Μιλάω με μαμάδες και συνειδητοποιώ πως οι περισσότερες βιώνουμε ένα βαρύ συναίσθημα αποχωρισμού.
Να ήταν που είχαμε τρία χρόνια να βιώσουμε κανονική σχολική χρονιά.
Να είναι που βγήκαμε από την καραντίνα και έχουμε ανάγκη την ανθρώπινη σύνδεση.
Να είναι που οι περισσότερες δασκάλες είναι υπέροχες και τόσο δοτικές...
Δεν ξέρω τι από όλα συμβαίνει, όμως η τελευταία μέρα του σχολείου βρήκε τις μαμάδες μουδιασμένες με ένα ανάμεικτο συναίσθημα καλοκαιρινού ενθουσιασμού και νοσταλγίας που θα πρέπει να αποχωριστούμε την αγαπημένη δασκάλα του παιδιού μας.
Σε αυτό το άρθρο θα ήθελα να μιλήσω σε όλες εκείνες τις δασκάλες που πρόσεξαν και αγάπησαν τα παιδιά μας φέτος σαν να ήταν δικά τους παιδιά.
Δεν ξέρω αν τα "ευχαριστώ" χωράνε σε ένα άρθρο, αν τα "ευχαριστώ" χωράνε σε μια αγκαλιά αποχωρισμού και ένα δώρο, σαν αυτά που ετοιμάζουμε κάθε χρόνο οι μαμάδες προς τις δασκάλες των παιδιών μας.
Προσπαθώ να μπω στη θέση τους.
Πώς είναι άραγε να φροντίζεις κάθε μέρα για ατελείωτες ώρες μια ομάδα 25 παιδιών, να τα βλέπεις να μεγαλώνουν, να τα επηρεάζεις βαθιά, να τα αγκαλιάζεις, να σε αγκαλιάζουν, να σε φιλάνε, να σε κοιτάνε στα μάτια με τα υπέροχα αθώα ματάκια τους, να σου λένε τα μυστικά τους, να τα βλέπεις να εξελίσσονται, να δυναμώνουν, να ανθίζουν και ΚΑΘΕ Ιούνιο, να πρέπει να τα αποχωριστείς;
Μου φαίνεται ασήκωτο.
Ένας αποχωρισμός κάθε χρόνο.
Δύσκολο.
Βαρύ.
Δασκάλες μας, υπέροχες γυναίκες και δάσκαλοι φυσικά -γιατί στο Δημοτικό βλέπω πλέον και πολλούς άντρες δασκάλους- είστε άνθρωποι σπουδαίοι και σας ευχαριστούμε.
Είναι το πιο μαγικό συναίσθημα για έναν γονιό να αφήνει κάθε μέρα το παιδί του σε καλά χέρια και σας χρωστάμε μεγάλο μέρος της εξέλιξης των παιδιών μας.
Η χρονιά μπορεί να τελείωσε όμως όλα όσα τους διδάξατε, γνώσεις και συναισθήματα θα μείνουν για πάντα στις καρδούλες και το μυαλό τους και έτσι θα είστε πάντα "εκεί".
Ως μαμά νιώθω τυχερή που τα παιδιά μου είχαν δασκάλες όπως εσείς και χαίρομαι για εκείνες τις "φουρνιές" παιδιών που τώρα απολαμβάνουν τις διακοπές τους μη γνωρίζοντας πως τον Σεπτέμβριο θα έχουν εσάς στην έδρα της τάξης τους! Πόσο τυχερά είναι...
Και φυσικά ανυπομονώ για τις νέες μας δασκάλες. Εκείνες που θα πάρουν τη σκυτάλη και θα ξεκινήσουν από το μηδέν αυτό το όμορφο ταξίδι με τα παιδιά μας.
Δασκάλες, είστε υπέροχες. Σας αγαπάμε και θα μας λείψετε.
Με αγάπη,
Οι γονείς που βιώνουμε μαζί με τα παιδιά μας, το δύσκολο αυτό συναίσθημα του αποχωρισμού.
