Η πρώτη γυναίκα -και μάλιστα έγχρωμη- αντιπρόεδρος της Αμερικής, παιδί μεταναστών από την Τζαμάικα και την Ινδία, μια γυναίκα που όπως δήλωσε ο Μπάιντεν τον περασμένο Αύγουστο "η προσωπική ιστορία της είναι η ιστορία της Αμερικής", εκφώνησε το Σάββατο έναν ιστορικό λόγο που έγινε viral και μίλησε στην καρδιά κάθε γονιού. Και υπάρχει λόγος.
Το όνομά της, Καμάλα, σημαίνει λωτός, και ο συνειρμός μας οδηγεί αυτόματα στον μυθικό καρπό της λήθης. Η Καμάλα Χάρις όμως, όχι μόνο δεν ξέχασε αλλά φρόντισε να θυμίσει και σε εμάς όλες εκείνες τις γυναίκες που αγωνίστηκαν πριν από εκείνη, για εκείνη αλλά και για όλες εμάς. "Ασιάτισσες, λευκές, Λατίνες, αυτόχθονες Αμερικανές που σε όλη την ιστορία του έθνους άνοιξαν τον δρόμο γι' αυτή τη στιγμή απόψε. Γυναίκες που αγωνίστηκαν και θυσίασαν τόσα πολλά για την ισότητα, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη για όλους, συμπεριλαμβανομένων των Μαύρων γυναικών, οι οποίες συχνά παραβλέπονται, αλλά αποδεικνύουν ότι είναι η ραχοκοκαλιά της δημοκρατίας μας. Απόψε αναλογίζομαι τον αγώνα, την αποφασιστικότητά τους, τη δύναμη του οράματός τους -να δουν και πέρα από αυτό που συμβαίνει – στέκομαι στους ώμους τους".
Προηγουμένως βέβαια, είχε ήδη αναφερθεί στη μητέρα της “που είναι η κυρίως υπεύθυνη για την παρουσία μου εδώ απόψε, Shyamala Gopalan Harris. Όταν ήρθε εδώ από την Ινδία σε ηλικία 19 ετών, ίσως δεν είχε φανταστεί αυτή τη στιγμή. Αλλά πίστευε τόσο βαθιά σε μια Αμερική όπου μια στιγμή σαν αυτή είναι δυνατή.” Αυτή την πεποίθηση την πέρασε και στην ίδια, κι έτσι η Καμάλα σε όλη τη μέχρι τώρα ζωή της, χάρη στη δύναμη και το πολιτισμικό της dna, καταρρίπτει ένα προς ένα τα κοινωνικά στερεότυπα και δεν ανέχεται να ανακόψει την πορεία της κανένα “πάτωμα με κόλλα”, αλλά ούτε να την εμποδίσει κανένα “γυάλινο ταβάνι”. Εφόσον τα κατάφερε η ίδια, λοιπόν, μπορούν κι άλλες. Άλλωστε, το δήλωσε ρητά:
"Αλλά ακόμα κι αν και είμαι η πρώτη γυναίκα σε αυτό το γραφείο δεν θα είμαι η τελευταία. Γιατί κάθε μικρό κορίτσι που παρακολουθεί αυτή τη στιγμή βλέπει πως αυτή είναι μια χώρα ευκαιριών. Και στα παιδιά της χώρας μας ανεξαρτήτως φύλου η χώρα στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα: Ονειρευτείτε με φιλοδοξία, ηγηθείτε με σιγουριά, και δείτε τον εαυτό σας με ένα τρόπο που οι άλλοι δεν βλέπουν, απλώς επειδή δεν έχουν ξαναδεί κάτι τέτοιο. Κι εμείς θα σας χειροκροτούμε σε κάθε βήμα".
Σε μια στιγμή πανηγυρισμού κι ενώ την παρακολουθούσε ολόκληρος ο πλανήτης, η Καμάλα εξέφρασε την ευχή, το όνειρο αλλά και την προτροπή κάθε μάνας προς το παιδί της. Γιατί όσο κι αν ζούμε σε μια κοινωνία άνισων ευκαιριών, με ψαλίδες που όλο ανοίγουν και συνθήκες που γίνονται ολοένα και πιο δύσκολες, κάθε μάνα -και κάθε γονιός- θέλει να ελπίζει για το παιδί της το καλύτερο. Γι' αυτό και προσπαθεί να του προσφέρει τα εφόδια να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει όσο πιο μακριά γίνεται. Να το κάνει να νιώσει όπως νιώθει κι η ίδια γι' αυτό: Ότι μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Γι' αυτό και το προτρέπει να ονειρεύεται χωρίς όρια. Να πιστεύει στον εαυτό του. Να βάζει υψηλούς στόχους. Να πασχίζει γι' αυτό που φαίνεται ακατόρθωτο. Να ζήσει τη ζωή που του αξίζει. Και γι' αυτό αμύνεται σαν ύαινα, κάθε φορά που μπαίνει κάποιο εμπόδιο στον δρόμο του αλλά και ανακουφίζεται, όταν γνωρίζει πως η εξουσία βρίσκεται στα χέρια ανθρώπων που συμμερίζονται αυτές της τις αγωνίες. Και είναι μερικοί λόγοι όπως αυτοί, φωτεινές εξαιρέσεις, που επιτρέπουν στις μαμάδες πραγματικά να ελπίζουν το καλύτερο για τα παιδιά τους, και γιατί όχι, να ονειρεύονται έστω στα κρυφά, πως τα παιδιά τους κάποια μέρα θα πετύχουν και θα εκφωνήσουν έναν λόγο στον οποίο θα τις ευχαριστούν και δημόσια, όπως η Καμάλα τη μητέρα της.
