editorial

«Μαμά, πώς μπορείς;» με ρώτησε ο Οδυσσέας ένα απόγευμα κατά τη διάρκεια των διακοπών μας, μόλις είχαμε γυρίσει από την παραλία του Αγίου Νικολάου στις Σπέτσες. Ήξερα πως αυτό το «Μαμά, πώς μπορείς;» σήμαινε πώς μπορείς...

Όσο μεγαλώνω και, μάλιστα, τη στιγμή που το τρίτο μας μωρό μεγαλώνει μέσα στην κοιλιά μου, σκέφτομαι πλέον πολύ πιο συνειδητά πως η μητρότητα, ναι, είναι μια ονειρεμένη κατάσταση, είναι όμως συνυφασμένη και με προσωπικές ιστορίες «τρόμου», που κανένας άνδρας δ

Μαμά… Μαμά, πεινάω. Μαμά, αγκαλιά.  Μαμά, έλα. Μαμά, κοίτα. Μαμά, άκου. Μαμά, πιάσε. Μαμά, δες!

Θαύμα είναι…

(Δεν) θέλω να ξέρεις... (Δεν) θέλω να ξέρεις πως, όταν σε γέννησα, έκλαψα πολύ.

Σκέφτομαι πως η τελευταία φορά που έκανα κάτι με επίκεντρο εμένα ήταν η στιγμή της γέννησης του πρώτου μου παιδιού. Μέχρι τότε, κάπως ένιωθα «πρωταγωνίστρια» και μην παρεξηγήσετε τον όρο, προσδίδοντάς του χροιά εγωκεντρισμού.

Μία από τις πιο συνειδητές αποφάσεις που πήρα αφότου έγινα μαμά ήταν να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία.

Προσπαθώ να θυμηθώ πώς ήταν η ζωή μου πριν γίνω μαμά. Δεν ξέρω αν το έχετε πάθει κι εσείς, αλλά, κάπως, η ζωή πριν από τον ερχομό των παιδιών ήταν λες και ανήκε σε ένα μακρινό παρελθόν. Είναι λες και τότε δεν είχα συναισθήματα.