Μια κολλητή μου που έμεινε έγκυος πρόσφατα, όταν με πήρε τηλέφωνο για να μου πει τα νέα, αντί να συζητήσουμε για το μωρό, για το φύλο, να πανηγυρίσουμε σαν σωστές φίλες, με τρόμο στη φωνή μού δήλωσε: «Φοβάμαι ότι τα κάνω όλα λάθος ήδη. Έβαψα τα μαλλιά μου πριν από το τεστ, είχα πάρει και αντιβίωση, έχω φρικάρει...» «Καλωσήρθες στο club της μητρότητας» της είπα και χαμογέλασα… Γιατί εγώ, 5 χρόνια μαμά, το συναίσθημα αυτό το γνωρίζω καλά. Πολύ καλά.
Η μητρότητα, αν είναι συνώνυμο με κάτι -πέρα από την απύθμενη χαρά και το βαθύ χρέος απέναντι σε ένα πλάσμα που δημιούργησες-, είναι με την ανησυχία πως κάτι δεν πάει καλά, πως κάτι κάνεις λάθος, πως όσα κι αν σου πουν ή διαβάσεις, θα επιλέξεις έναν δικό σου δρόμο, που τρέμεις πως είναι λανθασμένος. «Γέννησα με καισαρική, δεν θήλασα όσο ήθελα, τα βράδια κοιμόμαστε ακόμα οι τρεις μας στο κρεβάτι, δεν θέλω να του κόψω την πιπίλα, το βράδυ της βάζω πάνα ενώ ξέρω ότι δεν τη χρειάζεται, του παίρνω σοκολάτα όταν μου το ζητήσει, ο παππούς τής παίρνει πάντα παγωτό και εγώ κάνω συνειδητά τα στραβά μάτια, του πήρα δύο δώρα αντί για ένα που είχαμε συμφωνήσει, δέχτηκα να μην πάει σχολείο την ημέρα που δεν ήθελε ενώ δεν ήταν άρρωστος, στο εστιατόριο του έδωσα το tablet για να μπορέσουμε να φάμε με ηρεμία, τα βράδια την κοιμίζω στην αγκαλιά μου σαν μωρό...» Μήπως τα κάνω όλα λάθος; Ένα τεράστιο ερώτημα που βασανίζει κάθε μάνα -και πατέρα- καθημερινά, με πολύ σκληρό τρόπο. Προσπαθείς, από την ημέρα που βλέπεις την κουκκίδα στον υπέρηχο, να χτίσεις ένα φρούριο αληθινό αλλά και μεταφορικό για το παιδί σου. Ιδανικά, ενδόμυχα, θα ήθελες να το κλείσεις σε μια γυάλα, όχι για να μη ζήσει όπως θέλει, αλλά για να είσαι σίγουρη πως θα είναι πάντα ασφαλές και πως θα είσαι εκεί για να του παρέχεις μέχρι να μεγαλώσει πράγματα και συναισθήματα ακόμα και πέρα από τις δυνάμεις και τις δυνατότητές σου. Πως μέσα στη γυάλα θα τα κάνεις όλα «όπως πρέπει».
Είσαι σίγουρη πριν γίνεις μάνα πως όλα είναι εύκολα, πως είναι αδιανόητο στο διπλανό τραπέζι να βλέπεις ένα μικρό παιδί με κινητό, πως εσύ ποτέ δεν θα αφήσεις τα παιδιά σου να δουν καν τηλεόραση. Πιπίλα; Δεν θα δώσεις ποτέ! Και εννοείται θα θηλάσεις για καιρό. Για την καισαρική; Ούτε συζήτηση, την επιλέγουν όλες για να μη ζοριστούν, το ξέρεις αυτό. Και, μια μέρα, γίνεσαι μάνα και απορείς -σχεδόν ντρέπεσαι- για όλα όσα σκεφτόσουν για τις άλλες μαμάδες. Τώρα ξέρεις. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Υπάρχει η δική σου, μοναδική στο σύμπαν, στιγμή της μητρότητας και το ακόμα πιο μοναδικό παιδί σου που μαζί καθορίζετε όλα αυτά που θα συμβούν. Με αυτό το editorial θέλω λοιπόν να πω σε όλες τις υποψήφιες μανούλες πως ό,τι κι αν σας συμβουλεύσουν, ό,τι κι αν πιστεύουν οι έμπειρες φίλες, οι ακόμα πιο έμπειρες γιαγιάδες, ό,τι κι αν γράφουμε εμείς στο ΒΟΟΜ ή ό,τι κι αν διαβάσετε στις βαρυσήμαντες εγκυκλοπαίδειες της μητρότητας, τελικά μόνο εσείς γνωρίζετε το παιδί σας. Ο δεσμός ανάμεσά σας είναι ιερός, μαγικός, μοναδικός. Δεν υπάρχουν σωστά και λάθη. Το πιο σημαντικό είναι να ακούτε αυτό που λέει η καρδιά σας, αυτό που πιστεύετε ότι προσφέρει στο παιδί σας το απόλυτο αίσθημα ασφάλειας, αυτό που εσείς κρίνετε σωστό. Θα ήθελα πολύ να σας υποσχεθώ ότι θα απαλλαγείτε από αυτές τις ενοχές, τις τύψεις, το άγχος για το σωστό και το λάθος, μα δεν μπορώ. Μπορώ όμως να σας εγγυηθώ ότι, περνώντας τα χρόνια, θα είστε σε θέση να το διαχειριστείτε με πιο ήρεμο τρόπο και να είστε πιο σίγουρες ότι εσείς μόνο ξέρετε το παιδί σας, και επομένως οι αποφάσεις σας είναι σωστές. Ή, και να είναι λάθος, πάρθηκαν με τόση αγάπη, που αυτό τις καθιστά και πάλι σωστές.
Μπήκε η άνοιξη και ο καιρός ανοίγει. Ήρθε η στιγμή του χρόνου να απολαύσουμε τα παιδιά μας, τις βόλτες, τον ήλιο. Αποχαιρετήστε μαζί με τον χειμώνα τις ενοχές και τις αγωνίες σας και χαρείτε τα παιδιά σας Your Way!
Και μην ξεχνάτε, κάθε mommy είναι outstanding με τον δικό της μοναδικό τρόπο.
Με όλη μου την αγάπη,
Μυρτώ
I did it my way Yes,
it was my way
Frank Sinatra
Photo: Γιώτα Φακουρέλη
Διαβάστε ολόκληρο το νέο τεύχος του BOOM εδώ
