Μυρτώ Κάζη

Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, η γιαγιά μας, η μαμά μου, βρίσκεται στο νοσοκομείο. Μετράμε περίπου 25 ημέρες άγχους, ανείπωτης αγωνίας, αϋπνίας, αφαγίας και κλάματος. Κλάμα. Πολύ κλάμα. Προσωπικά, όπως φαντάζεστε, έχω κλάψει πολύ. Πάρα πολύ.

Σκέφτομαι πως η τελευταία φορά που έκανα κάτι με επίκεντρο εμένα ήταν η στιγμή της γέννησης του πρώτου μου παιδιού. Μέχρι τότε, κάπως ένιωθα «πρωταγωνίστρια» και μην παρεξηγήσετε τον όρο, προσδίδοντάς του χροιά εγωκεντρισμού.

Περνούν οι μέρες και όσο μαθαίνουμε τις ιστορίες των παιδιών που χάθηκαν είναι ακόμα πιο δύσκολο, έως αδύνατο, να διαχειριστούμε το πένθος. Γιατί μπορεί να μην ήταν δικά μας παιδιά, ήταν όμως παιδιά. Που είχαν μια μαμά και έναν μπαμπά.

Κι ενώ η τραγωδία στα Τέμπη εξελίσσεται, με τις κηδείες των παιδιών και των επιβατών να διαδέχονται η μία την άλλη, αν έπρεπε να σταθούμε σε ένα -και μοναδικό- φωτεινό σημείο είναι η επιλογή του 20χρονου Ανδρέα και του 18χρονου Άγγελου να παραμείνουν στον τόπο του δυστυχήματος και να σώσουν από τ

Από χθες δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω.

Η θρομβοφιλία μπορεί να είναι κληρονομική, μπορεί όμως να είναι και επίκτητη. Μπορεί να επηρεάσει την εγκυμοσύνη μιας γυναίκας, μπορεί και όχι. Μπορεί η mom-to-be να πρέπεινα κάνει αντιπηκτικές ενέσεις, αλλά μπορεί και όχι.

Αλήθειες και πραγματικότητες που θα ήθελα να γνωρίζετε, γιατί εμένα δεν μου τα είπε κανείς. Και ιδανικά θα ήθελα να ξέρω, να είμαι προετοιμασμένη!

Εξαιτίας της κακοκαιρίας "Barbara" επανήλθε η τηλεκπαίδευση στις περιοχές που δεν θα ανοίξουν τα σχολεία. Ευκαιρία λοιπόν να θυμηθούμε μερικά χρήσιμα tips. Γονείς, ψυχραιμία!