Parenthood

Ο ουρανός έχει γεμίσει από γονείς-«ελικόπτερα», που περιφέρονται διαρκώς πάνω από τα μικρά τους επιβλέποντας κάθε κίνησή τους, έτοιμοι να παρέμβουν με την παραμικρή δυσκολία. Γιατί έχουμε γίνει όλοι υπερ-παρεμβατικοί και πώς επηρεάζονται τα παιδιά από το συγκεκριμένο μοντέλο ανατροφής;

Μερικές φορές αισθάνομαι ότι πρέπει να επιλέξω ανάμεσα σε δύο σενάρια: να πάει ο γιος μου την επόμενη μέρα στο σχολείο χωρίς να έχει κάνει καμία από τις εργασίες του ή να του τάξω (για ακόμα μία φορά) γλύκισμα και, μετά από τόση ζάχαρη που θα έχει καταναλώσει για να βγάλει την τρίτη δημοτικού, να

Τα λατρεύετε, μας το αποδεικνύετε κάθε φορά με τη συμμετοχή σας, κι εμείς απολαμβάνουμε όσο τίποτα τις απαντήσεις σας! Το BOOM ρώτησε κι εσείς απαντήσατε... 

Κάποτε ένας μπαμπάς μπλόγκερ περιέγραψε ένα πείραμα που έκανε: Αποφάσισε για μία μέρα να λέει στα παιδιά του «ναι» σε όλα - ή τουλάχιστον σε ό,τι δεν θα έβαζε σε κίνδυνο τη ζωή και την ακεραιότητά τους.

Η εμπειρία της μητρότητας μπορεί να είναι πραγματικά απολαυστική, εφόσον φυσικά δεν συνοδεύεται, σε σπάνιες περιπτώσεις, από αληθινά δύσκολες δοκιμασίες.

Τρέχει εξαιρετικά γρήγορα, μιλάει ακατάπαυστα, έχει άποψη, δεν αφήνει κουβέντα να πέσει κάτω, δεν κρατάει μυστικά, σας θέλει δίπλα του 24/7, θέλει να ανακαλύψει τα πάντα, δεν κουράζεται ποτέ, τη μια στιγμή μπορεί να θέλει αγκαλίτσες και αμέσως μετά να χτυπιέται στο πάτωμα χωρίς λόγο...

Είναι ο χώρος όπου τα παιδιά κάνουν τα πρώτα τους βήματα κοινωνικοποίησης με άλλα παιδιά – κι εμείς, με άλλους γονείς.

Όταν ο γιος μου έκλεισε τον πρώτο χρόνο της ζωής του, ήταν αληθινή απόλαυση. Μόλις που είχε αρχίσει να μεταμορφώνεται σε μικρό ανθρωπάκι, που προσπαθούσε να παίξει και να επικοινωνήσει, ενώ παράλληλα διατηρούσε τα χαριτωμένα χαρακτηριστικά της βρεφικής ηλικίας.