Πηγαίνετε ένα διήμερο κάπου μόνοι, μας έλεγαν φίλοι και γνωστοί. Να βρείτε λίγο χρόνο για τον εαυτό σας, να δείτε τα αξιοθέατα με την ησυχία σας. Κάποιοι από αυτούς ήταν και οι ίδιοι γονείς, είχαν ήδη αφήσει τα παιδιά τους στον παππού και τη γιαγιά θέλοντας να αναβιώσουν την εμπειρία ενός ταξιδιού από το παρελθόν, απαλλαγμένου από γονεϊκές έγνοιες και νήπια που τρέχουν γύρω γύρω ενώ προσπαθείς να διαβάσεις την επιγραφή στο έκθεμα ενός μουσείου ή να κάνεις ηλιοθεραπεία στην παραλία.
Έτσι πήραμε κι εμείς την απόφαση για ένα Σαββατοκύριακο να αναθέσουμε το μπέιμπι σίτινγκ στους παππούδες και να δραπετεύσουμε οι δυο μας σε κοντινό προορισμό. Περιμέναμε, μάλιστα, ότι θα επιστρέφαμε πιο ανανεωμένοι και ξεκούραστοι, μια εμπειρία που δεν είχαμε ζήσει από τότε που είχαμε γίνει γονείς. Όμως οι προσδοκίες απέχουν από την πραγματικότητα.
Προσδοκίες: Να περπατάμε με τις ώρες χαλαρά στα γραφικά σοκάκια του χωριού, πιασμένοι χέρι χέρι, χαζεύοντας τα πετρόκτιστα αρχοντικά του και τρυπώνοντας σε ένα μικρό καφέ μόλις αρχίσει να σουρουπώνει.
Πραγματικότητα: Τα κάναμε όλα αυτά, αλλά χωρίς τη χαλαρή διάθεση που προσδοκούσαμε. Σε κάθε στροφή του δρόμου εντοπίζαμε μικρές γωνιές του χωριού που αμέσως φανταζόμασταν πώς θα ήταν με το παιδί μας μαζί – να παίζει στην παιδική χαρά με τα ψηλά δέντρα, να χαϊδεύει το γατάκι, να περιεργάζεται τα ξερά φύλλα που είχαν αρχίσει να πέφτουν από τα δέντρα.
Προσδοκίες: Να δειπνούμε σε ένα ατμοσφαιρικό εστιατόριο, μια χωριάτικη ταβέρνα έστω, κουβεντιάζοντας για «ενήλικα» θέματα όπως ταινίες, μουσική ή για την αιτία για την οποία τσακώθηκε πρόσφατα ένα φιλικό ζευγάρι, χωρίς το φόβο μήπως ο μικρός μας πάει και ξεφουρνίσει στα παιδιά του ζευγαριού τις λεπτομέρειες του κουτσομπολιού και δίχως, φυσικά, να μονοπωλεί τη συζήτηση με τους αγαπημένους του Πιτζαμοήρωες και τη σοκολάτα που έφαγε το μεσημέρι.
Πραγματικότητα: Ο γιος μας κατάφερε για μία ακόμα φορά να μονοπωλήσει τη συζήτηση παρά την απουσία του, ή μάλλον εξαιτίας αυτής, καθώς είχε αρχίσει να μας λείπει και περάσαμε το μεγαλύτερο μέρος του δείπνου μιλώντας για τις πιο αστείες ατάκες και πράξεις του.
Προσδοκίες: Ένα ρομαντικό βράδυ στο ξενοδοχείο, όπως δεν το έχουμε ζήσει οι δυο μας τα τελευταία τέσσερα χρόνια.
Πραγματικότητα: Επιστρέφοντας από τη χωριάτικη ταβέρνα, αποφάσισα για μια ακόμα φορά να τηλεφωνήσω στους παππούδες, για να μάθω πώς είχαν κυλήσει οι τελευταίες τρεις ώρες που είχαν μεσολαβήσει από το τελευταίο τηλεφώνημα. Ενώ το ένα «του» διαδεχόταν το άλλο χωρίς καμία απάντηση στην άλλη άκρη της γραμμής, σίγουρα θα ένιωσα περίπου όπως η δική μου μάνα, όταν με έψαχνε στο τηλέφωνο τα ανήσυχα βράδια της εφηβείας μου. Τηλεφώνησα ακόμα δύο φορές μέχρι να ακούσουν οι ελαφρώς βαρήκοοι παππούδες το τηλέφωνο και να απαντήσουν, διαβεβαιώνοντάς μας ότι το παιδί παραμένει ζωντανό και πως τίποτα δραματικό δεν είχε συμβεί μέσα στις τελευταίες τρεις ώρες (που στο μεταξύ είχαν γίνει πέντε). Φυσικά, μέχρι τότε το ρομαντικό βράδυ είχε πάει περίπατο.
Προσδοκίες: Το πρωί της Κυριακής να κάνουμε πεζοπορία μέσα στη φύση, χωρίς το άγχος μήπως κουραστεί το παιδί, μήπως στραβοπατήσει σε κάποιο μονοπάτι ή μήπως το χάσουμε μέσα στο δάσος.
Πραγματικότητα: Η πεζοπορία έγινε, αλλά στο μεταξύ μάς είχε λείψει τόσο πολύ ο γιος μας, που δυσκολευόμασταν να απολαύσουμε την ελευθερία μας και την ομορφιά του τοπίου, μετρώντας ώρες μέχρι να επιστρέψουμε κοντά του.
Το συμπέρασμα: Αυτή ήταν η προσωπική μας εμπειρία από το πρώτο Σαββατοκύριακο μακριά από το παιδί, χωρίς να σημαίνει ότι θα ταυτιστεί κάθε ζευγάρι. Άλλωστε, δεν είναι κακό να βρίσκεις λίγο χρόνο για τον εαυτό σου και ίσως ανησυχούσαμε υπερβολικά. Συνειδητοποιήσαμε, ωστόσο, ότι από τη στιγμή που είχαμε γίνει γονείς τα ανέμελα ταξίδια του παρελθόντος ανήκαν πλέον μόνιμα στο παρελθόν και πως οι νέες μας αποδράσεις, για τρεις, είναι μεν πιο κουραστικές, αλλά και πιο πλούσιες σε εμπειρίες και συναισθήματα.
