Μετά το Μέλη και Μελέκ και τη Μικρασιατική Καταστροφή, η συγγραφέας παιδικών βιβλίων αφηγείται μία ακόμα ιστορία προσφυγιάς, αυτήν τη φορά της φιλίας ανάμεσα σε μια Ελληνίδα και ένα κορίτσι από την Ουκρανία, που μας εμπνέει να συνειδητοποιήσουμε ότι, όσα χιλιόμετρα κι αν μας χωρίζουν, είμαστε Όχι και τόσο μακριά ο ένας από τον άλλον.
Ποια βιβλία σάς σημάδεψαν πιο έντονα όταν ήσασταν παιδί;
Τα δύο που έχω διαβάσει αμέτρητες φορές και στα οποία ανατρέχω ακόμα και σήμερα είναι η Ματίλντα του Roald Dahl και Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου, της λατρεμένης όλων μας Άλκης Ζέη. Στη Ματίλντα έβλεπα πάντα ένα κομμάτι του εαυτού μου. Ένα κορίτσι με αστείρευτη όρεξη για ζωή που, παρά το νεαρό της ηλικίας του, καταφέρνει να βρει τη δύναμη που κρύβεται μέσα του και να λάμψει. Ο Πέτρος βλέπει τη ζωή του από τη μια στιγμή στην άλλη να αλλάζει προς το χειρότερο, όμως, αντί να το βάλει κάτω, παλεύει να αλλάξει τον κόσμο.
Γιατί και στο προηγούμενο βιβλίο σας και στο καινούριο εστιάζετε στην προσφυγιά;
Δεν έγινε εσκεμμένα. Η ιστορία της Μέλης ήρθε εκατό χρόνια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή για να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη των ιστοριών που έχουμε ακούσει από τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας. Ένα κομμάτι της ιστορίας μας που κινδυνεύει να χαθεί, αν δεν το μεταφέρουμε από γενιά σε γενιά. Το Όχι και τόσο μακριά προέκυψε από τις συζητήσεις που κάναμε με τα παιδιά στα σχολεία, μιλώντας για τη Μέλη. Τα παιδιά εντόπιζαν τις ομοιότητες και είχαν πολλή ανάγκη να μιλήσουν και να κατανοήσουν πώς γίνεται στην εποχή μας να βλέπουμε παιδιά στον δρόμο, να αναζητούν ασφάλεια σε μια νέα πατρίδα.
Πώς μπορεί η επαφή ενός παιδιού με έναν μικρό πρόσφυγα να αλλάξει την αντίληψή του για τον κόσμο;
Τα παιδιά της σημερινής εποχής χαρακτηρίζονται, στην πλειονότητά τους, από μια βεβαιότητα ότι τίποτα κακό δεν θα συμβεί. Ίσως επειδή εμείς ως γονείς έχουμε γίνει υπερπροστατευτικοί, ίσως επειδή η ίδια η εποχή επιβάλλει ρυθμούς που δεν αφήνουν περιθώρια για πολλές αλλαγές. Η επαφή με ένα συνομήλικό τους παιδί που αναγκάζεται να αλλάξει πορεία θα μπορούσε να είναι καθοριστική, νομίζω. «Θα κουνούσε λίγο την καρέκλα τους». Είναι άλλο να σκέφτεσαι ότι κάποιος, κάπου έχει ανάγκη και άλλο να βλέπεις πως αυτή η ανάγκη μπορεί να μπει μέσα στο σπίτι σου. Αν καταφέρουμε να δείξουμε στα παιδιά μας τον δρόμο να συναισθάνονται και να κατανοούν τους άλλους, πιστεύω ότι θα έχουμε κάνει ένα τεράστιο βήμα στο να πλάσουμε καλύτερους ανθρώπους.
Διαβάστε αυτό και πολλά ακόμα άρθρα στο νέο τεύχος του BOOM που μπορείτε να διαβάσετε online πατώντας στο εξώφυλλο!
