Από τη στιγμή που θα χτυπήσει το πρωινό ξυπνητήρι, τρέχεις όσο πιο γρήγορα μπορείς απ’ τη μία γραμμή τερματισμού στην άλλη. Από την προετοιμασία για το σχολείο, πριν χτυπήσει το πρώτο κουδούνι, μέχρι το γραφείο. Από τις επαγγελματικές προθεσμίες που πρέπει να προλάβεις μέσα στη μέρα, μέχρι την έγκαιρη επιστροφή στο σπίτι.
Και μετά αρχίζουν οι απογευματινοί αγώνες: Να μαγειρέψεις, να πας το παιδί σε εξωσχολικές δραστηριότητες, να το βοηθήσεις στη σχολική μελέτη. Να τακτοποιήσεις και δικές σου υποχρεώσεις – ένα τσεκάπ στον γιατρό το οποίο έχεις αμελήσει, μια ευχή στην κολλητή που έχει γενέθλια. Τις πιο πολυάσχολες μέρες, που είναι ίσως ο κανόνας, δεν προλαβαίνεις να πάρεις ανάσα, πόσο μάλλον να βρεις μια σφήνα για να στριμώξεις δικές σου απολαύσεις όπως ένα επεισόδιο της αγαπημένης σου τηλεοπτικής σειράς, έναν espresso παρέα με φίλους, ένα πρόγραμμα άσκησης.
Φαντάσου έναν ατελείωτο μαραθώνιο που αποτελείται από πολλά, διαδοχικά sprints. Έτσι μοιάζει η ζωή με ένα μικρό παιδί. Μέχρι να νυχτώσει, ολόκληρο το σώμα σου πονάει από την υπερπροσπάθεια. Αν όμως σε ρωτήσει κάποιος, όπως συνηθίζεται να γίνεται με αθλητές αντοχής, πού βρίσκεις τη δύναμη να συνεχίσεις, μπορείς να απαντήσεις: Υπάρχουν βράδια που χρειάζομαι μόνο ένα φιλί στο μάγουλο, την ώρα που το βάζω για ύπνο. Ένα χαμόγελο, ακόμα και μετά το ατελείωτο κλάμα. Μια ζωγραφιά, μαζί με την ατάκα «εδώ έχω ζωγραφίσει εσένα, μαμά», ενώ σου δείχνει μια όμορφη πριγκίπισσα (δεν έχει σημασία αν μετά από μια δύσκολη μέρα μοιάζω περισσότερο με την κακιά μάγισσα των παραμυθιών). Μια σφιχτή αγκαλιά από μικροσκοπικά χεράκια, κι ας μη φτάνουν, καλά-καλά, να τυλίξουν την πλάτη μου. Μια ατάκα που θα ζήλευε και ο καλύτερος κωμικός του κόσμου. Ένα τραγουδάκι με λεπτή φωνούλα – καθόλου δεν πειράζει αν είναι παράφωνο ή αν αυτοσχεδιάζει στους στίχους. Μια ιστορία που επινόησε εκείνο. Ένα μεγάλο όνειρο που μοιράζεται μαζί σου. Μια χορευτική φιγούρα που θα άξιζε να μπει στις πιο λαμπερές παραστάσεις του πλανήτη. Ένα δωράκι που έφτιαξε για εσένα, από μια χαρτοπετσέτα, ένα λουλούδι, μια κλωστή, ένα πετραδάκι που βρήκε στην αυλή. Ένα «σ’ αγαπώ, μαμά».
Όλα αυτά, θα απαντήσεις, με σχεδόν μαγικό τρόπο, διαγράφουν τις δοκιμασίες, το στρες, τους καβγάδες, τα προβλήματα, τις ανολοκλήρωτες υποχρεώσεις, τις αποτυχίες της ημέρας που άφησα πίσω μου. Με γεμίζουν με τόση δύναμη, ώστε νιώθω έτοιμη όχι απλώς να αντιμετωπίσω την επόμενη, αλλά να κατακτήσω τον κόσμο. Είναι το δικό μου χρυσό μετάλλιο.
