«Ευγενία θέλω να κάνουμε μια κουβέντα από μαμά προς μαμά» έλεγε το SMS που της έστειλα αυθόρμητα ένα απόγευμα και η απάντησή της ήταν άμεση και γλυκιά, όπως είναι και η ίδια. «Μυρτώ μου, ραντεβού το Σάββατο στις 11.00». Προετοιμάστηκα αρκετά για αυτή τη συνέντευξη καθώς κατάγομαι από τις Σπέτσες και το νησί αυτό το λατρεύω. Η κουβέντα με την Ευγενία Φραγγιά, πιθανή μέλλουσα Δήμαρχο του νησιού με τον Συνδυασμό Βήματα μπροστά για τις Σπέτσες είναι από μόνη της μια πρόκληση, πόσο μάλλον φέτος που το νησί πέρασε ένα από τα πιο δύσκολα καλοκαίρια του.
Διακοπές νερού, διακοπές ρεύματος, καμία τήρηση του δακτυλίου για τα μηχανάκια, έλλειψη γιατρού, οι μπλε κάδοι είναι απλώς διακοσμητικοί και το νησί -το παραδέχονται ντόπιοι και τουρίστες- είναι εμφανώς παραμελημένο.
Η Ευγενία φτάνει νωρίτερα στο ραντεβού μας, μαζί με την οικογένειά της. Είναι μαμά μιας 10χρονης κόρης και ενός μπέμπη που έγινε πριν λίγες ημέρες 9 μηνών. Βέρα Σπετσιώτισσα συνδέεται οικογενειακά με τις υδροφόρες, τα καράβια που φέρνουν πόσιμο νερό στο νησί και αναπόφευκτα δέχεται -άλλοτε ευθέως και άλλοτε εμμέσως- κατηγορίες για τα προβλήματα του νερού.
Κάθομαι στο τραπέζι μας στο Bikini, σε ένα από τα ομορφότερα σημεία του νησιού, ανοίγω το laptopμου και παραγγέλνω τον καφέ μου. «Έρχομαι» μου λέει, γιατί για να φτάσει στο τραπέζι μας χαιρετάει όλο γλυκύτητα πάνω από το μισό μαγαζί. Τους ξέρει όλους με τα ονόματά τους, τους αγκαλιάζει εγκάρδια και προλαβαίνει να ακούσει και κάποιο μικρό παράπονο. Το μυαλό της τρέχει, φαίνεται πως οτιδήποτε ακούει το καταγράφει και θα το επεξεργαστεί άμεσα.
«Μυρτώ» με προλαβαίνει μόλις κάθεται στο τραπέζι μας. «Τον βασικό κορμό των προβλημάτων μας τον ξέρουμε πολύ καλά. Τον ζούμε. Οι Σπέτσες αυτή τη στιγμή θέλουν νιάτα και καινοτόμες ιδέες».
«Ήταν ένα κακό καλοκαίρι για τις Σπέτσες», της λέω χωρίς να βάλω ερωτηματικό. Είναι δυστυχώς διαπίστωση.
«Ήταν ένα ΠΟΛΥ δύσκολο καλοκαίρι» απαντά αμέσως αναγνωρίζοντας όλα τα προβλήματα αλλά πάντα με αυτό το ξεχωριστό χαμόγελο που έχει. Ένα χαμόγελο γεμάτο κατανόηση, φροντίδα και ζεστασιά. «Το φαινόμενο της λειψυδρίας μάς έχει κουράσει εδώ και έναν χρόνο. Ντόπιοι, τουρίστες και επιχειρηματίες έχουν φτάσει στα όριά τους» μου λέει. «Γι’ αυτό είμαι τόσο αποφασισμένη. Γιατί με έχουν ταυτίσει άδικα με το πρόβλημα του νερού καθώς από το 1984 που γεννήθηκα ο παππούς μου -που έχει φύγει από τη ζωή- ξεκίνησε τη συνεργασία του νερού με τον Δήμο. Οι καταστάσεις όμως έχουν αλλάξει, το ίδιο και οι ανάγκες των Σπετσών. Έτσι όταν ξεκινάς να θες να ανοίγεις τις πόρτες σου σαν οικοδεσπότης στους τουρίστες, τους επιχειρηματίες και τις οικοδομές, και επιζητάς ανάπτυξη σε όλους τους τομείς, τότε θα πρέπει ως Δήμος να αναπτύσσεσαι πριν από εκείνους για εκείνους».
«Καταλαβαίνω δηλαδή, πως είσαι αποφασισμένη να κάνεις αφαλάτωση;»
«Δεν είμαι απλά αποφασισμένη. Θα κάνω αφαλάτωση. Έχω ξεκινήσει ήδη όλες τις διαδικασίες και έχουμε μπροστά μας δύο ενδεχόμενα. Μια κεντρική μονάδα αφαλάτωσης με πολλά κυβικά ημερησίως ή δύο μικρότερες κινητές μονάδες αφαλάτωσης που θα δίνουν μαζί τα κυβικά που μας λείπουν. Αυτές οι δύο λύσεις υπερκαλύπτουν τις ανάγκες του νησιού μας και σε συνδυασμό με τις υδροφόρες που θα παραμείνουν θα καλύπτουν τις ολοένα και αυξανόμενες ανάγκες του νησιού. Θα λειτουργήσουν δηλαδή συνδυαστικά οι μονάδες αφαλάτωσης και οι υδροφόρες, όπως συμβαίνει και στον Πόρο».
«Αλλάζει η εποχή, αλλάζουν και οι ανάγκες» μου λέει και νιώθω πως μετράει αντίστροφα μέχρι την ημέρα των εκλογών. Το βλέπω ξεκάθαρα. Βράζει μέσα της, δεν μπορεί να περιμένει μέχρι να της αναθέσουν οι Σπετσιώτες και οι Σπετσιώτισσες την ευθύνη να αναλάβει δράση.
Ανοίγει το κινητό της και μου δείχνει τις αιτήσεις προς την Περιφέρεια. Τις μελέτες, τα mails, όλα οργανωμένα. Τα έχει προχωρήσει ώστε αν εκλεγεί, να τρέξει τα πάντα με ταχείς ρυθμούς. Από την κουβέντα μας καταλαβαίνω πως θα προχωρήσει πρώτα με τις δύο μικρές μονάδες αφαλάτωσης και θα ακολουθήσει η μεγάλη που θα είναι και μόνιμη. «Μέχρι το Πάσχα οι δύο μικρές θα είναι έτοιμες» με προλαβαίνει. «Δεν θα κατέβαινα υποψήφια για να αφήσω το νησί μου άνυδρο και να με βρίζει όλος ο κόσμος υποστηρίζοντας ότι εξυπηρετώ συμφέροντα της οικογένειας. Είμαι εδώ για το συμφέρον των Σπετσών».
Με κοινό παρονομαστή πως είμαστε και οι δύο μαμάδες και Σπετσιώτισσες, της συζητάω το πρόβλημα των νέων γονέων με μωρά στο νησί. Η ζωή χωρίς νερό με μωρό είναι σχεδόν αδύνατη. «Το ξέρω Μυρτώ και λυπάμαι πολύ για τη φετινή ταλαιπωρία, όμως είμαι έτοιμη να πάρω το πολιτικό κόστος. Μέχρι τον Μάρτιο του 2022 δεν είχαμε τόσο έντονο πρόβλημα, φέτος έγινε πραγματικά επιτακτικό. Οι ανάγκες του νησιού αλλάζουν και γι’αυτό θα αλλάξουμε και εμείς».
«Όμως και ο δακτύλιος δεν τηρείται. Εγώ που έχω μεγαλύτερα παιδιά πλέον φοβάμαι να πάμε αυτή την υπέροχη απογευματινή βόλτα με τα ποδήλατα. Γιατί δεν υπάρχει αστυνόμευση; Τι θα κάνεις για να οριοθετήσεις αυτή την κατάσταση;»
«Έχουμε έτοιμη την πρώτη φάση μιας μελέτης από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και εδώ θα χρειαστούμε και βοήθεια από την Κεντρική Διοίκηση. Θα διεκδικήσω περισσότερες θέσεις στην Αστυνομία ώστε να μπορέσω να τοποθετήσω σε 6 καθοριστικά σημεία του νησιού (σ.σ. στις βασικές εισόδους του δακτυλίου) αστυνόμους και θα προσπαθήσω να επαναφέρω τη Δημοτική Αστυνομία ώστε να γίνει συνήθεια στον Σπετσιώτη και μάθημα στον τουρίστα. Ο δακτύλιος θα πρέπει να τηρείται ευλαβικά και θα το καταφέρουμε. Θα ξαναβαφτεί ακόμα και η λευκή γραμμή πάνω από τον δρόμο που ενώνει την Ντάπια με το Παλιό Λιμάνι και θα επικοινωνηθεί στους τουρίστες πως αρκεί να την ακολουθήσουν για να μη χαθούν!».
«Ξέρεις» της λέω πως «για εμένα το πιο σημαντικό ζήτημα στο νησί είναι η έλλειψη γιατρού. Με βάση το επίσημο site του Δήμου το Ιατρείο ενός νησιού με τόσους χιλιάδες μόνιμους κατοίκους και ακόμα περισσότερους τουρίστες κατά τους θερινούς μήνες λειτουργεί με πρωτοφανές 6ωρο ωράριο, μόνο τις καθημερινές από τις 8.00 το πρωί ως τις 2.00 το μεσημέρι. Ανήκουστο. Την προσωπική μου εμπειρία τη γνωρίζεις και δεν θα την αναφέρω ξανά, όμως το νησί χρειάζεται σήμερα κιόλας κι άλλο γιατρό».
«Σε καταλαβαίνω απόλυτα, όταν μπήκα για πρώτη φορά στο Κέντρο Υγείας ως Αντιδήμαρχος, ένιωσα απογοήτευση. Όμως ο κύριος Ποταμιάνος το ανέλαβε και αυτό. Άλλαξε αμέσως το χαλασμένο δάπεδο όλου του ιατρείου. Και, μάλιστα, την παιδική αίθουσα την έφτιαξε με χρώματα που αρέσουν στα παιδιά. Ξέρεις έχουμε 700 παιδιά στο νησί και είναι χρέος μας να τα προσέξουμε. Έκανα αμέσως κινήσεις και προκηρύχθηκε θέση ώστε να έρθει παιδίατρος. Όμως δεν την κάλυψε κανείς και η θέση έκλεισε… Με τεράστιους αγώνες καταφέραμε με τον κ. Θάνο Πλεύρη, κατόπιν επισκέψεως του Δημάρχου και δική μου, να μας μεταφέρει στη 2ηΥγειονομική Περιφέρεια και όχι στην 6η και έτσι να μπούμε στην Περιφέρεια του Πειραιά, κάτι που καταφέραμε. Παράλληλα, μεγάλη βοήθεια στα ιατρικά θέματα και συγκεκριμένα στη μεταφορά μας στη 2 ΥΠΕ έδωσε από πλευράς του ιδιαιτέρως, ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου ο κύριος Αθανάσιος Λαμπρόπουλος. Ζητήσαμε να έχουμε μόνιμη νοσηλεύτρια και το καταφέραμε και αυτό. Μάλιστα η νοσηλεύτρια έμεινε στις Σπέτσες καθ' όλη την περίοδο της πανδημίας. Εγώ προσωπικά ζήτησα να ανοίξει άμεσα θέση Γενικού Ιατρού – Παθολόγου που θα καλύπτει έξτρα ώρες στο Κέντρο Υγείας αλλά και να ανοίξει ξανά η θέση του Παιδιάτρου μήπως και υπάρξει ενδιαφέρον από κάποιον Παιδίατρο αυτή τη φορά».
«Στη δική μου περίπτωση, η γιατρός δεν δέχτηκε να επιβιβαστεί στο ελικόπτερο για αεροδιακομιδή και πρόσφατα διάβασα στο Spetses Voice πως δεν προσγειώνονται πλέον ελικόπτερα του ΕΚΑΒ στο νησί. Τι συμβαίνει τελικά Ευγενία, γιατί εγώ προσωπικά τρέμω», της λέω καθώς οι ιστορίες για ιατρικά περιστατικά στο νησί μας που δεν καταφέραμε να τα διαχειριστούμε όπως θα έπρεπε, θα γέμιζαν πολύτομη συλλογή βιβλίων.
«Άκουσέ με, αν χρειαστεί να προσγειωθεί ελικόπτερο θα προσγειωθεί. Αν εκλεγούμε, έχω ήδη πάρει προσφορά από ασφαλιστική εταιρία που θα μπορεί από το Άργος σε μια ώρα να βρίσκεται στην Κόστα καθώς διαθέτει 40 ασθενοφόρα, ενώ έχει και 4 ελικόπτερα που θα είναι στη διάθεση των Σπετσιωτών. Ταυτόχρονα θα έχουμε και γραμμή άμεσης ανάγκης όπου τόσο ο Σπετσιώτης όσο και ο τουρίστας θα έχουν τη δυνατότητα να καλέσουν την υπηρεσία. Ο Δήμος θα πληρώνει 35.000 ευρώ ετησίως για αυτό αλλά είναι ένα κονδύλι που θα διαθέσουμε με την καρδιά μας. Σε καμία περίπτωση φυσικά δεν ξεχνάμε τους ανθρώπους που τόσα χρόνια ως εθελοντές βοήθησαν με κόπο και αγώνα όσους είχαν ανάγκη με διακομιδές. Αυτοί οι άνθρωποι θα συνεχίσουν το έργο τους με τα ασθενοφόρα του Δήμου μας».
«Μυρτώ» μου λέει και σφίγγει τη γροθιά της «έρχομαι να λύσω τα προβλήματα, κατάφερα ήδη πολλά στις αρμοδιότητές μου από το 2019, έλυσα πολλά θέματα. Με τα 250 ευρώ που εισηγήθηκα μπορούμε και δίνουμε πλέον επίδομα σίτισης σε όλους τους καθηγητές, γιατρούς και δημοσίους υπαλλήλους που υπηρετούν στο νησί μας. Είναι μεγάλη ανάσα τα 250 ευρώ στον μισθό που παίρνουν. Αλλάξαμε το τοπίο στην κοινωνική αλληλεγγύη. Παλαιότερα, «κοινωνική αλληλεγγύη» εννοούσαμε να πηγαίνουμε με ένα τρίκυκλο τσάντες με πράγματα στους άπορους κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα. Πλέον με την πολύτιμη συνδρομή της κ. Παρασκευής Στόφιλα -που είναι και εκείνο στο ψηφοδέλτιό μας- φτιάξαμε τις κοινωνικές δομές των Σπετσών και έτσι κάθε μήνα ο Σπετσιώτης και η Σπετσιώτισσα που έχει ανάγκη, πηγαίνει στο Κοινωνικό Παντοπωλείο και στο Κοινωνικό Φαρμακείο και παίρνει τα αγαθά που του δίνονται για να μπορεί να είναι πιο δυνατός. Με τον κ. Αντώνη Βορδώνη φέραμε το Hollywood στις Σπέτσες και ο τόπος μας έφτασε στην άλλη άκρη του κόσμου. Αυτήν τη στιγμή κάνουμε την επέκταση στον ήδη υπάρχοντα και ανακαινισμένο παιδικό σταθμό, για να φιλοξενήσει πάλι 43 παιδιά και όχι 25 και άμεσος στόχος μας είναι να λειτουργήσει και τμήμα για μωρά ηλικίας από 10 μηνών».
Είναι τόσα τα θέματα που συζητάμε που δεν ξέρω πού να τη σταματήσω και πού να την αφήσω να μου πει κι άλλα. Ένας χείμαρρος πληροφοριών, ιδεών και ενέργειας είναι η Ευγενία.
«Σε ικετεύω πες μου πως δεν θα ξαναπετάξω πλαστικό μπουκάλι στα σκουπίδια» της λέω γιατί μου είναι αδύνατο να συμφιλιωθώ με την ιδέα πως οι Σπέτσες, «το διαμάντι του Αργοσαρωνικού», «το νησί της Επανάστασης» και όλα τα άλλα όμορφα που γράφονται για εκείνες, δεν έχουν σύστημα ανακύκλωσης. Τραγικό…
«Δεν θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου» μου λέει και κατεβάζει λίγο τα μάτια της. «Παραμελήσαμε κάποια πράγματα. Και δεν πορευτήκαμε με τις ανάγκες τις εποχής. Η Ιδιωτικοποίηση των απορριμμάτων είναι άμεση προτεραιότητά μου. Μιμούμαστε όλους τους πρότυπους δήμους και μπορούμε να γίνουμε ένας από αυτούς. Είναι δέσμευση πως θα κρατήσουμε όλο το προσωπικό που εργάζεται στην καθαριότητα, αλλά παράλληλα θα τρέξει και η ιδιωτικοποίηση, ώστε να γίνουν όλες οι απαραίτητες αλλαγές. Το καλοκαίρι του 2024 όλα θα λειτουργούν ρολόι» δεσμεύεται.
«Θα γίνουν και άλλες αλλαγές υπέρ της ασφάλειας των παιδιών μας; Για παράδειγμα όλο το ρέμμα που κατεβαίνει στον Άγιο Μάμμα είναι χωρίς κάγκελο…» της λέω και τρέμω στη σκέψη πως εκεί δίπλα κάνουν ποδήλατο εκατοντάδες παιδιά κάθε μέρα.
«Είμαστε ανοιχτοί προς το κοινό. Θα είμαι εδώ 24 ώρες το 24ωρο να ακούω οποιαδήποτε ιδέα και κριτική από τον Σπετσιώτη ή τον τουρίστα. Αυτές οι προτάσεις θα μας κάνουν καλύτερους. Και θα προχωρήσουμε και το Ναυτικό Μουσείο, ένα Μουσείο στο κέντρο της Ντάπιας που θα προβάλει την ιστορία μας. Ξέρεις. έχουμε τη δική μας σελίδα στην ιστορία και τη δική μας μοναδική σημαία».
Όσο μιλάμε ο γιος της είναι στην αγκαλιά του μπαμπά του και εκείνη ενώ είναι πλήρως αφοσιωμένη στην κουβέντα μας, του ρίχνει κλεφτές τρυφερές ματιές. Το κινητό της χτυπάει ασταμάτητα και το σηκώνει όλες τις φορές μήπως είναι κάτι επείγον. Στα μάτια μου είναι μια γυναίκα που έχει βρει τον τρόπο να τρέχει «κατοστάρια» σε δέκα διαφορετικούς ρόλους. Μαμά, πολιτικός, σύζυγος, φίλη, γυναίκα.
«Έχω πάρει πάρα πολλή αγάπη από τους συμπολίτες μου» μου λέει προβλέποντας σχεδόν την ερώτηση που θα της έκανα σχετικά με τον χρόνο και το αν τελικά προλαβαίνει ειδικά όσο πλησιάζουν οι εκλογές να βλέπει τα παιδιά της. «Θεωρώ χρέος μου από τον θεσμικό ρόλο που υπηρετώ αλλά και έξω από τον ρόλο να είμαι πάντα «εκεί». Το τηλέφωνό μου δεν έκλεισε ποτέ. Αυτά τα χρόνια είχα και την ευθύνη του ασθενοφόρου οπότε καταλαβαίνεις πως δεν υπάρχει λεπτό ανεμελιάς».
«Τα παιδιά σου πότε τα βλέπεις;» αναρωτιέμαι.
«Τα παιδιά μου φροντίζω να τα βλέπω τα απογεύματα αφού τελειώσω τη δουλειά. Περνάω χρόνο μαζί τους, κάνουμε βόλτες, περιπάτους, πηγαίνουμε σε δραστηριότητες και φυσικά έχουμε και το μωρό που είναι η νέα μας πραγματικότητα».
«Τι έμαθες από τους γονείς σου που θέλεις να μεταλαμπαδεύσεις και στα δικά σου παιδιά;».
«Ο πατέρας μου με έμαθε να αγαπώ τη θάλασσα και να βουτάω στα βαθιά με μια ανάσα. Να σέβομαι όλους τους ανθρώπους και να τους αγαπώ. Η μάνα μου με έμαθε να καλημερίζω όλον τον κόσμο, να τον ακούω και να τον βοηθάω σε ό,τι είναι εφικτό και υλοποιήσιμο».
Την πιο δύσκολη ερώτηση που κάνω συχνά και στον εαυτό μου, τη φύλαξα για το τέλος. «Τι θα ήθελες να αισθάνονται τα παιδιά σου για εσένα όταν μεγαλώσουν».
«Θέλω να πουν πως» κομπιάζει λίγο «πως άξιζε που έλειπε η μαμά», μου λέει, και δεν ξέρει πόσο την καταλαβαίνω. Αυτές οι εργαζόμενες μάνες, πόσο δύσκολο έργο επιτελούν και με πόσες ενοχές προσπαθούν να συμφιλιωθούν. «Θέλω να είναι περήφανα για τη μαμά τους και να ξέρουν πως με θάρρος μπορούν να κάνουν αλλαγές στον τόπο τους. Θέλω να ξέρουν πως όταν έχεις θέληση μπορείς να πετύχεις τα πάντα».
Μας πιάνουν δάκρυα και τις δύο και αλλάζω θέμα. Ας πάμε σε άλλο στιλ ερωτήσεων!
Αν οι Σπέτσες ήταν λουλούδι ποιο θα ήταν;
Θα ήταν κυκλάμινο. Σαν κι αυτά που βγαίνουν το φθινόπωρο στο νησί μας. Μικρά αλλά πολλά μαζί ενωμένα. Κι όποιος αέρας κι αν φυσήξει δεν τα ρίχνει κάτω. Και στρώνουν μωβ χαλιά και απλώνονται στα βουνά μας…
Αν οι Σπέτσες ήταν τραγούδι ποιο θα ήταν;
«Βίρα τις άγκυρες στο Μάγια 4, πάμε να αράξουμε στις Σπέτσες ύστερα».
Αν οι Σπέτσες ήταν φαγητό ποιο θα ήταν;
Το α λα σπετσιώτα φυσικά, όπως το έφτιαχναν οι πρόγονοί μας!
Αν οι Σπέτσες ήταν χρώμα ποιο θα ήταν;
Το μπλε και το κόκκινο μαζί.
Αν οι Σπέτσες ήταν άρωμα ποιο θα ήταν;
Το άρωμα από το θρούμπι που βγαίνει στα βουνά μας.
Αν οι Σπέτσες ήταν συναίσθημα ποιο θα ήταν;
Συγκίνηση. Και θάρρος. Η αυταπάρνηση.
Βγάζω ένα ακόμα χαρτομάντηλο γιατί όταν μου λέει τη λέξη "αυταπάρνηση" η φωνή της σπάει. Η συνέντευξή μας κλείνει με δάκρυα. «Τον αγαπώ τον τόπο μου και θα τον υποστηρίξω. Είναι προσωπικό μου στοίχημα. Έχω αγνά συναισθήματα Μυρτώ, αυτά τα συναισθήματα τρέφω πάνω από όλα τα χρηματικά πολιτικά συμφέροντα. Είμαι Σπετσιώτισσα με πάθος για τον τόπο μου».
Κοιτάζω το ψηφοδέλτιο όπως έχει διαμορφωθεί ως σήμερα. Βλέπω πολλούς νέους με όραμα και ακούραστη διάθεση αλλά και παλαιότερους Σπετσιώτες που θα προσφέρουν απλόχερα τη γνώση και την εμπειρία τους. Δεν παίρνω θέση πολιτική με αυτή τη συνέντευξη, όμως εύχομαι να κατάφερα να σας γνωρίσω λίγο καλύτερα την Ευγενία. Αυτή τη δυναμική Σπετσιώτισσα, μαμά, γυναίκα που με κοίταξε στα μάτια και μου ορκίστηκε πως το καλοκαίρι του 2024 δεν θα μοιάζει με το φετινό.
Καλή επιτυχία σε όλους τους υποψηφίους, είμαι σίγουρη πως όλοι θα αγωνιστούν για το καλό του νησιού μας.
Με αγάπη,
Μυρτώ
