Parenthood

Μέχρι να γίνουμε γονείς, διαβάζουμε όλα αυτά τα άρθρα περί θετικής διαπαιδαγώγησης και οραματιζόμαστε τον μελλοντικό εαυτό μας ως μια μονίμως ψύχραιμη, χαμογελαστή μαμά, που αρκεί να ξεστομίσει τη «σωστή» ατάκα για να οδηγήσει τη συμπεριφορά του παιδιού της στην επιθυμητή κατεύθυ

Επιστρέφουμε στο σπίτι μετά από μια κουραστική ημέρα και ανακαλύπτουμε ότι το σαλόνι μας έχει μεταμορφωθεί σε ναρκοπέδιο με τουβλάκια. Ζητάμε από το παιδί μας, ήρεμα, να τα μαζέψει. (Κάνει ότι) δεν μας ακούει. Του το ξαναζητάμε, με λίγο πιο ανεβασμένους τόνους αυτήν τη φορά.

«Ω, ρε φίλε!»: Αυτή η φράση δεν ακούστηκε από ένα εφηβάκι, αλλά από τον οκτάχρονο γιο μου – και σαν να μην έφτανε αυτό, μια μαμά που ήταν κοντά σχολίασε: «Και ο δικός μου το λέει αυτό».    

Είμαστε στο πάρκο με το παιδί μας, όταν αρχίζει να πετάει παιχνίδια σε άλλα παιδιά και να τα σπρώχνει. Ίσως δεν αντισταθούμε στον πειρασμό να του βάλουμε τις φωνές, αλλά ξέρουμε ήδη ότι ένα ξέσπασμα με φωνές είναι λάθος.

Όταν σε έναν γάμο έρχονται τα παιδιά, δεν δυναμώνει μόνο η αγάπη αλλά και τα προβλήματα. Διαφωνίες για τον τρόπο ανατροφής τους, εξάντληση, στρες, οικογενειακά έξοδα είναι ανάμεσα στους παράγοντες που βάζουν σε ακόμα μεγαλύτερη δοκιμασία τη σχέση.

Αν κλείσουμε τα μάτια και σκεφτούμε ποιες εικόνες μάς φέρνει στο μυαλό η λέξη «οικογένεια», τότε σε μία από αυτές σίγουρα θα τη φανταστούμε συγκεντρωμένη γύρω από ένα τραπέζι.

Κάποτε ένας μπαμπάς μπλόγκερ περιέγραψε ένα πείραμα που έκανε: Αποφάσισε για μία μέρα να λέει στα παιδιά του «ναι» σε όλα - ή τουλάχιστον σε ό,τι δεν θα έβαζε σε κίνδυνο τη ζωή και την ακεραιότητά τους.

Εκείνα θέλουν να κοιμηθούν λίγο παραπάνω ή να κάνουν νάζια κι αγκαλιές, εσείς από την άλλη βιάζεστε να ετοιμαστείτε για να προλάβετε το σχολικό αλλά και να είστε συνεπείς στη δουλειά σας.