Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια γυναίκα που δεν ήταν ούτε ονειρευόταν να γίνει πριγκίπισσα, ήθελε μόνο να βρει τη δύναμη να τα βγάζει πέρα σε όλα τα όμορφα που ήταν και δύσκολα και σε όλα τα δύσκολα που δεν ήταν όμορφα, μόνο δύσκολα, κάποιες φορές και στενάχωρα.
Τα πάντα τής φαίνονταν βουνό: Οι μικρές και μεγαλύτερες αναποδιές, οι οικονομικές αντιξοότητες, οι τσακωμοί με φίλους, το γεγονός ότι κάποιοι φίλοι αποφάσιζαν να φύγουν από τη ζωή της – ή ότι η ίδια έπρεπε να πάρει την απόφαση να τους βγάλει από τη ζωή της. Και κυρίως η μάταια αναζήτηση του πρίγκιπά της, ή τουλάχιστον του βατράχου που θα μεταμορφωνόταν σε πρίγκιπα στα δικά της μάτια και μόνο.
Μέχρι που η ηρωίδα μας βρήκε τον βάτραχο-πρίγκιπά της και μαζί μ’ αυτόν άρχισαν να μεταμορφώνονται τα πάντα στη ζωή της. Η αγάπη του της έδωσε φτερά να υπερπηδά τις αναποδιές, την έκανε να συνειδητοποιεί ότι οι οικονομικές αντιξοότητες δεν είναι τίποτα παραπάνω από αντιξοότητες, τη μαλάκωσε ώστε να αντιμετωπίζει με περισσότερη ψυχραιμία και συγκαταβατικότητα τους τσακωμούς με φίλους και να αποδέχεται τα «αντίο» ως φυσική εξέλιξη μιας φιλίας που είχε τελειώσει.
Όμως τα μεγαλύτερα μαγικά άρχισαν να συμβαίνουν όταν το ζευγάρι απέκτησε ένα παιδί-ξωτικό. Τα προβλήματα δεν έπαψαν φυσικά να υπάρχουν, απλώς άλλαξαν, αλλά εκείνο το μικρό ξωτικό είχε τη δύναμη με κάθε αγκαλιά να τα συρρικνώνει όλα στα μάτια της μαμάς του, φέρνοντάς τα στις πραγματικές τους διαστάσεις.
Τα μάγια του μικρού ξωτικού ήταν πιο δυνατά κι από εκείνα του βάτραχου-πρίγκιπα, γιατί συνοδεύονταν από μια αγάπη αδιαπραγμάτευτη και άδολη, μια αγάπη ατόφια, που λειτουργούσε σαν πρίσμα που έδινε λάμψη και χρώμα σε κάθε τι σκοτεινό και μουντό. Ακόμα και οι αληθινά μεγάλες δοκιμασίες της μαμάς, όπως η προοπτική της ανεργίας ή η αρρώστια ενός αγαπημένου της προσώπου, έγιναν πιο βατές, δεν φάνταζαν πλέον στα μάτια της σαν ένα τεράστιο βουνό που δεν μπορεί να κατακτήσει κανένας, χάρη στη μαγική αγκαλιά του μικρού της ξωτικού.
Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα και, το καλύτερο από όλα, το αληθινό αυτό παραμύθι συνεχίζεται και μαζί με το ξωτικό που μεγαλώνει, μεγαλώνει και η δύναμη της αγκαλιάς του.
Από τη Γωγώ Καρκάνη
