Σκεφτόμουν ξανά και ξανά το θέμα αυτού του editorial. Το editorial ενός περιοδικού που έρχεται για πρώτη φορά, έπειτα από σχεδόν 2 χρόνια, σε μια ανάμεικτη ψυχολογία. Από τη μία η μαυρίλα, ο πόλεμος, οι εικόνες των παιδιών με τα αρκουδάκια στα χέρια τους να κατευθύνονται στα καταφύγια, τα τρία κοριτσάκια στην Πάτρα, ο εμβολιασμός των παιδιών μας, ο Άλκης.
Και από την άλλη η άνοιξη. Ο καιρός ανοίγει, οι αμυγδαλιές δίνουν το εναρκτήριο σήμα και οι μάσκες φαίνεται πως –σύντομα, θέλω πολύ να το πιστέψω – θα κλειστούν ξανά στα συρτάρια των φαρμακοποιών.
Η άνοιξη κόντρα στον πόλεμο.
Οι αγκαλιές κόντρα στις μάσκες.
Τα χαμόγελα κόντρα στο άγχος.
Ως μαμά δύο μικρών παιδιών θλίβομαι. Θλίβομαι γιατί τα παιδιά μας, τα παιδιά της «Γενιάς Άλφα», παιδιά που γεννήθηκαν πριν από λίγα χρόνια καλούνται να διαχειριστούν το προσφυγικό, την εξάρτηση από τα tablets, τους πανικόβλητους –και εργασιομανείς– γονείς, μια παγκόσμια πανδημία και τη στέρηση κάθε ανθρώπινης επαφής, θυσιάζοντας μια για πάντα το προνόμιο της παιδικότητάς τους.
Πρακτικά, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, ό,τι θυμούνται από την παιδικότητά τους μέχρι σήμερα περιλαμβάνει μάσκες, αποστάσεις, φρικιαστικές εικόνες στην τηλεόραση, αριθμούς και μια αγχωμένη μαμά που προσπαθεί να χαμογελάσει ενώ μέσα της δίνει μια μεγάλη μάχη. Να μην καταρρεύσει υπό το βάρος μιας αδίστακτης επικαιρότητας.
Όμως, ξέρετε κάτι; Αποφάσισα να επιλέξω την άνοιξη.
Επιλέγω την άνοιξη.
Τις αγκαλιές.
Τα χαμόγελα.
Και το κάνω συνειδητά, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο. Δεν μπορούμε να πέσουμε, γιατί είναι άμεσος και σαρωτικός ο αντίκτυπος της δικής μας ψυχολογίας στα παιδιά μας.
Για εμένα, άνοιξη είναι η μαμά του Άλκη. «Αυτά τα παιδιά» είπε για τους δολοφόνους του παιδιού της «μεγάλωσαν χωρίς αγάπη και ίσως ένιωσαν απόρριψη από την οικογένειά τους. Μέσα μου μιλάει ο Άλκης. Αυτός με καθοδηγεί από εδώ και πέρα» δήλωνε υποβασταζόμενη από τον μπαμπά του αδικοχαμένου Άλκη λίγες ημέρες μετά τον θάνατό του.
Και τα είπε όλα.
Δώστε αγάπη στα παιδιά σας και αφήστε τα να σας καθοδηγήσουν.
Τα πιο ουσιώδη λόγια που διάβασα τελευταία.
Ένα χρέος έχουμε εμείς οι γονείς.
Ένα…
ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΑΓΑΠΗ.
Όλα τα άλλα είναι επικουρικά, περιφερειακά και συχνά αδιάφορα. Δώστε αγάπη σήμερα, αύριο, κάθε μέρα. Το πρωί στην πρώτη αγκαλιά, λίγο πριν τον αποχαιρετισμό για το σχολείο, στην επιστροφή στο σπίτι, στο παιχνίδι, το απόγευμα, το βράδυ, ξανά και ξανά. Αγάπη χωρίς όρια. Δώστε τη. Όλη. Χωρίς δεύτερες σκέψεις. Καθαρίστε το μυαλό σας και δώστε στο παιδί σας αυτό που έχει πραγματικά ανάγκη. Την αγάπη σας.
Και μετά, όπως πολύ σωστά είπε η μαμά του Άλκη, αφήστε τα παιδιά σας να σας καθοδηγήσουν. Εκείνα θα μας ανοίξουν την πόρτα στο μέλλον. Παιδιά πλημμυρισμένα από αγάπη και αγκαλιές θα γίνουν οι νέοι ηγέτες που θα κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο.
Η άνοιξη είναι εδώ, αρκεί να τη δημιουργήσουμε και να μην αφήσουμε τον βαρύ χειμώνα να μας καταπλακώσει. Αρκετά ζήσαμε. Πάρτε μια ανάσα, λίγο καθαρό οξυγόνο και ας γυρίσουμε σελίδα.
Η άνοιξη είναι στα χέρια μας.
Σας εύχομαι να απολαύσετε τις σελίδες που ακολουθούν, γιατί και σε αυτές ακόμα δώσαμε τη δημοσιογραφική μας αγάπη! Κρατάτε στα χέρια σας ένα ΒΟΟΜ ανοιξιάτικο, χρωματιστό και αισιόδοξο.
Σας εύχομαι καλή ανάγνωση και είμαι σίγουρη πως έρχονται καλύτερες μέρες.
Με αγάπη,
Μυρτώ
Instagram: @myrto_kazi
Διαβάστε αυτό και πολλά ακόμα άρθρα στο νέο ανοιξιάτικο τεύχος του BOOM που μπορείτε να διαβάσετε online πατώντας επάνω στο εξώφυλλο!
