Είναι Σάββατο βράδυ και, κρατώντας στο ένα χέρι μου τον Οδυσσέα και στο άλλο τη Ριρή, βγαίνουμε από το Μέγαρο Μουσικής όπου έχουμε παρακολουθήσει τη «Χιονάτη» από το Μπαλέτο της Εθνικής Όπερας της Οδησσού. Στο διάλειμμα έχουμε μιλήσει για τον πόλεμο στην Ουκρανία, για το επάγγελμα της μπαλαρίνας -τα πονεμένα πόδια της-, αλλά και τη μαγεία της μουσικής, του χορού και των συναισθημάτων που προκαλεί μια παράσταση. Τα κοστούμια είναι εντυπωσιακά, οι χορογραφίες συγκινητικές και το κοινό -δεκάδες παιδάκια με τους γονείς τους- χειροκροτά με ενθουσιασμό. Η παράσταση τελειώνει και βγαίνουμε έξω για να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής.
Λίγο πιο κάτω ένας κύριος πουλάει ζεστά κάστανα και καλαμπόκια. «Μαμά, θέλω ένα» λέει η Ιριάνα και σταματάμε να πάρουμε δύο καλαμπόκια. Δίπλα στον ευγενικό κύριο που αμέσως με ρωτάει αν περάσαμε καλά στην παράσταση, κάθεται ο γιος του. Ένα γλυκό αγόρι, που μοιάζει να είναι στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού, κάθεται στωικά σε μια καρέκλα, δίπλα στον μπαμπά του που εργάζεται. Είναι Σάββατο βράδυ και κάνει κρύο.
«Γεια σου» του λέει ο Οδυσσέας ξαφνικά και αφήνει το χέρι μου.
«Γεια σου».
«Πώς σε λένε;»
«Αμίρ» (αν άκουσα καλά).
«Εμένα Οδυσσέα».
Παύση…
«Παίζεις μπάλα;» ρωτάει ο Οδυσσέας.
«Ναι, αμέ».
«Θες μια μέρα να παίξουμε μαζί;»
«Ναι, αμέ».
Πληρώνω τα καλαμπόκια. «Από ποια χώρα είστε;» ρωτάω τον ευγενικό μπαμπά. «Από το Μπανγκλαντές. Έχω και μια κόρη κι εγώ, μπέμπα βέβαια» προσθέτει αμέσως όλο περηφάνια και βλέπω τα μάτια του που λάμπουν. «Να σας ζήσουν και τα δύο» του λέω και κοιτάζω τα αγόρια.
«Εδώ θα σε βρω για την μπάλα;» συνεχίζει ο Οδυσσέας.
«Ναι, εδώ θα είμαι» απαντάει ο νέος του φίλος, και φαίνεται πως αυτό το άτυπο ραντεβού έχει μόλις κλειστεί.
Ακούγεται λίγο στερεοτυπική αυτή η ιστορία, η οικογένεια που βγαίνει από την παράσταση μπαλέτου συναντά την οικογένεια από το Μπανγκλαντές. Όμως, είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό.
Είναι μια ιστορία αισιοδοξίας.
Είναι μια ιστορία απελευθέρωσης.
Είναι μια μικρή ιστορία, πολύ μεγάλη όμως σε συναίσθημα.
Είναι μια ιστορία ενός μικρού διαλόγου που με άλλαξε ως μαμά.
Γιατί το μέλλον μας είναι αυτά τα παιδιά. Όλα τα παιδιά.
Τα παιδιά που δεν κοιτούν πέρα από την εικόνα. Κοιτούν την ίδια την εικόνα. Που είναι πάντα μοναδική και τέλεια.
Τα παιδιά που δεν κάνουν δεύτερες σκέψεις. Μόνο πρώτες.
Τα παιδιά που έχουν έναν κόσμο όπου όλα είναι όμορφα.
Και απλά.
Και πιθανά.
Και απολύτως μαγικά.
Όταν κλείστηκε το ραντεβού για μπάλα, μέσα μου η πρώτη σκέψη -πόσο λάθος ήμουν- ήταν πώς θα εξηγήσω στον Οδυσσέα πως αυτό που επιθυμεί είναι δύσκολο να συμβεί; Το επόμενο δευτερόλεπτο όμως το χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό μου και είπα μα φυσικά, αυτοί οι δύο μικροί τύποι πρέπει να παίξουν μπάλα. Και το οργανώσαμε. Το επόμενο Σάββατο θα πάμε έξω από το Μέγαρο με μια μπάλα να τον βρούμε.
Ξέρετε, τα παιδιά μας είναι η απόδειξη πως ο κόσμος μας θα συνεχίσει να γυρίζει. Πως ο κόσμος μας μπορεί να γίνει καλύτερος. Και πιο ανθρώπινος.
Και αν κάποιος έχει τη δύναμη να μας παρασύρει σε ένα πιο ανθρώπινο 2023, γεμάτο ενσυναίσθηση και αγάπη, είναι τα παιδιά μας. Ο Οδυσσέας, ο Aμίρ και κάθε παιδί αυτού του πλανήτη.
Αν ονειρευόμαστε ένα διαφορετικό 2023, τότε πρέπει να κάνουμε μόνο ένα πράγμα:
Να ακούσουμε και να εμπιστευτούμε τα παιδιά. Ρίξτε τις αντιστάσεις σας και αφήστε τα παιδιά να σας οδηγήσουν στη νέα χρονιά.
Σας εύχομαι ένα υπέροχο 2023, με υγεία, χαρές και αγκαλιές.
Το ΒΟΟΜ που κρατάτε στα χέρια σας είναι ένα τεύχος πλημμυρισμένο από θετικά συναισθήματα και θα χαρώ πραγματικά να απολαύσετε κάθε του σελίδα. Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου που έχετε αγκαλιάσει τόσο ζεστά το «ΒΟΟΜ-άκι» μας, όπως συνηθίζω να το αποκαλώ. Η καθημερινή επαφή και επικοινωνία μαζί σας είναι για εμάς το μεγαλύτερο δώρο.
Με όλη μου την αγάπη,
Μυρτώ
Instagram: @myrto_kazi
Διαβάστε αυτό και πολλά ακόμα άρθρα στο νέο, χριστουγεννιάτικο τεύχος του BOOM, που μπορείτε να διαβάσετε online πατώντας πάνω στο εξώφυλλο!
