Σωριάζομαι εξαντλημένη στον καναπέ, με τις κούτες και τις σακούλες των δώρων σωριασμένες στο πάτωμα και το περιεχόμενό τους απλωμένο σε κάθε πιθανό κι απίθανο σημείο του σπιτιού. Ένα ακόμα πάρτι γενεθλίων σου τελείωσε, με επιτυχία κατά γενική ομολογία αλλά και απίστευτη εξάντληση για τη μαμά και τον μπαμπά – και φυσικά με αναπάντεχες δαπάνες σε χρόνο και χρήμα.
Κι όμως παρόλο που μόλις επιστρέψαμε σπίτι από αυτή την πλουσιοπάροχη γιορτή που οργανώσαμε για σένα, μια γιορτή αντάξια ενός μικρού πρίγκιπα, όπως είναι ο τίτλος που κατέχεις μόνιμα στην καρδιά μας, αρχίζεις να γκρινιάζεις και να κλαις γιατί δεν σου δίνω ένα ακόμα κομμάτι από την τούρτα που περίσσεψε.
Για μια στιγμή περνάει από το μυαλό μου η σκέψη: «Έκανα τα πάντα για σένα, και το “ευχαριστώ” είναι να γκρινιάζεις και να κλαις;». Δεν την εκφράζω όμως, γιατί αμέσως μετά ακολουθεί μια δυνατή συνειδητοποίηση. Πως ό,τι κι αν συμβεί, δεν θα γυρίσω ποτέ να σου πω πικρόχολα: «Έκανα τα πάντα για σένα».
Γιατί παρόλο που προσπαθώ κάθε μέρα να σου διδάξω την ευγνωμοσύνη, γνωρίζω ότι είσαι ακόμα τόσο μικρός, που τα αισθήματα και τα συναισθήματά σου έχουν το πάνω χέρι, με αποτέλεσμα να μη διστάζεις να εκφράσεις αυτόματα την πείνα, την κούραση, τη λαχτάρα σου για ένα γλυκό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνεις όλα όσα κάνουμε για σένα.
Γιατί δεν θέλω να νιώσεις ποτέ «υποχρεωμένος» απέναντί μας. Θέλω να είσαι κοντά μας γιατί το αισθάνεσαι και, αν ποτέ η αγάπη των γονιών σου γίνει δυσφορική, καταπιεστική, να μας το εκφράσεις χωρίς να φοβηθείς μήπως σε θεωρήσουμε «αγνώμονα».
Γιατί όσα κι αν κάνω για σένα, ποτέ δεν θα είναι «τα πάντα». Πάντα θα υπάρχει κάτι ακόμα να κάνω.
Γιατί η προσφορά μιας μητέρας προς το παιδί της είναι σαν τα σύννεφα που ποτίζουν τη Γη με βροχή, σαν το ποτάμι που καταλήγει στη θάλασσα, σαν τα λουλούδια που δίνουν το νέκταρ τους στις μέλισσες. Είναι μια αβίαστη διαδικασία. Δεν είναι μια άμεση σχέση δούναι και λαβείν, παρόλο που όπως και σε κάθε φυσική προσφορά, η ανταπόδοση έρχεται με έμμεσους τρόπους.
Γιατί η προσφορά μιας μητέρας προς το παιδί της έχει, τελικά, και ένα άκρως εγωιστικό κίνητρο: Την ευτυχία που αισθάνεται βλέποντάς το να παίζει, χαμογελαστό, με τους φίλους του. Κι αυτό το συναίσθημα αξίζει όλα τα χρήματα, όλο το χρόνο, όλη την κούραση του κόσμου.
