Προσπαθώ να δω τον εαυτό μου «απέξω». Σαν παρατηρητής. Το πρωί ξυπνάω και με βήμα ταχύ πηγαίνω στα δωμάτια των παιδιών μου να τα ξυπνήσω. Κοιτάω το ρολόι μου. Πάλι αργήσαμε. «Αγάπη μου ξύπνα πρέπει να πάμε σχολείο». Προστακτική και το πρώτο «πρέπει» της ημέρας μας. «Μαμά νυστάζω, πάρε με μία αγκαλίτσα να μου κάνεις πλατούλες». Κάθομαι στο κρεβάτι του Οδυσσέα και το χέρι μου τον χαϊδεύει μηχανικά. «Ιριανούλα μου ξύπνα μωρό μου» φωνάζω και ακούω τη Ριρή να νιαουρίζει σαν νεογέννητο γατάκι. Ανοίγω τα παντζούρια και βλέπω και τα δύο να κρύβουν τα ματάκια τους. Ούτε εγώ έχω χορτάσει ύπνο αλλά έχω ήδη μπει σε mode δουλειάς. Ετοιμάζω πρωινά, μαζεύω σεντόνια και συνεχίζω. «Παιδάκια πιο γρήγορα φάτε, δεν θα προλάβουμε». Τα ντύνω σχεδόν άγαρμπα, στριμώχνω ποδαράκια στα παπούτσια, κλείνω κουμπιά τζιν πιέζοντας κοιλίτσες και ταυτόχρονα χαϊδεύω μαλλάκια έτσι για ξεκάρφωμα.
Εκείνα στο σχολείο, εγώ στη δουλειά.
Το μυαλό μου είναι μονίμως «εκεί» όμως η δουλειά είναι μία καθημερινή δοκιμασία της μητρικής αντοχής. Πώς να αποδώσεις όταν ξέρεις ότι δεν προβλέπεται στιγμή ξεκούρασης για τους επόμενους μήνες. Προσπαθείς. Δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό. Γυρίζω σπίτι αλαφιασμένη. Πετάω την τσάντα και ξεκινάμε το παιχνίδι. Νιώθω ότι θα πέσω κάτω όμως το «χαμόγελο της μάνας» σκεπάζει οποιοδήποτε τέτοιο ενδεχόμενο. Παίζουμε χωρίς αύριο. Κοιτάω το ρολόι. «Μωρά μου πρέπει να κάνουμε μπάνιο και να ξαπλώσουμε». «Μα… μαμά δεν σε είδαμε καθόλου» παραπονιέται ο Οδυσσέας «σέλω κι άλλο να παίτσουμε» λέει η Ιριάνα. Λίγες στιγμές πριν την κατάρρευση εκτοξεύονται μπάλες, lego, μπαλόνια, αυτοκινητάκια. Μπαίνουμε για μπάνιο. Πάλι οι κινήσεις είναι μηχανικές και μόνο στη θέα της φουσκωτής κοιλίτσας γίνεται ένα pause χαλαρότητας. «Μωρά μου, μου λείψατε». Καμία αντίδραση λεκτική αν και στα μάτια τους βλέπω το «και σε εμάς ρε μαμά…». Παράπονο και εκνευρισμός μαζί. Πυτζάμες, γάλα και ξάπλα.
Στριμωχνόμαστε όλοι στο κρεβάτι του Οδυσσέα, οι τρεις μας επάνω και ο Τάσος στο πάτωμα να κρατάει τα χεράκια τους. Ένα σύμπλεγμα αστείο μα τόσο σπουδαίο.
Μία μέρα μόλις τελείωσε και πάλι δεν τη χάρηκα. Μα γιατί το κάνω αυτό σε εμένα; Δεν θέλω να δακρύσω μπροστά στα παιδιά μου, όμως ξαφνικά τους ορμάω, τα ζουμπάω, τα φιλάω, τα ρουφάω! Ρουφάω τη μωρουδίλα, την παιδικότητα, την ευτυχία, την ευλογία να είμαι η μαμά τους. Η δική τους μαμά. Τους ορκίζομαι πως αύριο θα είναι μια διαφορετική ημέρα. Το ορκίζομαι σε εμένα. Πιάνω τα χεράκια τους, τα μαγουλάκια τους, τις πλατούλες τους. Τρελαίνομαι.
Φέτος αποφάσισα να θέσω στον εαυτό μου αυτόν τον στόχο. Να ζήσω τις στιγμές μαζί τους και να μην αφήσω καμία μέρα να φύγει έτσι.
Τι λέτε; Θέλετε να θέσουμε μαζί αυτόν τον στόχο για το 2020;
