Τους μοιράζουν ασταμάτητα σοκολάτες, γλυκά, καραμέλες, τους κουραμπιέδες που έφτιαξαν μαζί και δώρα. Δώρα, δώρα, και πάλι δώρα. Όμως, τελικά, γιατί να μπω ανάμεσα σε αυτήν τη μαγική σχέση; Ειδικά τώρα που έρχονται Χριστούγεννα!
Tον πρώτο καιρό αντιδρούσα πολύ. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά έφτασα στο σημείο να πω ψέματα στη μαμά μου (εύχομαι να μη διαβάζει τώρα αυτό το άρθρο) πως η κόρη μου είχε ανεβασμένα επίπεδα στις εξετάσεις αίματος από τη ζάχαρη που κατανάλωνε. Επιχειρηματολόγησα, τσακώθηκα, έθεσα όρους και προϋποθέσεις για την επίσκεψη στο σπίτι της γιαγιάς, πέταξα παραδειγματικά στα σκουπίδια τις σοκολάτες που έκρυβε στο ντουλάπι και επιχειρηματολόγησα ξανά με σθένος και δυναμισμό Μπουμπουλίνας.
Μέχρι που πάγωσα λίγο τον χρόνο και πήρα απόσταση από τα πράγματα.
Γιατί αγαπούν τα παιδιά τόσο πολύ τις γιαγιάδες και τους παππούδες; Όχι για τις σοκολάτες και τις καραμέλες, αλλά για τον συμβολισμό που κρύβεται πίσω από αυτήν τη κίνηση. Στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού όλα επιτρέπονται. Οι αυστηροί κανόνες μπαίνουν σε pause και οι σκανταλιές αποτελούν μέρος μιας ημερήσιας διάταξης. Στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού επικρατεί ένα μοναδικό αίσθημα ασφάλειας, ζεστασιάς και ευτυχίας. Το μαγικό ντουλάπι εκεί ψηλά είναι πάντα γεμάτο με «θησαυρούς» και η τηλεόραση μπορεί να μείνει ανοιχτή λίγο ακόμα. Άλλωστε, ποιος κοιτάει το ρολόι για τον ύπνο;
Οι «χάρες» είναι μέρος του job description τους και το απίστευτο είναι πως οι άνθρωποι αυτοί, που όταν ήταν μόνο γονείς ήταν δύο εντελώς διαφορετικές περσόνες, σήμερα είναι γιαγιά και παππούς, και εσύ, το παιδί τους, «δεν ξέρεις από αυτά», οπότε καλά θα κάνεις «να κάτσεις στην άκρη».
Μα κάτσε στην άκρη και απόλαυσέ το! Είσαι τυχερή που έχεις τους γονείς σου υγιείς και δυνατούς, και τα Χριστούγεννα είναι η πιο όμορφη στιγμή για να τους αφήσεις να κα(λ/κ)ομάθουν το παιδί σου (διάλεξε εσύ το σύμφωνο που θα βάλεις).
Γράφω αυτό το άρθρο γιατί εγώ πρόλαβα τον λατρεμένο μου παππού ως τα τρία μου χρόνια και τη γιαγιά μου την έζησα λίγο παραπάνω, αλλά με πολύ έκδηλα τα συμπτώματα του Αλτσχάιμερ, άρα δεν έχω πολλές γλυκές αναμνήσεις. Πιέζω το μυαλό μου να θυμηθώ και η καρδιά μου γεμίζει ζεστασιά όταν βλέπω τον παππού μου να μου δίνει κρυφά από τη μαμά μια –τεράστια στα μάτια μου, ήμουν μόλις τριών– ΙΟΝ γάλακτος και να μου λέει να μην τον μαρτυρήσω. Θυμάμαι το βλέμμα του ακριβώς, σαν να τον βλέπω μπροστά μου. Και ήμουν μόλις τριών... Πόσο πολύ με είχε αγγίξει η αγάπη του...
Αν τους έχετε και αν κάνουν όλες τις χάρες στα παιδιά σας, αφήστε τους! Ξέρω πως πολλοί ψυχολόγοι θα διαφωνήσουν μαζί μου, όμως εγώ μοιράζομαι μαζί σας όλα όσα σκέφτομαι και είμαι σίγουρη πως δεν θα το μετανιώσετε.
Αφήστε τους να μοιραστούν, να κάνουν σκανταλιές μαζί με τα εγγόνια τους, να σας κρατήσουν και κάποια «μυστικά»! Αφήστε τους να ζήσουν τη μαγεία... το έχουν ανάγκη και οι δύο πλευρές, και φυσικά τόσο οι παππούδες και οι γιαγιάδες όσο και τα εγγόνια θα βγουν σημαντικά κερδισμένοι από αυτή την τόσο ιδιαίτερη σχέση...
Μην μπαίνετε στη μέση... Απλώς παρατηρήστε αυτήν τη μοναδική αλληλεπίδραση και απολαύστε τη! Είναι ευλογία...
Λίγη παραπάνω σοκολάτα δεν πείραξε κανέναν...
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο 6ο τεύχος του BOOM που μπορείτε να διαβάσετε online πατώντας επάνω στο εξώφυλλο!
