκάρωνε μια κατασκευή από πέτρες, και έτρεξε προς το μέρος μου. Τον αγκάλιασα λες και είχε μόλις γυρίσει από τον πόλεμο. Ήταν αναψοκοκκινισμένος και χαμογελαστός μέχρι τ’ αυτιά. «Μαμά, πεινάω!», μου είπε. Μπήκε στο σπίτι, καταβρόχθισε μία φέτα καρπούζι άκοπη από τη φλούδα. Δεν προσπάθησα να τον εμποδίσω να επιστρέψει αμέσως στην καλοκαιρινή παρέα του. Έδειχνε τόσο ευτυχισμένος, που αποφάσισα ότι αξίζει όλους τους εφιαλτικούς φόβους μιας μάνας.
BOOM Note: *Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς περιγράφει τα ανάμεικτα συναισθήματα των γονιών όταν τα παιδιά τους μετακομίσουν για πρώτη φορά από το πατρικό σπίτι, π.χ., για να σπουδάσουν ή να εργαστούν.
